@sparkle, wenser,esk ydnew

Lieve Wendy,

Meid, wat moet jij door een moeilijke tijd gaan zeg!
Ik denk dat we allemaal wel een beetje kunnen proberen in te denken hoe het moet zijn, maar lang niet helemaal kunnen bevatten.

Fijn dat je man zo goed met je mee probeert te leven, ook al zal het ws nog best vaak lastig zijn om te kunnen communiceren wat jij voelt!
Ik denk dat je je juist nu ook de steun van je man zo nodig zal hebben.

Kan idd begrijpen dat je niet wilt dat allerlei mensen je herkennen en je verhaal op die manier lezen.

Is er niet iemand in je directe omgeving die je in vertrouwen kunt nemen? Misschien fijn om wat erkenning, en ook wat praktische hulp misschien kunt krijgen...

Ik zou idd proberen te blijven onthouden dat dit niet de manier is waarop je normaal tegen dingen aankijkt.
Krijg je nu ook nog steeds hulp via een maatschappelijk werker?

Ik wil je iig heel veel sterkte wensen, en hopelijk begint langzaamaan alles weer een beetje in elkeaar te passen. En gaat het wat makkelijker met het slapen en voeden.

Heel veel liefs van hier!
Sparkle
 
Fijn Wendy, dat je je goed voelt bij ons 'advies' hier. Ik ken je nauwelijks, maar al met al heb je in de loop van de jaren al zoveel uitgewisseld. En dan is het zo vervelend om iets naars te lezen over 1 van de mensen met wie ik veel geschreven heb. En natuurlijk kun je van een afstand de situatie niet zo goed inschatten, maar je wilt toch graag op de één of andere manier iets bijdragen.

Ik ben blij dat je man in ieder geval beter begint te begijpen dat het niet zomaar iets is. En dat jij voor jezelf ook iets minder streng bent. Goed dat je wat meer structuur krijgt, maar de zwaarste werkzaamheden in het weekend doet, als je man er ook is. Je moet de last een beetje verdelen. Toevallig las ik van de week, dat als je thuismoeder zijn als beroep zou zien, dat je echt een flink loon zou moeten verdienen gezien de werkzaamheden en het aantal uren dat je bezig bent. De waardering is er alleen niet echt voor.

Als je je hart hier wilt luchten, gewoon doen.

Sterkte meis.
Wenser

 
Het is ook moeilijk met een baby. Die eerste 6 maanden zijn, ook met een makkelijke baby, gewoon erg pittig. Daarná wordt het pas leuk(er).

Ik heb veel last van mijn hormonen en herken veel van wat je schrijft. Ik heb geen depressie omdat het bij mij te snel komt (en gaat), maar dat wil niet zeggen dat ik het soms niet tijdelijk niet zie zitten. De afgelopen weken ook veel ruzie gehad. Ik vind dat hij alles aan mij overlaat, hij vind dat ik "altijd chagrijnig" ben. Maar ja, wat wil je: werk, kinderen, huishouden. Als ik net 5 minuten eventjes zit, wil hij meteen weer wat anders. En dan reageer je wel 'ns kribbig. Hij hoeft alleen maar naar het werk, hoeft zelden de kinderen op te pikken van het kdv (omdat ik halve dagen werk) en heeft niets te doen in het huishouden. De was komt niet vanzelf op de planken terecht en het huis wordt ook niet uit zichzelf schoon.

In ieder geval, je moet je ritme gewoon vanzelf zien te vinden. De moeilijke fase met Finn gaat vanzelf voorbij, dat is een kwestie van tijd. Gun jezelf die tijd dan ook. En laat de rest lekker liggen. En goed dat je met je man hebt gepraat. Mannen kunnen soms ook zo makkelijk zijn. Als ze het idee hebben dat je ergens een minuut geen last van hebt, dan ben je meteen genezen...

Okee, superlang verhaal! Ik moet weer 's aan het "werk"; kinderen ophalen en eten fabriceren ;-)
Groetjes, Esk
 
Haha, inderdaad mannen zijn toch allemaal een beetje hetzelfde. Ze denken dat van alles vanzelf gebeurt: was in de kast, vaat in de machine, kattenbakken verschoond etc. Als je niet of minder werkt, betekent dat niet dat je automatisch het hele huishouden moet doen.

