Hoi Sylvia!
Ik heb even afgewacht met reageren, omdat ik mijzelf niet als de aangewezen persoon zie om iets te zeggen in zo'n situatie. Maar ik wil je toch proberen te steunen.
Je gaf zelf al aan dat je graag antwoord wilt op de vraag: waarom? Dat had ik ook heel erg toen mijn man compleet onverwacht vertrok. Ik heb gelukkig een hele fijne psychloge die mij heel goed helpt. Zij liet mij inzien dat elke keer als ik vroeg: "waarom?", dat ik dan eigenlijk bedoelde te zeggen: DIT HAD NOOIT MOGEN GEBEUREN! En als ik een antwoord kreeg waarom, dan had ik gelijk weer 10 nieuwe waarommen...... Toen ik daar over nadacht, moest ik haar wel gelijk geven. Uiteindelijk is geen enkel antwoord bevredigend (in mijn geval tenminste).
Ik wil je helemaal geen bepaalde richting opsturen, maar ik dacht 2 maanden geleden ook dat ik het NOOIT alleen zou redden. Was ook bang dat ik Quinn zou kwijtraken, aangezien ik hulp was gaan zoeken en mijn man behoorlijk dominant is. Maar ik weet nu wel beter!! Ik ga het echt wel redden, ook zonder hem! En mijn kind krijgen ze nooit! Ik kan heel goed voor hem zorgen en laat ook niemand mij meer anders vertellen. En als ik nu kijk, zijn Quinn en ik beter af in de nieuwe situatie. Ik ben veel minder gestresst, weer vrolijk en kan genieten van mijn kind. Het is echt waar, een mens kan veel hebben en veert vaak snel weer terug!!
Probeer goed na te denken wat jij wilt, dat is nu heel belangrijk! Heel veel succes.....
Veel liefs Wendy