single zwanger

A

Anoniem

Guest
Hallo allemaal,

Ik lees al een tijdje mee op het forum, maar had tot nu toe op de een of andere manier nogal drempel vrees om zelf iets te sturen.
Toch ben ik erg benieuwd, ik ben mijn situatie op dit forum namelijk nog niet tegen gekomen en zou graag verhalen willen horen van andere aankomende alleenstaande moeders. Ik ben eigenlijk per ongeluk zwanger geworden, en de vader van mijn babytje wilde nog geen kinderen en reageerde alles behalve positief op mijn zwangerschap. Toch wist ik zelf al snel dat ik dit babytje wilde houden, en ben nu al 19 weken zwanger en ontzettend blij met alle kriebeltjes in mijn buik!
Na de eerste shock reageerde mijn omgeving gelukkig heel positief, maar ik merk toch dat mensen het moeilijk vinden om geen medelijden met me te hebben. het past natuurlijk toch niet in het ideale plaatje, en daar komt nog bij dat ik ook nog studeer en dus geen werk heb... Mensen maken zich erg veel zorgen of ik het alleen allemaal wel ga redden, en hoewel ik zelf positief tegenover de toekomst sta ben ik stiekem ook wel  een beetje  bang... Al met al sta ik er wel helemaal alleen voor!
Zijn er andere (aankomende) moeders die ook in deze situatie zitten?
Ben benieuwd naar jullie reacties,
Bebek
 
Hoi Bebek,

Inderdaad hoor je heel weinig hier over en ook in de boeken, alles is toch gericht op het gelukkige plaatje van het huwelijk etc. Toch is dat vaak niet zo, in deze tijd. En in veel huwelijk die ik ken worden de ruzies over de hoofden van de kinderen uitgevochten.

Mijn partner is ook alles behalve blij met het kind, ik ben 37 en wel bewust gestopt met de pil, en hij wist daarvan, maar voelt zich niet in staat verantwoordelijkheid te nemen daar hij vind dat hij niet eens voor zichzelf kan zorgen (hier heeft hij wel min of meer gelijk in). Ik heb hem geprobeerd duidelijk te maken dat ik financiéel prima voor mezelf en de baby kan zorgen maar dat het wel fijn voor het kindje is om een vaderfiguur te hebben.

Ondanks dat ik vanaf het begin wist dat de kans heel groot was dat ik er alleen voor stond, en ik daar ook niet zo bang voor was, werd ik wel heel verdrietig als ik hem bv een foto van de echo wilde laten zien en hij boos werd.

momenteel vind hij de gedachte aan een kind wel iets positief maar kan er nog niet over praten, of mee gaan naar echo's etc. Ik denk dus ook dat wij nu nog meer uitelkaar zullen groeien, en  als hij hier ook niet snel wat aan verandert wil ik hem er liever niet meer bij, iig niet in de directe omgeving. Zowiezo heeft mijn partner erg veel persoonlijke problemen en zijn er ook nog culturele verschillen tussen ons. dat zou niet zo erg zijn als de communicatie goed was, maar die is momenteel dus minimaal.

Het is fijn voor een kind om papa en mama allebei te hebben, maar als er te veel spanningen zijn tussen de ouders, kan het kindje beter in een stabiel éénoudergezin opgroeien. Dan zijn er altijd de familie en vrienden die zich ook om jou en je kindje bekommeren.

Natuurlijk  is het niet de situatie uit de "boekjes", maar geloof in je eigen kracht en creativiteit. Voor alles is een oplossing en natuurlijk is het best heel moeilijk om er alleen voor te staan maar het heeft ook zo zijn voordelen: je kunt precies je eigen keuze maken over alles wat je kindje aangaat, en dat begint al met de leuze van naam voor je kindje!!!!

Ik ben benieuwd of er meer reacties komen, veel aankomende alleenstaande moeders schamen zich misschien een beetje.

sterkte en geniet er van,
musicerende mama, 18wkn
 
Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap!

Ik ben zelf niet single zwanger maar het viel mij wel op dat het wel lijkt alsof alleen maar hetero stelletjes zwanger zijn. Dat zal toch niet waar zijn? Waar zijn de singles en de lesbo's?