Mannen zien het soms ook echt niet hoor. Als ik thuis mijn man 'opdrachten' geef dan doet ie het wel. Anders dan ziet ie het vaak gewoon niet. We hebben afgesproken dat ik hem dus wijs op dingen die moeten gebeuren en het aan hem over laat op welk tijdstip hij het dan doet (binnen een redelijke termijn). Misschien is dat een idee?

Verder brengt mijn man en haal ik. Maar dan zit ik dus altijd in de 'avondspits': haasten vanuit werk, kindje ophalen, hondje uitlaten en eten maken. Ik heb gevraagd of we af en toe eens kunnen ruilen. Zo maakt hij ook eens mee hoe druk dat is, en dat is al de helft van de waardering ;-)

Esk: ik hoop dat je hormonen snel weer in blans komen. Moet je eens indenken wat jouw lichaam de afgelopen 3 a 4 jaar heeft meegemaakt... dat is ook geen peanuts.

Sterkte allebei!
Wenser
 
Nou dames, ik ga al weer naar rond 9. Heb het er best moeilijk mee. Ik ben t verplicht klussen, meten, hopen en teleurgesteld worden zo ZAT.

Op mijn werk ik t op dit moment ook chaos dus ik ben ook vreselijk gestresst. Dat helpt ook niet bij zwanger willen worden. Ga daar nu eerst maar op focussen om dat te verbeteren. En ovutesten gebruiken vanaf deze maand, toch maar weer kijken of mijn luteale fase weer zo kort is.

Wou t ff kwijt.
Wenser
 
O meid, balen!! Zat er juist gisteren nog aan je te denken! T blijft gewoon rot! Zelfs toen ik niet eens echt al weer zwanger wilde worden(maar wel welkom was), zucht je toch al even als je ziet dat het weer zover was...

Wat is er op je werk allemaal aan de hand? Maakt ook niet dat je lekker in je vel zit natuurlijk...!
Knuffel!
Sparkle
 
We zijn gefuseerd en het werk is nog erg slecht verdeeld. Heb er enorm veel bij gekregen en er is niemand om wat aan kwijt te kunnen wat ik eigenlijk niet meer hoor te doen.
Werk continue op mijn top en heb al een aantal vrije/mamadagen rond de kerst moeten inleveren en geen eens tijd om een extra dagje vrij te nemen om het te compenseren.

Daarnaast om de week een verplichte opleidingsdag en een aantal vaste overleggen die me nog bijna een halve dag per week kosten. Vrijwel nooit tijd voor een normale pauze.

En s avonds weer haasten om op tijd bij de crèche te zijn, steeds net iets te laat weg. Ben er helemaal klaar mee. Moet binnenkort echt een gesprek met mijn (ook nieuwe ) leidinggevende aanvragen en heel goed voorbereiden, want dit is echt too much....

Goed dat in een notendop...
Lief dat je zo meeleeft.
Wenser
 
Zo hier weer effe een berichtje van mij, het gaat gelukkig wel iets beter, gisteren goed gepraat met mn man, hij begrijpt het alleen nog steeds neit zo goed, hij denkt als ik lach dat alles weer goed is. Logica van mannen denk ik. MAar ja alles uitgelgd weer en hoop dat hij eht nu begrijpt.

Met Finn gaat het met stappen vooruit, wel de moeilijke keuze moeten maken van het wel of neit knippen van tongriempje, en we doen dat toch wel, al helpt het nu niet, later kan hij er zeker baat bij hebben.
Hij slaapt overdag weer, hij heeft wel moeite om door te slapen overdag, hij wordt elke keer na 3 kwartier wakker en dan moppert die en dan moet ik echt snel zn tut erin doen en dan slaapt hij door, gisterenmiddag zelfs 2,5uur. WEet niet wat me overkomt, zoveel tijd. Nu is dat wel fijn want Amber is wat ziek, gisteren flink koorts, vandaag speelt ze alweer wat en eet ze en drinkt ze ook al wat beter en ze begint weer praatjes te krijgen. Maar ze vindt het heerlijk al die mama tijd alleen voor haar.

Dus al met al gaat het stukken beter, en daar ben ik blij om.

Hoe is het verder met jullie???
Fijn weekend alvast
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan