A
Anoniem
Guest
Hoi Bianca,
Nog even een vraagje, zijn jullie getrouwd? want als dat niet het geval is dan heeft hij helemaal geen rechten, behalve als jij dat toestaat. Hij kan zonder jouw toestemming het kindje niet erkennen als jullie niet getrouwd zijn.
Bovendien is er een verschil tussen de biologische vader en eventueel een adoptieve vader. Dat zou je eigenlijk moeten navragen bij de burgerlijkestand, moet ik ook nog doen. dat weet ik even niet meer zo uit mijn hoofd.
wat ik wel ga doen is een voogd laten vastleggen bij de notaris (ik ben dus ook niet getrouwd en wil liever niet dat de vader het kindje erkent vanwege een aantal redenen waaronder cultuurverschillen, denk aan de syrische ambasade en die twee kinderen die daar nu zitten). Dat doe ik door een testament te maken waarin ikmde voogdij vastleg bij een eventueel overlijden van mij.... helaas is dat wel belangrijk om daar nu al aan te denken anders gaat je kindje niet automatisch naar je familie of die gene van wie je wilt dat hij/zij er voor gaat zorgen.
Ik wil ook wel graag dat de vader een soort contact met zijn kind onderhoudt, maar alleen als dat zonder téveel spanningen gaat. Maar voor mij staat dat helemaal los van de legale erkenning. De papa van mijn kind wilde ook dat ik een abortus ging doen, terwijl we al drie jaar een relatie hebben en ik hem verteld heb dat ik ging stoppen met de pil. maar toen ik zwanger bleek te zijn..... Ik ben ook 37 en geen haar op mijn hoofd dat ik het kindje zou weg laten halen, bovendien was en is het zéér gewenst, door mij dus in ieder geval. De vader zou ook graag kinderen willen maar kan momenteel financiéel er niet voor zorgen.
Ik heb hem al een aantal keer uitgelegd dat dat voor mij niet belangrijk is, want dat kan ik zelf wel, maar dat het wel fijn voor de baby is als de papa ook blij kan zijn en er later ook een band mee op kan bouwen.
maar los daarvan is vanwege cultuurverschillen het misschien wel beter dat hij er niet te betrokken bij is, zeker nu hij ( en ik ben al bijna 19 weken!) er nog steeds helemaal niet over kan en wil praten en niets van babyzaken wil horen. Cultuurverschillen zijn best te overbruggen tot op zekere hoogte maar een goede communicatie is toch wel een eerste vereiste. momenteel wordt hij alleen maar heel boos, dus ik heb het er maar niet meer met hem over.
nu,veel sterkte allemaal, liefs van Maro
Nog even een vraagje, zijn jullie getrouwd? want als dat niet het geval is dan heeft hij helemaal geen rechten, behalve als jij dat toestaat. Hij kan zonder jouw toestemming het kindje niet erkennen als jullie niet getrouwd zijn.
Bovendien is er een verschil tussen de biologische vader en eventueel een adoptieve vader. Dat zou je eigenlijk moeten navragen bij de burgerlijkestand, moet ik ook nog doen. dat weet ik even niet meer zo uit mijn hoofd.
wat ik wel ga doen is een voogd laten vastleggen bij de notaris (ik ben dus ook niet getrouwd en wil liever niet dat de vader het kindje erkent vanwege een aantal redenen waaronder cultuurverschillen, denk aan de syrische ambasade en die twee kinderen die daar nu zitten). Dat doe ik door een testament te maken waarin ikmde voogdij vastleg bij een eventueel overlijden van mij.... helaas is dat wel belangrijk om daar nu al aan te denken anders gaat je kindje niet automatisch naar je familie of die gene van wie je wilt dat hij/zij er voor gaat zorgen.
Ik wil ook wel graag dat de vader een soort contact met zijn kind onderhoudt, maar alleen als dat zonder téveel spanningen gaat. Maar voor mij staat dat helemaal los van de legale erkenning. De papa van mijn kind wilde ook dat ik een abortus ging doen, terwijl we al drie jaar een relatie hebben en ik hem verteld heb dat ik ging stoppen met de pil. maar toen ik zwanger bleek te zijn..... Ik ben ook 37 en geen haar op mijn hoofd dat ik het kindje zou weg laten halen, bovendien was en is het zéér gewenst, door mij dus in ieder geval. De vader zou ook graag kinderen willen maar kan momenteel financiéel er niet voor zorgen.
Ik heb hem al een aantal keer uitgelegd dat dat voor mij niet belangrijk is, want dat kan ik zelf wel, maar dat het wel fijn voor de baby is als de papa ook blij kan zijn en er later ook een band mee op kan bouwen.
maar los daarvan is vanwege cultuurverschillen het misschien wel beter dat hij er niet te betrokken bij is, zeker nu hij ( en ik ben al bijna 19 weken!) er nog steeds helemaal niet over kan en wil praten en niets van babyzaken wil horen. Cultuurverschillen zijn best te overbruggen tot op zekere hoogte maar een goede communicatie is toch wel een eerste vereiste. momenteel wordt hij alleen maar heel boos, dus ik heb het er maar niet meer met hem over.
nu,veel sterkte allemaal, liefs van Maro