Ik  zelf bijna single zwanger geweest (toen ik 16 was ging ik voor het eerst met een jongen naar bed en werd prompt zwanger, dit eindigde na 3 maanden in een miskraam). Inmiddels en ik een stuk ouder en niet meer single. Ik heb het destijds stil gehouden omdat ik bang was voor de negatieve reacties en bovendien mezelf totaal geen raad wist met de situatie.
Ik kan me voorstellen dat als je 19 bent,  studeerd en zwanger bent dat je niet alleen maar gefeliciteerd wordt met je zwangerschap. Je bent niet alleen single maar ook nog eens jong. Je moet jezelf maar voorhouden dat de zorgen van anderen goed bedoeld zijn. En misschien is dit een goed moment om hun zorgen te gebruiken en te vragen of ze straks misschien willen oppassen op je kindje, of een dag in de week voor je koken of in de kraamtijd je boodschappen doen dat soort dingen . Want als je single bent zul je dat soort stomme huishoudelijke taakjes goed moeten organiseren. En verder is er maar 1 ding echt belangrijk (of je nou single bent of niet) en dat is  liefde voor je kindje.

Het zal vast spannend en vermoeiend worden maar hopenlijk vooral erg leuk. Geniet van je kindje straks en geniet nu alvast van je zwangerschap.

Ik wens je het allerbeste!

liefs,
Janneke
 
hoi hoi ik ben ook singel zwanger half dan ik ga mijn kindje aleen op voeden heb de vader wel achter de hand voor als er iets is of ik het even niet meer weet liefs jolanda
 
Hoi,

Ik ben ook inderdaad tegen gekomen dat het alleen om maar om stelletjes gaan die zwanger zijn, ik zelf zit in de situatie dat ik een alleenstaande moeder wordt. Ik had een relatie en woonde al een paar jaar samen, we hebben er bewust voor gekozen dat ik stopte met de pil, maar zijn nu sinds 3 maanden toch uit mekaar. Ik kwam er een week later achter dat ik zwanger ben en mijn expartner wil er niks meer mee te maken hebben. Het is vervolgens dubbel zo hard als je er dan achter komt dat je niet alleen de zwangerschap alleen moet gaan doen, maar ook op zoek moet gaan naar een woning en een uitkering aan moet vragen. Ik ben namelijk net klaar met mijn studie, dus heb geen werk verleden. Maar ik hou gewoon voor ogen dat alles goed komt en ik heb hier toch bewust voor gekozen, want zoals mijn ex het graag gezien had, daar sta ik niet achter en dat is een abortus. Ik zal de eerste niet wezen die het op deze manier gaat doen en ben ook zeker de laatste niet en steun van vrienden en familie maakt een hoop goed.

Ik ben inmiddels 15 weken zwanger en alles verloopt goed, dat ik op het moment voor mij het belangrijkste!!
 
Hoi Bebek,

Ik ben niet single, maar ik heb wel een andere overeenkomst met jou: ik ben ook nog (weer) aan 't studeren. Toen ik vertelde dat ik zwanger was, was 't eerste wat m'n moeder zei "hoe moet dat nou met afstuderen??" Pffftt. Niet echt de lieve supportive reactie waar ik op gehoopt had.

Mijn zwangerschap was echter gepland; mijn man en ik konden, uit emotioneel oogpunt, gewoon echt niet langer meer wachten!! Het zal wel niet praktisch zijn (is een kind ooit praktisch?) maar wij zijn er heel gelukkig mee. Bovendien ben ik intussen 33 jaar, en ik wil het liefst twee kinderen, dus wij vonden het wel tijd worden!

Mijn man is muzikant en heeft geen vast inkomen, en ik heb alleen een tijdelijk contract (wat waarschijnlijk niet verlengd wordt...) dus onze financiele situatie is ook niet echt rooskleurig. Vaak ben ik er wel bezorgd over, maar we houden ons voor dat we (nu al!) van ons kindje houden, en dat de rest wel goedkomt. En mijn angst en bezorgdheid probeer ik op een positieve manier te gebruiken, door alles zo goed mogelijk te regelen (kinderopvang, goedkope tweedehands babyspulletjes zoeken, etc.)

Ik wens je heel veel sterkte! En probeer ook een beetje te genieten!
~Hilde

P.S. Oh ja, heb je al met je studentendecaan gepraat? Vaak kun je door een zwangerschap extra studietijd krijgen, en zelfs een renteloze lening om bijvoorbeeld kinderopvang te krijgen als jij moet studeren of stage moet lopen! Echt de moeite waard om eens uit te zoeken wat ze voor je kunnen doen! Veel succes ermee.
 
