schoondochter en mijn zoon moeten kindje van 13 weken afgeven is niet goed .

Nog even voor Sofie,

Ik ben kom van het mrt forum, maar ben het met de andere meiden eens! Wat ben jij hard zeg! Natuurlijk zit er niemand op slecht bericht te wachten, en levert het een heleboel (misschien) stress op. maar ik moet dit toch even kwijt:

Een paar jaar geleden was ik ook zwanger. Ik heb een zwangerschap zonder complicaties gehad. Heerlijk alles kunnen doen wat ik wilde, dochter was heerlijk aan het bewegen en deed het erg goed. Tot ik met precies 41 weken beviel van mijn dode kind!!!

Nee, ik weet het, dit wil je niet horen, maar het is de werkelijkheid. Als je dit soort dingen niet wilt lezen, dan moet je hier niet komen.
 
quote: Puk reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('11-07-2008 16:45:50'));

Weten jullie al zeker dat het kindje niet goed is want dat kan ik er niet echt uit halen. Probeer eerst de uitslag van de punctie af te wachten misschien valt het allemaal heel erg mee en dan hebben jullie voor niets zo veel verdriet dat zou toch zonde zijn? Mocht de uitslag van de punctie niet goed zijn dan kunnen jullie je verdriet delen op het verlies en verdriet forum en verder zou ik als ik jullie was veel praten met evt. familie en vrienden en veel huilen dat is geen schande en geeft ruimte om het evt. verlies een plekje te geven. Vooralsnog zou ik toch de uitslag van de punctie even afwachten want jullie gaan er op voorhand aan van uit dat het helemaal foute boel is en dat is zo jammer, natuurlijk is het erg spannend en geeft het veel onrust maar geef de hoop niet op! Ik wens jullie veel kracht en sterkte toe en ik hoop echt voor jullie dat het allemaal mee valt.

Groetjes,

Puk





 
Hoi,

Ik was benieuwd naar de juli moeders en hun mooie kinderen, maar zag dit en moet toch even reageren.

Wij hebben zelf in de situatie gezeten waarin men dacht dat er wat mis zou zijn met ons kindje.   1 op 65 uit de nekplooimeeting en dat terwijl we (hoe dom...) die nekplooimeeting heel naief hadden gezien als een extra kans op een echo en dus om ons mooie kindje te bewonderen. Als je 28 jaar bent is de kans dat je zo'n uitslag krijgt erg klein (als ik me niet vergis ligt het dan 1 op 1500 maar dat weet ik niet zeker).
De zwangerschap was nog vroeg genoeg om in aanmerking te komen voor een vlokkentest, dit schijnt over het algemeen wat minder zwaar te zijn dan een vruchtwaterpunctie. We hebben een tijd getwijfeld of we dit wel of niet wilden doen en het toen uiteindelijk toch gedaan. Als je weet dat er zo'n grote kans is dat er iets mis is met je kindje... dan wil je dat gewoon zeker weten! Om.... als het moet .... te kunnen beslissen dat het leven voor de kleine misschien te zwaar en niet menswaardig  wordt.
We hebben de test gedaan en dan volgen er 2 weken wachttijd, 2 weken duren erg lang dan. 2 weken waarin je een hoop goed bedoelde, maar soms verkeerd uitgelegde, adviezen krijgt. Tenslotte kan niemand bepalen wanneer het leven voor een kind niet dragelijk is... dat is voor 'n ouder zelf al niet te doen.... maar als anderen daar hun mening over geven is dat zo mogelijk nog ondragelijker.
Onze uitslag was gelukkig goed!! Met ons kindje bleek niks mis te zijn, sterker nog ons kindje groeit nu als kool en loopt behoorlijk voor op het gemiddelde.

Wat ik een opa en oma denk ik mee kan geven in dit geheel is denk ik ook wat de anderen schrijven, steun de ouders maar wat ik vooral erg op prijs heb gesteld is dat er mensen waren die ons lieten blijken dat wat wij ook zouden beslissen (of we het wilden houden of niet... als er wat mis mee was) dat ze ons er hoe dan ook niet om zouden veroordelen, dat ze dat ten aller tijden begrepen en ook als we het wilden houden ons wilde steunen bij de moeilijke dingen die dan zouden komen.
Wat mij persoonlijk erg pijn heeft gedaan waren de reacties (hoewel ze ook  niet geheel  onbegrijpelijk zijn....) van mensen die zeiden als er iets mis mee is dan moet je het weg doen PUNT. Zo koud... en kil...
Het geheel heeft op ons een behoorlijke impact gehad en heeft veel in ons leven verandert. Ik heb bij mijn eigen ouders ook gezien hoeveel verdriet zij er om hebben gehad en heb het altijd erg op prijs gesteld dat ze daar gewoon open over waren.

