Sterfdag

Hoi Linda,

Rond je eigen verjaardag is inderdaad ook niet erg fijn. Ikzelf zou het zeker in het begin, met een klein koppeltje "vieren". Alleen diegene die me het meeste naast staan.

Mijn verhaal heb ik toendertijd wel hier neergezet, maar op de 1 of andere manier, worden hier alle verhalen na 1 pagina verwijderd....Wel jammer vind ik dat. En ik mailde  daarvoor  ijverig mee met de april 2007 mama's (toen was ik uitgerekend), dus daar volgde ook iedereen mn verhaal, maar dat zal ook wel inmiddels verdwenen zijn.  Ik heb ook niet echt een site gemaakt van Danny. Je ziet dat wel eens, dat vrouwen een site maken met hun verhaal (heb jij dat ook?). Ik heb daar ook wel eens overnagedacht, maar ik kan nooit de moed er voor vinden.

In ieder geval is dit mijn verhaal:
Mn man en ik zijn in april 2006 getrouwd, en in juli werd ik zwanger. Best snel....Alles ging goed. Tot 28 november...we hadden een 20 weken echo (was toen 21,5 week zwanger). Alles leek goed te zijn, hij gaapte heel lief, en schopte flink. De echoscopiste zei ook: Nou, het ziet er  goed uit hoor, een erg levendig kindje!  Toen zei ze: Oh ja...ik moet nog even naar het hartje kijken....Toen dacht ik nog: Stom mens, daar kijk je toch als eerste naar, dat is 1 van de belangrijkste dingen in je lichaam! Daar aangekomen sloeg ze  een kruis. Toen wist ik eigenlijk al dat het mis was. De dag ervoor had ik namelijk al het idee dat er iets mis was, ik was de hele dag aan het huilen toen. ik kon alleen niet verklaren wat er was. Misschien mn onderbewustzijn???
Maar goed, ik werd die middag gebeld door de verloskundige, of ik met spoed wilde komen naar het LUMC. Daar werd dus vastgesteld dat  er een  rechterkamer van zn hartje niet was aangemaakt en dat de longslagader heel klein was gebleven. En daarna kom je in een medische molen van artsen...onderzoeken, punctie....etc.
Uiteindelijk hebben we op 5 december (sinterklaas!) besloten om de zwangerschap af te breken, omdat de risico's zo groot waren dat Danny (mocht de zwangerschap toch goed gaan) evt. zou komen te overlijden bij een operatie, dus bijv. op 3 jarige leeftijd. Vooral omdat de longslagader ook zo klein was.
Een moeilijke beslissing, maar we staan er nog steeds voor 100 % achter. Op 6 december werd ik dus opgenomen, en op 7 december om 12:40 uur werd Danny doodgeboren. Waarschijnlijk al overleden in mn buik door de medicaties.
We hebben 13 december  afscheid van hem  genomen samen met de naaste familie en hem  laten cremeren. Zijn urntje staat nu bij ons thuis.
Inmiddels zijn we wel weer zover dat we een nieuwe zwangerschap aandurven, omdat het volgens het ziekenhuis een foutje van de natuur was. Maar ik ben nog niet zwanger...

Dit was het eigenlijk wel zo'n beetje. Je mag me uiteraard meer vragen hoor!

Groetjes, Kitty
 
Beste Linda,

Vier september is de geboorte- en  de sterfdag van Sven*. Hij is tijdens de bevalling overleden. Ik heb met 15 weken een hele zware bloeding gehad en uiteindelijk heeft dat geresulteerd in weeen. Ook mijn verhaal heeft hier gestaan, maar is waarschijnlijk ook niet meer terug te vinden. We weten niet wat er fout is gegaan tijdens die zwangerschap. Het ziekenhuis vertelde wel dat een bloeding niet goed is en dat er waarschijnlijk toch iets niet goed was in de aanleg. We hebben Sven* ook nooit laten onderzoeken, dus daar zullen we ook nooit antwoord op krijgen. Ik heb daar op zich geen spijt van hoor, we hadden dat op dat moment besloten.

Op de uitgerekende datum (29 januari 2007) hebben we een strandwandeling gemaakt en zijn we daarna wat wezen eten. Het was een rare dag er gebeurde helemaal niets. Juist die vrijdag ervoor had ik heel moeilijk, maar de dag zelf ging het wel.

