Mijn mening is dat je het je niet kan voorstellen hoe het is om de volgende zaken mee te maken, als je je ze niet ervaren hebt:
* een miskraam te krijgen.
* je kindje ter adoptie afstaan, omdat je er zelf niet voor kunt zorgen
* een vroeggeboorte meemaken
* een niet levensvatbaar kindje dragen
* een doodgeboren kindje krijgen
maar deze zaken zijn anders dan het beeindigen van het leven van je ongeboren kind omdat het simpelweg geen plaats heef tin je leven, omdat het onverwacht was, omdat het niet uitkomt, omdat het volgens jou financieel niet kan. Het verdriet wat dat geeft zal anders zijn dan het verliezen van je kind. Je kiest er zelf voor!!!!!! (ik heb het hier niet over kinderen die geaborteerd worden na ontdekking van een ernstige afwijking, deze vrouwen rouwen net zo goed!) Vele vrouwen denken dat het een bevrijding zal zijn, problemen opgelost.... maar het tegendeel blijkt in de praktijk. de meeste vrouwen kampen met schuldgevoelens, houden de uitgerekende datum constant bij (de verjaardag dus), tellen het kindje toch mee wat elke keer pijn doet!
Als abortus een echte oplossing was waarom hebben de meeste vrouwen er na dan zoveel problemen?? Omdat het een noodoplossing is, een tijdelijk iets! Vaak worden gedachten weggestopt of is de angst voor het onbekende groter, dan de angst om het kindje weg te halen. Maar op lange termijn gaat het geweten toch spreken bij de meesten... alleen daarom al zou abortus zonder medische redenen afgeschaft moeten worden (als het leven van de moder op het spel staat). Je doodt een leven.
Ik weet wel dat je het leven in je veel meer gaat waarderen en veel meer als een wonder gaat ervaren als het een keer tegen je wil in fout is gegaan. dat weet ik uit eigen ervaring. Dan ervaar je die miskraam echt als het verlies van je kindje... hoe klein ook. Omdat je er anders instaat, omdat het al zo welkom is.
maar bij een abortus is dit anders: het is niet welkom, dus schuiven we het weg als een klompje cellen... is dat wel eerlijk??? Logisch dat vele vrouwen er last van krijgen. Als een abortus niets anders is dan een klompje cellen verwijderen, waarom moeten we er dan zo over discussieren, waarom voelen de meeste vrouwen zich er dan zo schuldig over??? En denk maar niet dat ik niet weet waarover ik praat!
Ik weet heel goed hoe het is om met een ongewenste zwangerschap rekening te moeten houden... niet omdat de pil het niet deed maar omdat ik tegen mijn wil in seks moest hebben. Reken maar dat er vanalles door je hoofd gaat. Als ik zwanger ben, wat wil ik dan? Ik had mijn studie nog niet af, ik had geen geld, geen partner... ik was er niet klaar voor. Maar weg laten halen??? No way, het was toch ook zeker voor de helft van mijzelf? Dat was reden genoeg! Hoeveel verdriet ik ook had, hoeveel ellende er ook was. Dit kindje kon er niks aan doen, hij/zij had er niet voor gekozen. Het voelde zo oneerlijk!
Een abortus is veel meer dan een klompje cellen verwijderen of een probleem oplossen!!!
* een miskraam te krijgen.
* je kindje ter adoptie afstaan, omdat je er zelf niet voor kunt zorgen
* een vroeggeboorte meemaken
* een niet levensvatbaar kindje dragen
* een doodgeboren kindje krijgen
maar deze zaken zijn anders dan het beeindigen van het leven van je ongeboren kind omdat het simpelweg geen plaats heef tin je leven, omdat het onverwacht was, omdat het niet uitkomt, omdat het volgens jou financieel niet kan. Het verdriet wat dat geeft zal anders zijn dan het verliezen van je kind. Je kiest er zelf voor!!!!!! (ik heb het hier niet over kinderen die geaborteerd worden na ontdekking van een ernstige afwijking, deze vrouwen rouwen net zo goed!) Vele vrouwen denken dat het een bevrijding zal zijn, problemen opgelost.... maar het tegendeel blijkt in de praktijk. de meeste vrouwen kampen met schuldgevoelens, houden de uitgerekende datum constant bij (de verjaardag dus), tellen het kindje toch mee wat elke keer pijn doet!
Als abortus een echte oplossing was waarom hebben de meeste vrouwen er na dan zoveel problemen?? Omdat het een noodoplossing is, een tijdelijk iets! Vaak worden gedachten weggestopt of is de angst voor het onbekende groter, dan de angst om het kindje weg te halen. Maar op lange termijn gaat het geweten toch spreken bij de meesten... alleen daarom al zou abortus zonder medische redenen afgeschaft moeten worden (als het leven van de moder op het spel staat). Je doodt een leven.
Ik weet wel dat je het leven in je veel meer gaat waarderen en veel meer als een wonder gaat ervaren als het een keer tegen je wil in fout is gegaan. dat weet ik uit eigen ervaring. Dan ervaar je die miskraam echt als het verlies van je kindje... hoe klein ook. Omdat je er anders instaat, omdat het al zo welkom is.
maar bij een abortus is dit anders: het is niet welkom, dus schuiven we het weg als een klompje cellen... is dat wel eerlijk??? Logisch dat vele vrouwen er last van krijgen. Als een abortus niets anders is dan een klompje cellen verwijderen, waarom moeten we er dan zo over discussieren, waarom voelen de meeste vrouwen zich er dan zo schuldig over??? En denk maar niet dat ik niet weet waarover ik praat!
Ik weet heel goed hoe het is om met een ongewenste zwangerschap rekening te moeten houden... niet omdat de pil het niet deed maar omdat ik tegen mijn wil in seks moest hebben. Reken maar dat er vanalles door je hoofd gaat. Als ik zwanger ben, wat wil ik dan? Ik had mijn studie nog niet af, ik had geen geld, geen partner... ik was er niet klaar voor. Maar weg laten halen??? No way, het was toch ook zeker voor de helft van mijzelf? Dat was reden genoeg! Hoeveel verdriet ik ook had, hoeveel ellende er ook was. Dit kindje kon er niks aan doen, hij/zij had er niet voor gekozen. Het voelde zo oneerlijk!
Een abortus is veel meer dan een klompje cellen verwijderen of een probleem oplossen!!!