Slechte moeder..?

Zo herkenbaar! Het is gewoon keihard werken, je eerste kindje. En het is op het begin helemaal niet vaak leuk. Ik heb het ook als heel zwaar ervaren. Mijn dochter is nu 3 maanden en ik ben nu eindelijk een beetje gewend en kan echt van haar genieten. Laat die gevoelens er zijn, bijna iedereen heeft ze. Dat je je rot voelt over die gevoelens, zegt al dat je geen slechte moeder bent! Kijk of je af en toe even een oppas kan regelen, zodat je er even tussenuit kan, even lekker lang in bad/douche kan of zelfs gewoon even lekker kan slapen. Sterkte!
 
Volgens mij heeft iedere nieuwe mama dit.. Maar spreekt niet iedereen het uit. Ik heb op een gegeven moment de regel ingelast: 1x per week mag ik even alleen in de badkamer met de deur op slot. En dan geen gehuil voor de deur, of vragen van mijn man/oppas. Echt me-time. Heerlijk! Zo’n klein, kort momentje laadt je dan toch weer eventjes op. 
Best een omschakeling, van een vrij leven naar een leven waarin zelfs snel boodschappen doen al als een uitstapje voelt! Het wordt snel beter, vooral als je straks langer kunt slapen en als de kleine overdag langer slaapt. 
 
D JJ... he jij schrijft mijn woorden die ik niet kon vinden!! Onze kleine is nu 4 maanden en ik lag/lig regelmatig wakker met: pfff morgen weer, heb ik wel genoeg genoten van die eerste weken, wanneer ga ik mijn kind begrijpen, nooit meer ellenlang uitslapen, überhaupt nooit meer vast slapen, weer huilen, weer een tiet/ fles, weer een ‘wat is er nou momentje’... Ik baal dat ik niet meer die spontane ik kom ff langs voor een bakkie en blijf plakken vriendin ben, ik baal als ik niet ff snel voor een mooie bos bloemen voor een zieke kan zorgen en doelloos een potje kakken gewoon omdat het kan is ook alweer ff geleden. Ik ben geen baby-moeder heb ik ontdekt (en dat denk ik nu over 5 minuten weer helemaal anders). Ik ga half over m’n nek als ik uitgespuugde melk ruik en nog meer als ik wéér maar een halve dag dat leuke shirtje aan kan vanwege diezelfde lucht. M’n vriend is een loser (heus niet maar ik doe alles beter en ik vergeet te zeggen dat hij de beste vader is en dat ik mega veel van hem houd) die niks om me geeft (heus niet, maar hij laat het op een andere manier zien dan die ik ik ik wil). Ik kan het woord fase en hormonen niet meer horen en Ooh lekker verlof staat gelijk aan keihard bikkelen. Ik zoek me te pletter naar advies en kan gelukkig af en toe iemand van advies voorzien.
Maar dit komt en gaat en het is voor mij al een stuk beter dan eventjes terug. Er zijn vast heel veel ‘moeder’ geheimen die niet verteld worden, uit voorzorg omdat anders het hele voortplantingsproces stil komt te liggen en de wereld vergaat of dat je bij voorbaat in een postnatale depressie duikelt. 
 
Laten we hier maar lekker ons hart uitstorten en elkaar een virtuele dikke knuffel geven! We weten allemaal dat we zielsveel van ons kind houden, maar ook heel veel van onszelf en de weg daarin vinden is soms verdomde lastig en net als de gebruiksaanwijzing van je kind zijn ze het routeboekje naar moeder worden ook vergeten te leveren ;-)
 
Probeer positief te blijven, praat erover of schrijf van je af. Relativeer je een ongeluk en onthoud... het is allemaal een faaaaaaaase (bleegh!) 
 
 
 
Ik heb gewoon huilend de reacties gelezen. Zo fijn al die herkenning! Vind het nog steeds erg wat ik denk en voel, maar het is fijn te weten dat het 'normaal' is en ik niet de enige ben. 
 
Terug
Bovenaan