Je mag best teleurgesteld zijn hoor! En je hoeft je ook niet schuldig te voelen dat je geen band voelt met het kindje in je buik. Neem aan dat je net over de 20 weken zit? Dus je hebt echt nog tijd zat om aan het idee te wennen.
Bij m'n eerste heb ik ook nooit een band gevoeld. Voelde me daar heel schuldig over en vroeg me af of dat wel normaal was en goed ging komen. Maar toen hij geboren was, was hij direct van mij!
Ik heb altijd gehoopt op een dochter. En heb nu tijdens m'n 2e zwangerschap een periode gehad, dat ik echt een soort moest verwerken dat die dochter er nooit gaat komen. Maar daarbij ben ik ook heel blij met m'n zoons. Geslacht maakt puntje bij paaltje echt niet uit. Maar dat betekent niet dat je geen voorkeur mag hebben of teleurgesteld mag zijn. Maar er komt wel een punt dat je jezelf daar overheen moet zetten en je moet richten op het meisje dat in je buik groeit.
Geef jezelf de tijd om het te laten bezinken en praat erover met je partner of wie dan ook. Anders kan je altijd nog hulp zoeken als je denkt dat het nodig is. Maar wacht daar dan niet te lang mee, je meisje is onderweg!
Bij m'n eerste heb ik ook nooit een band gevoeld. Voelde me daar heel schuldig over en vroeg me af of dat wel normaal was en goed ging komen. Maar toen hij geboren was, was hij direct van mij!
Ik heb altijd gehoopt op een dochter. En heb nu tijdens m'n 2e zwangerschap een periode gehad, dat ik echt een soort moest verwerken dat die dochter er nooit gaat komen. Maar daarbij ben ik ook heel blij met m'n zoons. Geslacht maakt puntje bij paaltje echt niet uit. Maar dat betekent niet dat je geen voorkeur mag hebben of teleurgesteld mag zijn. Maar er komt wel een punt dat je jezelf daar overheen moet zetten en je moet richten op het meisje dat in je buik groeit.
Geef jezelf de tijd om het te laten bezinken en praat erover met je partner of wie dan ook. Anders kan je altijd nog hulp zoeken als je denkt dat het nodig is. Maar wacht daar dan niet te lang mee, je meisje is onderweg!