Hoi,
Hier ook een met schoonmoedervrees. Mijn zoontje van 3 maanden is tot nu toe iedere keer naar mijn moeder gegaan (ook vervelend om te zeggen tegen mijn schoonmoeder). Mijn moeder woont een stuk verder weg dan mijn schoonmoeder die op fietsafstand woont, maar toch vertrouw ik hem haar niet zo goed toe. Dit heeft alles te maken met de ervaring die ik met haar heb in de eerste weken van mijn zoon; ze pakte hem onhandig vast, knuffelt hem niet zo, maar houdt hem stijfjes vast (zelfs als ie huilt), is nog van de generatie 'laat maar huilen, is goed voor ze'. Daarnaast is ze gewend dat haar eigen zonen nog steeds gewoon naar huis luisteren en dus herhaalt ze dingen gewoon net zolang tot ik haar idee opvolg of haar kortaf zeg dat ik het anders wil. Heel vervelend. Ik zou willen dat ze gewoon pas op de plaats maakte en mij mijn gang liet gaan met mijn zoon. Ik heb haar onlangs heel subtiel een OOK gegeven die ik had gekregen van Felicitas. Daarin stond toevallig een artikel over de opvoeding en dat opa's en oma's zich daar niet mee moeten bemoeien. Ik heb het idee dat dat geholpen heeft, maar ik weet natuurlijk niet of ze het heeft gelezen. Het is geen prater, dus ze zal er ook niets over zeggen. Dat maakt het ook lastiger voor mij om mijn gevoelens met haar te delen. Zou misschien een hoop frustratie wegnemen, maar is zo lastig. Deze week gaat mijn zoontje voor het eerst een paar uurtjes naar haar (ik kon er niet onderuit), maar het kriebelt al de hele week... Ik hoop gewoon dat ze mijn wensen in acht neemt en hem absoluut niet laat huilen en hem gewoon troost en vooral niet laat vallen! Misschien onterechte bezorgdheid, maar ik wil gewoon dat ze mijn zoon 'verwend' en hem lekker knuffelt, vooral als ik er niet ben en hij in een ander huis is. Van mijn moeder weet ik dat ze dat doet. Die is ook ervaren met baby's, dus dat maakt het ook makkelijker. Ik gun het haar wel, maar mijn zoon is belangrijker...
Saskia
);