Ronde 18, als het maar niet wil lukken..

K

Katiee

<p>Hi meiden,</p><p>Ik moet hier even van me afschrijven in de hoop dat dit iets gaat opluchten. Ik en mijn man zijn nu precies 1,5 jaar bezig om zwanger te raken van ons eerste kindje. Helaas tot nu toe weinig geluk. Wij zijn al door alle onderzoeken heen gelopen en alles is positief. Helemaal gezond dus. Alleen waarom wil het zwanger worden maar niet lukken? </p><p>2 maanden terug heb ik een HSG onderzoek gehad op basis van contrastvloeistof omdat dit volgens de gyn de vruchtbaarheid zou verhogen. Eind deze week is mijn NOD maar alles in mij zegt dat ook deze ronde weer niet is gelukt.</p><p>Tegen vrienden, man en familie heb ik verteld dat ik er rustig onder ben en er vertrouwen in heb, en genoeg afleiding heb. Dit heb ik gelukkig ook. Ik heb een leuke baan en leuk leven, en daarnaast wil ik niet steeds dat verdrietige ongezellige mens zijn. En misschien roep ik dit ook wel zo hard om mezelf te overtuigen?</p><p>Toch merk ik dat het me de laatste dagen gewoon teveel wordt. Ergens heb ik het gevoel dat de tijd bij mij stil staat terwijl andere vrolijk doorleven en kinderen krijgen. Aangezien dit overal om mij heen gebeurt. Ik vind het lastig om het geduld op te brengen om nog maanden (?) of wie het zegt misschien wel jaren (?) te wachten als het ons al überhaupt gegund is. Ik vind het lastig om met die onzekerheden om te gaan vooral omdat er zo weinig lijkt te gebeuren in mijn lijf. </p><p>Ook vind ik het lastig om er met mensen in mijn omgeving over te praten. Vaak snappen ze niet dat het een moeilijk proces is en krijg ik de opmerking “gewoon niet te veel mee bezig zijn dat hebben wij ook niet gedaan en toen was het zo raak”. Ik ben zeker maanden er niet veel mee bezig geweest. Ik gebruik al een aantal maanden geen ovulatietesten meer en de seks met mijn man is fijn en voet gelukkig niet als een verplichting. Wel vind ik die wachtweek voor NOD verschrikkelijk. De gedachten om straks weer een teleurstelling te moeten verwerken is gewoon niet leuk.</p><p>Ik zou ook gewoon zo graag willen genieten van een wondertje in mijn buik die groeit..</p><p>Mocht je de tijd hebben genomen om het hele verhaal te lezen, bedankt! Ik zou het fijn vinden om met meiden in contact te komen die dit ook doormaken, of misschien wel hebben doorgemaakt zodat we elkaar af en toe moed in kunnen spreken.</p><p>?</p>
 
Hoewel ik er niet over kan meepraten wil ik je wel laten weten dat ik voor je duim! Heel logisch dat je het zat bent als het bij anderen zo makkelijk lijkt te gaan en als je omringd wordt door zwangeren enzo. Ik hoop dat het je snel gegund is.
 
Haai, wat ontzettend naar dat t zo op zo zich laat wachten. Mijn vriend en ik hebben er een jaar over gedaan en iedere maand was ik er zo mee bezig en zo teleurgesteld dat het weer niet was gelukt. 
Het meest vervelende is dat mensen je gevoel niet begrijpen, inclusief mijn vriend! Het kan je zo in beslag nemen! 
Ik snap dat t voor jou veeel langer al duurt en geef vooral niet op! En probeer het voor jezelf los te laten en echt te ontspannen hierin (hoe lastig ook)! 
Het is gelukkig wel heel positief dat jullie beide gezond zijn en dat het mogelijk is! Geef niet op en ik hoop dat het snel raak mag zijn! ?
 
Wat heb je het mooi geschreven! Zo begrijpelijk je gevoelens, lijkt me een heel machteloos gevoel. Als je nou maar zou weten dat het goed komt, is het veel makkelijker loslaten. Ik wens je heel veel sterkte en geluk!! Zo te lezen ben je sterk, je kunt dit aan, hoe het ook gaat lopen! 
 
Ha Katie,
wat een mooi en moedig verhaal schrijf je! Natuurlijk mag je verdrietig zijn en balen. Ik zeg vaak zat tegen mijn man: ik zou er een stuk relaxter over zijn als ik zou weten wanneer we zwanger worden. Al duurt het nog 3 jaar.. de onzekerheid is zwaar! Elke maand opnieuw die gevoelens van verdriet, hoop, twijfel, boosheid en dan weer verdriet.. Goed dat je hier op het forum van je afschrijft! Ik gun je heel snel een mooi en lief kindje!
Liefs!
 
Hi Katie, ik herken je gevoelens en gedachten. Wat ontzettend fijn dat jullie gezond zijn. Ook in mijn omgeving reageren mensen zo, soms lijkt het net of je niet verdrietig mag zijn om een negatieve test. Goed dat je op dit forum van je afschrijft. Ik hoop heel erg dat het raak is voor je!
 
Thnx meiden voor de lieve woorden! Het heeft me inderdaad wel al iets opgelucht om het even van me af te kunnen schrijven. Hopelijk hoef ik niet heel veel geduld meer op te brengen. ?
 
Hey dames,
Wij zijn inmiddels ook bijna 1,5 jaar bezig. Het wachten op een lief klein wondertje wordt hier ook erg op de proef gesteld...
We zijn doorverwezen naar het ziekenhuis en moeten over twee weken er weer heen. We krijgen dan de uitslagen van de onderzoeken... spannend! Aan de ene kant hoop je natuurlijk dat het allemaal goed is, maar aan de andere kant hoop je ook dat ze iets vinden waardoor het niet lukt, zodat er gericht actie ondernomen kan worden. Hebben jullie dat ook?
 
liefs
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan