A
Anoniem
Guest
Hallo mede zwangeren 
Ik ben nu bijna 8 maanden zwanger, en ik wilde jullie even wat vragen...
Mijn vriend en ik hebben een aantal ondernemingen en daardoor werkt hij van 9:00 tot 23:00 dagelijks. Ik ben zo'n anderhalf jaar geleden verhuisd vanuit me geboortestad naar almere, en ik merk echt heel erg sterk dat ik me moeder, zusje en vele vriendinnen heel erg mis.
De deurbel gaat nooit meer spontaan, en met me kat kan ik niet echt 'praten haha'.
Het probleem is dat ik voordat ik zwanger werd heel erg verslaafd was aan wiet.
Daar ons kindje meer dan gepland was hadden we het ook gehad over stoppen met blowen. Hij had beloofd om me te helpen te stoppen, teneinde een gezond kindje op de wereld te zetten.
Naja belofte maakt schuld, maar dat begrijpt hij geloof ik niet helemaal. Hij blowt letterlijk ELKE dag/avond voor mijn neus, en schijnt geen begrip op te kunnen brengen voor mij. Elke ochtend mag ik de tabaksresten van de tafel en bank afschrapen.
Omdat hij dit elke dag doet is het voor mij zo vreselijk moeilijk om van die troep af te blijven... misschien heb ik 10x tijdens me zwangerschap een trekje van een joint genomen, en daarna voelde ik me afschuwelijk, echt de slechtste persoon van de wereld, vooral tegenover onze aankomende dochter.
Het erge is dat ik nu helemaal alleen sta tegenover hem, en dat ik gewoon te moe ben om het tegen hem op te nemen... ook het huishouden wordt me steeds zwaarder, en aangezien hij ook letterlijk geen spijker in een plank kan slaan voel ik me nogal eenzaam qua het leven thuis dat ik tegemoet ga(wat ik wel met alle liefde ga doen!!) Ook zal hij nooit even een stofzuiger pakken.
Voordat ik zwanger werd werkte ik even hard als hij, maar hij kan of wil gewoon niet inzien dat ik daar niet meer toe in staat ben...
Iemand een reactie?
Ik ben nu bijna 8 maanden zwanger, en ik wilde jullie even wat vragen...
Mijn vriend en ik hebben een aantal ondernemingen en daardoor werkt hij van 9:00 tot 23:00 dagelijks. Ik ben zo'n anderhalf jaar geleden verhuisd vanuit me geboortestad naar almere, en ik merk echt heel erg sterk dat ik me moeder, zusje en vele vriendinnen heel erg mis.
De deurbel gaat nooit meer spontaan, en met me kat kan ik niet echt 'praten haha'.
Het probleem is dat ik voordat ik zwanger werd heel erg verslaafd was aan wiet.
Daar ons kindje meer dan gepland was hadden we het ook gehad over stoppen met blowen. Hij had beloofd om me te helpen te stoppen, teneinde een gezond kindje op de wereld te zetten.
Naja belofte maakt schuld, maar dat begrijpt hij geloof ik niet helemaal. Hij blowt letterlijk ELKE dag/avond voor mijn neus, en schijnt geen begrip op te kunnen brengen voor mij. Elke ochtend mag ik de tabaksresten van de tafel en bank afschrapen.
Omdat hij dit elke dag doet is het voor mij zo vreselijk moeilijk om van die troep af te blijven... misschien heb ik 10x tijdens me zwangerschap een trekje van een joint genomen, en daarna voelde ik me afschuwelijk, echt de slechtste persoon van de wereld, vooral tegenover onze aankomende dochter.
Het erge is dat ik nu helemaal alleen sta tegenover hem, en dat ik gewoon te moe ben om het tegen hem op te nemen... ook het huishouden wordt me steeds zwaarder, en aangezien hij ook letterlijk geen spijker in een plank kan slaan voel ik me nogal eenzaam qua het leven thuis dat ik tegemoet ga(wat ik wel met alle liefde ga doen!!) Ook zal hij nooit even een stofzuiger pakken.
Voordat ik zwanger werd werkte ik even hard als hij, maar hij kan of wil gewoon niet inzien dat ik daar niet meer toe in staat ben...
Iemand een reactie?