Ik ben nu 28 weken en 4 dagen zwanger en hoop dat het bij jullie net als bij ons, ook zo af zal lopen.

In ieder geval sterkte!

Groet,
Anne
 
Toch nog even een reactie van mij. Terwijl  ik mijn vorige bericht schreef, had ik niet in de gaten hier mensen mee te kwetsen.  Dat is dus geenzins mijn bedoeling geweest. Omdat dit een forum is om je hart te luchten, denk ik dat dit ook mijn goed recht is. Ook al is lang niet iedereen het met me eens, ik denk dat ook ik het recht heb om mijn mening hier te geven. En die blijft nog steeds hetzelfde.
Ik ben echt wel reeel, dat het niet over rozen gaat, en hoor genoeg mogelijke complicaties om me heen. Toch denk ik nog steeds dat het berichtje hier niet gepast is. De wereld is al hard genoeg, met (jonge) mensen om me heen die overlijden, die ernstige / terminale ziekte hebben, mensen waarbij de zwangerschap niet goed verloopt. Kortom, gewoon het leven. En dan denk ik dat het fijn gemaakt is van de mensen van jonge gezinnen website, om deze berichtjes in een apart forum te plaatsen, zodat je het kunt lezen, wanneer je dat wilt...
En heb gerust een andere mening, vind ik prima. Maar respecteer de mijne ook...
 
quote: Anneku reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('20-07-2008 14:22:45'));

Hoi,

Ik was benieuwd naar de juli moeders en hun mooie kinderen, maar zag dit en moet toch even reageren.

Wij hebben zelf in de situatie gezeten waarin men dacht dat er wat mis zou zijn met ons kindje.   1 op 65 uit de nekplooimeeting en dat terwijl we (hoe dom...) die nekplooimeeting heel naief hadden gezien als een extra kans op een echo en dus om ons mooie kindje te bewonderen. Als je 28 jaar bent is de kans dat je zo'n uitslag krijgt erg klein (als ik me niet vergis ligt het dan 1 op 1500 maar dat weet ik niet zeker).
De zwangerschap was nog vroeg genoeg om in aanmerking te komen voor een vlokkentest, dit schijnt over het algemeen wat minder zwaar te zijn dan een vruchtwaterpunctie. We hebben een tijd getwijfeld of we dit wel of niet wilden doen en het toen uiteindelijk toch gedaan. Als je weet dat er zo'n grote kans is dat er iets mis is met je kindje... dan wil je dat gewoon zeker weten! Om.... als het moet .... te kunnen beslissen dat het leven voor de kleine misschien te zwaar en niet menswaardig  wordt.
We hebben de test gedaan en dan volgen er 2 weken wachttijd, 2 weken duren erg lang dan. 2 weken waarin je een hoop goed bedoelde, maar soms verkeerd uitgelegde, adviezen krijgt. Tenslotte kan niemand bepalen wanneer het leven voor een kind niet dragelijk is... dat is voor 'n ouder zelf al niet te doen.... maar als anderen daar hun mening over geven is dat zo mogelijk nog ondragelijker.
Onze uitslag was gelukkig goed!! Met ons kindje bleek niks mis te zijn, sterker nog ons kindje groeit nu als kool en loopt behoorlijk voor op het gemiddelde.

Wat ik een opa en oma denk ik mee kan geven in dit geheel is denk ik ook wat de anderen schrijven, steun de ouders maar wat ik vooral erg op prijs heb gesteld is dat er mensen waren die ons lieten blijken dat wat wij ook zouden beslissen (of we het wilden houden of niet... als er wat mis mee was) dat ze ons er hoe dan ook niet om zouden veroordelen, dat ze dat ten aller tijden begrepen en ook als we het wilden houden ons wilde steunen bij de moeilijke dingen die dan zouden komen.
Wat mij persoonlijk erg pijn heeft gedaan waren de reacties (hoewel ze ook  niet geheel  onbegrijpelijk zijn....) van mensen die zeiden als er iets mis mee is dan moet je het weg doen PUNT. Zo koud... en kil...
Het geheel heeft op ons een behoorlijke impact gehad en heeft veel in ons leven verandert. Ik heb bij mijn eigen ouders ook gezien hoeveel verdriet zij er om hebben gehad en heb het altijd erg op prijs gesteld dat ze daar gewoon open over waren.

Ik ben nu 28 weken en 4 dagen zwanger en hoop dat het bij jullie net als bij ons, ook zo af zal lopen.

In ieder geval sterkte!

Groet,
Anne



 
Terug
Bovenaan