Op vier september neem ik vrij, maar die dagen ervoor denk ik ook wel. Ik ben vorig jaar 31 augustus opgenomen in het ziekenhuis en vermoed dat ik die dagen dit jaar toch weer zal herbeleven.

Ik wil wel elk jaar stil blijven staan bij deze dag. Sven* is en blijft ons eerste kindje en de grote broer van dit kindje. In het begin het mijn familie er behoorlijke moeite mee dat wij het gewoon over hem hadden, maar ik ben het blijven doen en nu durven ze ook gelukkig zijn naam te noemen en vallen er geen stiltes meer.

Dit kindje heeft haar broer nooit leren kennen en ik ben mij er ook van bewust dat kindje er nooit zou zijn geweest als Sven* niet was gestorven. Ik wil wel dat zij weet dat ze een grote broer heeft, maar dat moet niet te zwaar op haar drukken.
Dat van die ballon vind ik ook een mooi idee.

Heel veel sterkte!

Groetjes,
Ivanka
 
Hoi Kitty en Ivanka,

Bedankt voor jullie verhalen...vind het ook een beetje vervelend dat jullie verhalen niet meer terug te lezen zijn.
Ik denk dat ik maar even een berichtje achter laat bij het topic waar ik mijn verhaal geschreven heb (zodat mijn verhaal niet verdwijnt).
Gefeliciteerd met je zwangerschap Ivanka..ik hoop dat je je een beetje goed voelt, en dat je vertouwen hebt!
Ik weet niet of jij dat ook hebt Kitty, maar ik mis het zwanger zijn!
En ergens weet ik ook zeker dat de volgende zwangerschap goed zal gaan.
Maar toch zal er heel veel angst zijn...we zullen nooit meer  een onbezorgde zwangerschap hebben.

Ik vind het een beetje ontactisch van je verloskundige om een kruis te slaan...dat doe je toch niet?
Hebben jullie een naar gevoel aan over gehouden aan het ziekenhuis/verloskundige?

Wij hebben wel een autoptie laten uitvoeren, en er zijn wel wat dingen uit gekomen.
Maar ja dan weet je het...en dan? Je hebt nog steeds gaan antwoord op de "waarom'' vraag.

Jullie ook sterkte!

Groetjes Linda





 
Vorig jaar op 21 september was het 1 jaar geleden dat onze dochter stierf. Ik wilde er geen beladen dag van maken. We zijn met de andere kinderen naar het Dolfinarium geweest en hebben er een leuke dag van gemaakt. Ik was toen 6 maanden zwanger van nummer 4. Idd heel dubbel.

We zijn van plan elk jaar haar geboorte- en sterfdag te vieren! Het wordt een echte gezinsdag, juist op HAAR dag, dan is zij er des te meer bij! We gaan dus elk jaar op onf rond 21 september iets leuks doen!
 
Beste Linda,

Wij hebben geen naar gevoel overgehouden aan het ziekenhuis. Wij zijn daar juist heel goed opgevangen. Zij hebben Sven* behandeld als een volwaardig kindje en dat heeft echt geholpen. Ze waren heel lief voor ons.

Na de bevalling van Sven* voelde ik mij zo leeg en wilde ik ook direct weer zwanger worden. Doordat ze dachten dat ik een vleesboom had, moest ik nog een keer gecurrateerd worden. Hiervoor werd ik in de overgang gebracht. Uiteindelijk bleek het nog een restje placenta te zijn. Eind december was het lichamelijke gedeelte afgerond en mochten we er weer voor gaan. Daarna ben ik nooit meer ongesteld geworden.

Wat je zegt, je zal nooit meer onbevangen een zwangerschap in gaan. We kunnen wel genieten van deze zwangerschap, maar de angst gaat nooit meer weg. Ik ben inmiddels 26 weken, voor mij toch een grens. We hebben elke vier weken een echo en ze houden ook de lengte van de baarmoedermond in de gaten. Het blijft allemaal spannend en ik kan niet wachten om dit kindje gezond en wel in mijn armen te hebben.