Wat fijn om te lezen dat ik inderdaad niet de enige ben die er alleen voor komt te staan! Het is altijd prettig om een gevoel van herkenning en erkenning te krijgen, en hoewel ik gelukkig veel lieve vriendinnen heb die voor hun gevoel allemaal een beetje 'tante' worden, is het voor hen toch wel een situatie die moeilijk te begrijpen is. Bedankt dus!
De vader van mijn kindje had ook het liefst gewild dat ik een abortus zou laten plegen en kon totaal niet begrijpen dat ik zelfs maar overwoog om het babytje te houden. Dit heeft ook te maken met cultuur verschil, hij woont ook niet in Nederland, dus hij zal echt totaal geen (aanwezige) rol spelen in het leven van mijn kindje.
Ik maak me er wel soms zorgen over hoe ik dit naar mijn kind toe moet uitleggen in de toekomst. Er zullen toch wel echt vragen komen en hoe deze te beantwoorden zonder dat het erg pijnlijk wordt? Gelukkig duurt dat nog wel even, en ik zal proberen met mijn liefde het gemis van een vader zoveel mogelijk te beperken! En trouwens, ik ben pas 23, dus wie weet, komt er in de toekomst nog wel een andere pappa op ons pad...
Het is ook helemaal waar dat het fijn is om zelf alle beslissingen te kunnen maken. Ik ben nu al zo aan de situatie gewend geraakt, dat het mij op dit moment zelfs erg moeilijk lijkt om een man in ons leven toe te laten. Stiekem vind ik het wel een lekker idee om de touwtjes in handen te kunnen houden, maar dat zeg ik nu... Als mijn kindje eenmaal geboren is zal ik me waarschijnlijk af en toe erg eenzaam voelen. Een kind is natuurlijk al een grote verantwoordelijkheid, helemaal in je eentje! Aan de andere kant, als ik soms bij andere onderwerpen lees over het gedrag van sommige mannen, kan ik het niet helpen dat ik weleens blij ben niet zo een figuur om me heen te hebben...

Veel plezier allemaal met julie zwangerschap en babies!

 
Hoi Hilde!

Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Tsja, dan gaat bij ons inderdaad niet alles volgens de regels. Nou ja, dat wil niet zeggen dat wij en onze kinderen ongelukkig worden, toch? Je kunt nu eenmaal niet alles precies zo plannen zoals de buitenwereld dat het liefst ziet!
Het is jammer dat wanneer je verteld zwanger te zijn, mensen hun eerste reactie vaak geen felicitatie is maar vooral veel bezorgd gefrons... Ach, uiteindelijk wennen ze er wel aan, iedereen staat nu al te springen om met me mee te mogen naar echo's, en ze willen allemaal oppassen en helpen! Heel lief, ik ben benieuwd!
Bedankt voor je tip over mijn studentdecaan. Het gekke is, ik heb hem gesproken, maar hij is hier nieuw en wist niet echt goed wat hij met de situatie aanmoest. Ik kreeg eerlijk gezegd niet het gevoel dat mijn universiteit erg meewerkt, maar je herinnerd me er wel aan dat ik er achter aan moet. Ik kan misschien wel met een andere (wellicht vrouwelijke) decaan gaan praten... Het is namelijk de bedoeling dat ik mijn bachelor afrond voordat ik ben uitgerekend, maar ik merk nu al dat het me zwaar gaat vallen. Niet perse lichamelijk nog, maar vooral mentaal... Die zwangerschapsdementie is echt geen fabeltje! Als ik al op een lijstje moet zetten dat ik mijn tanden moet poetsen, hoe kan ik dan ooit nu afstuderen? Ik zit vooral achter de compu op dit forum te lezen , maar hopelijk is dit een fase! Als ik inderdaad hulp zou kunnen krijgen dan zou dit wel erg fijn zijn... Zit namelijk ook nog midden in een verhuizing en probeer ook financieel de touwtjes aan elkaar te knopen. Oh Oh wat een zelfmedelijden! Haha, het helpt erg te lezen dat ik zeker niet de enige ben!
En het belangrijkste is toch zoveel mogelijk genieten van mijn zwangerschap, ik ga echt niet stressen als ik ook lekker voor mijn schoppende kindje kan zingen!
Groetjes bebek
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan