Tijd heelt... en ondertussen leef je NU. Dat is wel mijn levensles geweest. Hoe rot en zwaar sommige dagen ook waren, het is wel een leven delen samen. Ik blijf nog steeds horen GENIET ervan. In het begin kon ik wel terug schreeuwen "Dat bepaal ik zelf wel" (oververmoeid en hormonaal ?). Het hield mij wel op de been. Het positieve blijven zien. In de eerste weken schrok ik bijvoorbeeld dat ik wel het instinct gevoel had dat ik voor haar moest zorgen, verder geen liefde of zo erbij voelde. Dat heeft echt moeten groeien. Ik heb dan ook een zware laatste maanden zwangerschap/trauma bevalling en complicatied erna gehad. Mijn herstel duurt nog steeds (7 mnd). Uitzondering geloof ik ?
