Ik kreeg na ingeleidt te zijn en een vreselijke weenstorm pas na 7 uur een ruggenprik. Ik verging al uren van de pijn, lag te trillen en te kotsen en kon niet meer normaal ademhalen van de pijn en raakte helemaal van de wereld. Toen ze eindelijk eens gingen kijken hoeveel ontsluiting ik had, was ik pas op 2 cm ontsluiting. Ik kreeg een ruggenprik nadat ik helemaal in paniek raakte dat ik pas 2 cm had, ik kon niet meer. Het was een weldaad...Helaas eindigde mijn onsluiting bij 8,5 cm en moest ik zonder verdoving 1,5 uur persween opvangen, ik dacht dat ik dood ging! Het werd een keizersnee en toen iemand riep je hebt een zoontje dacht ik alleen maar oh, ik was voornamelijk heel erg blij met het feit dat ik van de pijn verlost was. Lijkt mij niet normaal toch? Geef iemand gewoon eerder pijnbestrijding zodat je tenminste nog helder bent en blij dat je een baby hebt gekregen en niet ondertussen zo van de wereld was dat je niet eens meer iets kan voelen op het "mooiste" moment van je leven.