Het is dus zo dat het idee van mijn vriend afkomt, maar dit was wel op hun verzoek. Zij willen namelijk hem heel graag zien en etc. Ik heb toen al gezegd dat ze het niet moeten zien als iets wat wij nodig hebben, maar meer als een uitje samen. Die wekelijkse bezoeken vind ik eerlijk gezegd al vervelend. Ik ga vaak met tegenzin en als ik dan zo’n opmerking krijg, denk ik van: jullie komen dus nooit hierheen uit gemakzucht? Waarom kom ik überhaupt nog? M’n vriend mag gaan, maar m’n zoon en ik blijven dan gewoon thuis. Het moet toch van twee kanten komen?
Mijn schoonouders zijn maar een aantal keer bij ons geweest. Nog op 1 hand te tellen.
Wat betreft mijn zoon; ik wil niet dat mijn zoon leert dat hij altijd mensen tegemoet moet komen, maar het echt van twee kanten moet komen. Als ik hem steeds naar mijn schoonouders breng, voelt her alsof ik hem leer dat het okay is dat zijn opa en oma niet naar ons toekomen en hij wel steeds naar hun. Is gewoon een idee waar ik niet achter sta. Natuurlijk is het goed voor hem dat hij allebei de kanten van zijn familie kent en ik vind het ook belangrijk, maar tegelijkertijd vind ik dat zij ook enigzins wat moeite moeten doen. Dit is ook bij mijn eigen ouders zo, maar die lopen mijn deur plat haha.
Maar is het egoïstisch dat ik er zo in sta? Toen ik dit met mijn vriend besprak, werd hij lichtelijk geïrriteerd, omdat ik al zo vaak kritiek heb op hun. Misschien verwacht ik gewoon te veel ervan?
Ik heb tegen mijn vriend gezegd dat ik dit zeker wil bespreken met zijn ouders. Eigenlijk wil ik dan ook zeggen dat als zij niet onze kant opkomen, zij niet moeten verwachten dat ik onze zoon wel naar hun toe kom brengen. Ik denk dat ze dit niet zullen waarderen, maar dit gaat zó tegen mijn principes in.