quote: Anneku reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('20-07-2008 14:22:45&apos

);
Hoi,
Ik was benieuwd naar de juli moeders en hun mooie kinderen, maar zag dit en moet toch even reageren.
Wij hebben zelf in de situatie gezeten waarin men dacht dat er wat mis zou zijn met ons kindje. 1 op 65 uit de nekplooimeeting en dat terwijl we (hoe dom...) die nekplooimeeting heel naief hadden gezien als een extra kans op een echo en dus om ons mooie kindje te bewonderen. Als je 28 jaar bent is de kans dat je zo'n uitslag krijgt erg klein (als ik me niet vergis ligt het dan 1 op 1500 maar dat weet ik niet zeker).
De zwangerschap was nog vroeg genoeg om in aanmerking te komen voor een vlokkentest, dit schijnt over het algemeen wat minder zwaar te zijn dan een vruchtwaterpunctie. We hebben een tijd getwijfeld of we dit wel of niet wilden doen en het toen uiteindelijk toch gedaan. Als je weet dat er zo'n grote kans is dat er iets mis is met je kindje... dan wil je dat gewoon zeker weten! Om.... als het moet .... te kunnen beslissen dat het leven voor de kleine misschien te zwaar en niet menswaardig wordt.
We hebben de test gedaan en dan volgen er 2 weken wachttijd, 2 weken duren erg lang dan. 2 weken waarin je een hoop goed bedoelde, maar soms verkeerd uitgelegde, adviezen krijgt. Tenslotte kan niemand bepalen wanneer het leven voor een kind niet dragelijk is... dat is voor 'n ouder zelf al niet te doen.... maar als anderen daar hun mening over geven is dat zo mogelijk nog ondragelijker.
Onze uitslag was gelukkig goed!! Met ons kindje bleek niks mis te zijn, sterker nog ons kindje groeit nu als kool en loopt behoorlijk voor op het gemiddelde.
Wat ik een opa en oma denk ik mee kan geven in dit geheel is denk ik ook wat de anderen schrijven, steun de ouders maar wat ik vooral erg op prijs heb gesteld is dat er mensen waren die ons lieten blijken dat wat wij ook zouden beslissen (of we het wilden houden of niet... als er wat mis mee was) dat ze ons er hoe dan ook niet om zouden veroordelen, dat ze dat ten aller tijden begrepen en ook als we het wilden houden ons wilde steunen bij de moeilijke dingen die dan zouden komen.
Wat mij persoonlijk erg pijn heeft gedaan waren de reacties (hoewel ze ook niet geheel onbegrijpelijk zijn....) van mensen die zeiden als er iets mis mee is dan moet je het weg doen PUNT. Zo koud... en kil...
Het geheel heeft op ons een behoorlijke impact gehad en heeft veel in ons leven verandert. Ik heb bij mijn eigen ouders ook gezien hoeveel verdriet zij er om hebben gehad en heb het altijd erg op prijs gesteld dat ze daar gewoon open over waren.
Ik ben nu 28 weken en 4 dagen zwanger en hoop dat het bij jullie net als bij ons, ook zo af zal lopen.
In ieder geval sterkte!
Groet,
Anne