Groetjes,
Ivanka

 
Hoi Linda,

Ja, dat was niet zo tactisch om een kruis te slaan. Op dat moment wilde ik HAAR slaan....maar ja....dat was meer de ongeloof.....Ik hoopte meer dat zij het fout had, en dat ze ons zo voor niets liet schrikken....
Maar zij was de echoscopiste van SCAL (voor 20 weken echo's), zij was dus niet de verloskundige. Zij heeft het direct doorgegeven aan de verloskundige, en zij hebben een afspraak gemaakt in het LUMC die middag. De verloskundigepraktijk ging er heel goed en netjes mee om. Het ziekenhuis heeft wel wat fouten gemaakt en communicatiefouten, het  vooronderzoek en na-onderzoek. Maar tijdens de bevalling was het personeel echt geweldig! Ze behandelden Danny alsof hij leefde, en maakten heel veel foto's van hem, en lieten de mooie dingen van hem zien. 1 verpleger zal me altijd bijblijven, wat een respect heb ik voor die man. Hoe hij daar mee om kan gaan, petje af.

Inderdaad Linda, wat jij zegt: Ik mis het zwanger zijn enorm.....Vooral vlak na de bevalling....heel lang heb ik het gevoel gehad dat hij nog schopte. En dan moest ik me echt tot de orde van de dag roepen, dat hij er niet meer was. Gelukkig is dat wel iets gezakt hoor. Ik zou bijna niet meer weten hoe zwanger zijn aanvoelt.
Het verlangen wordt ook steeds groter, maar ik moet geduld hebben!

Groetjes, Kitty
 
hoi allemaal

Ik wou ook even mijn verhaal vertellen en hoe wij onze zoon gaan herdenken.


Wij zijn onze zoon Jayden*   verloren met 20 weken zwangerschap.
Ik begon te bloeden met 16 weken maar toen konden ze niet vinden wat er aan de hand was dus moest ik maar veel rust houden.
Totdat ik 19 weken was en nog steeds bloede toen was ik het zat en ben ik naar het ziekenhuis gegaan en hebben ze me helemaal onderzocht en toen bleek dat ik nog maar een heel klein beetje vruchtwater had en dat mijn vliezen spontaan gebroken waren.
De doctoren zeiden dat het mogelijk was dat Jayden* zelf vruchtwater aan kon maken
en dus moest ik nog een week even aankijken.
Toen op mijn verjaardag 15-05-07 kregen wij te horen dat ik het laatste beetje vruchtwater ook verloren was en dat Jayden*   geen levensverwachting meer had.
Wij moesten toen besluiten de zwangerschap af te breken.
Toen ben ik 18-05-07 bevallen van Jayden*.

Wij hadden er dus over nagedacht om wat te gaan toen op de dag dat ik eigenlijk
uitgerekend zou zijn van Jayden* en nu hebben wij besloten om op die dag te gaan trouwen dat is dus 05-10-07 .
Om Jayden* op die dag te herdenken geven we iedereen een witte ballon met een kaartje met zijn naam en overlijdensdatum erop en zo laten wij die na de huwelijks voltrekking allemaal op.

Zo willen wij elk jaar stil staan bij ons huwelijk en bij onze lieve zoon Jayden*.

Groetjes Ilona   (mama van Jayden*) 18-05-07
 
Hallo Linda,

Ook hier wil ik graag op reageren. Wij hebben er voor gekozen om niets met die dag te doen. Ook omdat het voor mij 27 april was. Die dag hebben we te horen gekregen dat ons meisje niet meer leefde. Op 29 april is ze geboren. Ik had op dat moment ook nog een gezond en levend kindje in mijn buik waar ik voor moest vechten.
Vorig jaar mochten wij wederom ouders worden van een zoon. Wij hebben hier ook bewust voor gekozen om de naam van onze overleden dochter niet te noemen maar wel een beeltenis van haar naam op het kaartje te zetten. Zij heet Luna en we hebben een kaartje opgezocht met zowel sterren als een maan er op.
Ik vind dat iedereen vrij is in het beleven van de geboorte cq sterfdag van zijn kinderen. Maar voor ons werkt het niet om hier heel lang bij stil te staan.
Ik hoop dat je me een beteje begrijpt.
Ik mis haar wel en we denken ook vaak aan haar, en daarom doen we niets speciaals op haar geboorte dag.

Veel liefs Sigrid
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan