taboe

Hai meiden,
Ik vind zwanger zijn ook echt niet het leukste wat er is!
Bij de eerste had ik hier ook veel last van, ik liep er zo tegen aan dat ik niet meer alles kon. Ik ben ook een echte doener, ben vaak s'avonds weg, sta graag voor mensen klaar en ben fanatiek op mijn werk. daar een stap terug in doen vond ik heel erg moeilijk. Kreeg ik ook nog last van mijn rug en moest ik halve dagen gaan werken, vreselijk vond ik dat. Achteraf dacht ik wel eens "mens wat deed je soms moeilijk". Zwanger zijn is maar zo'n korte periode in een mensenleven.

Nu voel ik me opnieuw superlamlendig, en de pijn in mijn rug slaat al weer toe. Zit ook net pas op de helft en loop nu al zo te zuchten en zittend de piepers te schillen. En ja, van een paar uurtjes winkelen moet ik de rest van de dag bijkomen.
Het helpt me wel om me er niet zo tegen te verzetten. Na twee miskramen het afgelopen jaar kan ik nu veel beter relativeren. Ik knijp in mijn handen dat het nu goed lijkt te gaan, en dat de lange rit van een zwangerschap er voor nodig is neem ik maar voor lief. Ik denk wat positiever en dat helpt een b-tje. Maar het enorme "genieten" waar iedereen het dan over heeft herken ik ook niet echt bij mezelf, meer het "af en toe genieten". En wel het genieten van de rust die we nu nog hebben, want dat dat helemaal over is als de kleine er is weet ik ook nog heel goed!

Groetjes Soela
 
Ook ik vind het maar een toestand, dat zwanger zijn. Het meisje in mijn buik is zeer gewenst, maar ervaar de zwangerschap als zeer intens en heftig. Heb de eerste 5 maanden stevige depressie te pakken gehad en nu word ik moe van mijn lijf, die niet meer mee werkt.
Ik vertel iedereen ongezouten hoe ik het ervaar, en shockeer daar vaak mensen mee. Vooral de generaties voor ons snapt er niets van dat ik durf te zeggen dat ik het niet leuk vind. Die hebben allemaal de perfecte zwangerschap gehad, zeggen ze. Binnen onze generatie (om het zo maar even te zeggen) krijg ik juist veel herkenning te horen. En opluchting dat er eindelijk iemand hard op durft te zeggen dat het echt niet alleen maar leuk is.
Maar ik weiger mezelf op een roze wolk te babbelen, als dat niet zo is. Heb me er erg schuldig over gevoeld dat ik niet genoot, maar als ik achteraf bekijk, geef ik mezelf gewoon gelijk. Het is heftig!!! Wat een ander ook mag zeggen!!
De roze wolk 9 maanden lang is voor weinig vrouwen weggelegd. Mijn zus was zo'n roze-wolk-zwangere die ultra blij was met al haar pijntjes en toestanden.
Voor de rest zijn de meeste van de roze-wolk-momenten, zoals ik en de andere meiden die hier gereageerd hebben, en van die momenten geniet ik intens, maar neemt niet weg dat het nogal wat van een vrouw eist, zo'n kindje in je buik.

xxx Annette
 
Heel herkenbaar en wat goed van je dat je het bespreekbaar maakt, want ik denk inderdaad dat het een taboe is.

Mij persoonlijk is de roze wolk na de bevalling wat tegengevallen. bij de oudste duurde het toch echt wel een half jaartje, voordat ik niet meer alleen rationeel reageerde maar ook een emotionele connectie voelde.
Bij de tweede was dat overigens wel anders, toen kwam het wolkje wat sneller.

Groetjes
 
Hallo Allemaal!

Wat herkenbaar! En inderdaad een taboe.
Ook bij komt de beloofde energieperiode niet op gang. Door de weeks lig ik elke dag rond 9 uur op mijn bedje. Wordt het half 10 dan ben ik de volgende dag de hele dag moe. 's Middags wil ik het liefst naar huis, ik kan me dan niet meer concentreren op mijn werk. Ik zou het liefst op de bank willen gaan hangen. Als ik het huishouden doe of even de stad in loop met mijn  vriend  dan weet ik zeker dat ik de rest van de dag last van mijn stuitje en zitbeenknobbels heb. Ik ga daar op het moment voor naar Mensendieck therapie en het verbeterd gelukkig wel. Voor dat ik naar therapie ging liep ik de volgende dag nog met pijn. En waggelde ik als of ik al aan het eind van mijn zwangerschap was.
De mensen vragen steeds "en hoe gaat het?" En als je dan eerlijk bent en aangeeft dat je erg moe bent en toch ook wel last van je stuitje en zitbeenknobbels hebt door te veel lopen of huishoudelijke klusjes dan krijg je te horen: "niet zeuren hoor. Je heb er toch zelf voor gekozen. Je wilde dit toch zo graag! Wacht maar tot dat de kleine er is."
VRAAG DAN NIET HOE IK ME VOEL!!!!!

Natuurlijk geniet ik ook! Vooral als ik  de kleine  voel bewegen en met de echo's heb ik echt wel een traantje gelaten. En wat vind ik het heerlijk om te zien hoe mooi het kamertje voor de kleine wordt. Ik zit 's avonds heel vaak in de schommelstoel te genieten van  alle spulletjes die we al verzamelt hebben.  Maar het valt me gewoon zwaar dat ik, als ik thuis kom van mijn werk, niet eens meer de tijd en puf heb om lekker een boek te gaan lezen of even naar mijn veulen te gaan.

Liefs
Wilma
23 wk en 1 dg
 
Het is inderdaad een taboe, daar zijn we het wel over eens!

Voor mijzelf was het zelfs zo dat ik aan het eind van mijn eerste zwangerschap (die goed ging, ik had nl al 3 mk's gehad) zelf niet eens wilde toegeven dat ik het zat was.
Dat vond ik een soort verraad naar mijn kind toe alsof ik niet meer blij was dat ik zwanger was. Maar ik heb het van mezelf geaccepteerd uiteindelijk.
Ik was het nl aan het eind spuugzat en voelde me alleen nog maar baby. Graag wilde ik weer dat mijn lijf weer van mij was.

Nu ben ik ruim 17 weken en inderdaad nog steeds erg moe, soms ook niet, maar sommige dagen zit ik de hele dag te gapen.
Het zal wel komen omdat er al een kind rondloopt ofzo.
Maar ook nu durf ik niet te klagen, want vorig jaar is mijn kindje doodgegaan en dus ben ik blij dat het goed gaat.

Maar dat neemt niet weg, dat ik vind dat je best mag klagen! Zwanger zijn valt af en toe echt niet mee.
Ik vind nu juist dat ik gebrek aan aandacht heb, gelukkig heb ik er met mijn man goed over kunnen praten en geeft hij het wel, maar verder valt het een beetje tegen! Misschien ook wel omdat ik echt heel blij ben dat er een levend kindje in mijn buik zit.
Andere mensen zijn er toch om mij heen minder mee bezig en tja, het is de tweede he!

Maar klaag allemaal maar lekker!! Hier kunnen we het van elkaar wel hebben en begrijp ik dat het geen taboe is!

Gelukkig.

gr mama van MD
 
Geweldig onderwerp!

Ik vind het vreselijk om zwanger te zijn, vond mijn eerste zs & bevalling al  een drama en zag er tegenop weer zwanger te worden maar wilde wel graag nog een kindje.
Tweede zs is ook weer zwaar, in 30 weken nog geen enkele 'goede' dag gehad en naast alle kwaaltjes vooral moe en depressief.

Tevoren had ik me voorbereid dat het weer even een jaar k*t zou zijn maar dat ik dat er graag voor over had, maar de tijd kruipt. Ik hoor regelmatig uit mijn omgeving - oh wat gaat dat toch snel, nog maar 2 maandjes - terwijl ik het gevoel heb al 3 jaar zwanger te zijn .

 
Ik ben het ook helemaal zat. Ik heb echt zo iets van ze mag nu wel komen,maar verstandelijk weet ik ook wel dat dit niet goed zou zijn daar ik vandaag 31 weken ben.
Bij mijn eerste zwangerschap was ik 9 maanden dood ziek en nu heb ik dit tot een maand of 4 gehad maar ik ben zo moe en dan heb ik nog een knulletje van 1,5 rondrennen. Ik trek het gewoon niet meer, mijn zoontje maakt nu echt misbruik van mij soms daar hij weet dat ik de fut niet heb om ertegen in te gaan.
Hij zit steeds in de snoep la....haha ook wel grappig om te zien, maar als ik hem er weer naar toe zie lopen denk ik ohhhh neee mmoet ik weer opstaan. Gelukkig vangen mijn ouders hem veel op en hij is ook een weekend blijven slapen, nou dat is heerlijk, maar ik kan mij dan zo schuldig voelen dat ik geen goede moeder ben. Als ijn mannetje dan thuis komt dan begin ik spontaan te huilen, maar mijn mannetje zorgt ook goed voor mij en probeerd ook zo veel mogelijk te doen.

Klaag,klaag,klaag...hahaha
Nou nog 1,5 maand en dan mag ze komen ben dan 37 weken, ik zal ze eens goed toespreken. Mijn zoontje is geboren met 38 weken dus ik hoop dat ik niet overtijd ga wat HELP dan is het nog bijna 3 maanden.

Liefs Caressa
 
De negatieve reacties van mensen als je eerlijk antwoord geeft komen mij bekend voor. Mijn collega's bijvoorbeeld: je hebt er zelf voor gekozen hoor, je was al twee keer eerder ziek geweest dus dit had je kunnen verwachten! Waarom vindt de vk dat je moet stoppen dan? Ach is toch helemaal niet erg als je kindje achterloopt in groei, je tweede kindje was toch ook klein, is toch ook niks mis mee! etc.

Ik hoor nu ik in de ziektewet zit ook niks van mijn collega's dus dat zegt genoeg.

Laten we maar lekker hier klagen, hier begrijpen we elkaar tenminste .

Syl
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan