Ja natuurlijk! Ik was eigenlijk nooit bang voor de bevalling, maar had er nooit over nagedacht hoe ik het zou vinden als de baby dus "verkeerd" zou liggen. Een stuitligging is gewoon niet ideaal, want allebei de opties hebben nadelen. Richting het einde van mijn zwangerschap was vastgesteld dat ons zoontje niet zo goed meer groeide, hij was eigenlijk bijna helemaal gestopt met groeien. Daar maakte ik me natuurlijk best wel zorgen over, dus vanaf een week of 34 was het ineens niet zorgeloos meer. Daarbij moet een stuitbevalling altijd zelf beginnen (ik bedoel, ze gaan je niet inleiden), omdat alles 'zo smooth mogelijk' moet gaan en tegen mij zeiden ze al dat ze, gezien de groei van onze zoon, mij niet wilden laten doorlopen tot 40 weken.
Ik werd nogal onzeker van die hele situatie, ik wist dat een bevalling niet te plannen is (meestal dan haha), alleen zoveel onzekerheid bij elkaar (stuitligging, optie voor keizersnede die dus altijd open zou blijven, groeirestrictie baby en niet door mogen tot 40 weken, dus die bevalling zou dan ook moeten starten vóór 40 weken en anders werd het sowieso een keizersnede, etc etc) - om deze reden had ik het gevoel dat de kans voor mij sowieso héél groot was dat het een keizersnede zou worden en ik had deze dan liever gepland. En daarbij kwam nog dat ik me best wel zorgen maakte over onze baby, omdat ze ook terloops noemden toen de optie stuitbevalling besproken werd "ja, en als de baby het toch niet aan blijkt te kunnen door de groei nu halen we hem alsnog met een keizersnede". Had er dus gewoon geen vertrouwen in (en zonder vertrouwen moet je er niet aan beginnen is mij ook gezegd), maar vanwege een heel persoonlijke reden!
Ik weet niet wat ik gekozen had als de groei gewoon goed was geweest. Een stuitbevalling had nooit mijn voorkeur, maar een keizersnede zeker ook niet en zoals ik al zei was ik dus niet zo bang voor de bevalling. Maar ik denk dat ik het in dat geval ook wel had laten afhangen van de grootte van de baby. Ik zou het niet aangedurfd hebben met een grote baby, want dat lijkt me voor jezelf down there ook niet heel prettig, naast dat het ook moeilijker kan zijn voor de baby.
Als ik jou was zou ik goed bedenken waarom je het wel/niet zou willen. Zet desnoods voor beide opties de voors- en tegens op een rijtje. Wat voor mij wel steeds door mijn hoofd ging was dat ik bang was met een stuitbevalling minder goed in de 'flow' te kunnen komen van ontspanning, die je volgens mij wel nodig hebt met bevallen, omdat ik bang zou zijn dat het toch niet zou passen ofzo. Maar dat is dus allemaal heel persoonlijk en allemaal speculatie. Als je in een ziekenhuis bent waar ze veel ervaring hebben met stuitbevallingen en zij geven aan dat het bij jou zou moeten kunnen gezien hoe de baby ligt en de grootte, zou ik ook proberen dit van hen aan te nemen. Ze nemen met "stuitbaby's" namelijk geen risico's!
Heel verhaal haha, maar ik hoop dat je een keuze kunt maken! Hoop zelf bij een eventuele volgende wel 'gewoon' te kunnen bevallen.
