A
Anoniem
Guest
Gedachten zijn veranderlijk, zo blijkt maar weer in mijn geval..
Ben vorige week bij cardioloog geweest (doorverwezen door gyn waar ik de VK bijna voor moest omleggen) om eens na te laten kijken of dat gat in mijn tussenschot van mijn hart ernstig genoeg is voor een medische indicatie - dus ziekenhuisbevalling...
Blijkt dat ik waarschijnlijk een ASD (defect schot voorkamers) heb, maar dat dat grotendeels tijdens pubertijd toch blijkbaar dichtgegroeid is. Er is nog wel hartruis te horen, maar de cardioloog zei dat het niet dusdanig ernstig is dat hij er speciale maatregelen of medicijnen tijdens de bevalling voor nodig vond.
Dat nam dus al een hoop zorg weg bij mij over mijn lijf en een bevalling. Ik zou het dus prima kunnen redden zonder artsen aan mijn bed.
Heb diezelfde avond een voorlichtingsavond voor bevallen in het ziekenhuis bijgewoond, en kreeg daar dus idd hetzelfde te horen als hier elders op het topic staat: dat je pas met minimaal 6 cm welkom bent en dat de artsen opgepiept moeten worden, wat in ons geval betekent dat t toch wel 15-20 min kan duren voor er een arts bij is in het ziekenhuis.
Dat is langer als dat wij nodig hebben om met onze ouwe eend van huis naar het ziekenhuis te rijden, mocht er echt iets misgaan.
Heb ook de verloskamers gezien en vond het net een kantoor met een ziekenhuisbed erin. Kwam op mij heel koud en sfeerloos over, maarja ik ben gewend aan een huiskamer vol grote, groene kamerplanten en kussens en plaids in vrolijke felle kleurtjes.
Mijn man ziet enorm op tegen de zooi die een thuisbevalling geeft (bloed enzo), en heeft een aandoening in het autistisch spectrum, waardoor hij doorslaat op moment dat er enorme stress is en dan zichzelf pijn gaat doen.
Ik heb maandag een afspraak bij de VK, en wil eea met haar bespreken om te kijken wat zij denkt. Omdat de keuze ziekenhuis voor ons 50-50 mijn hart en mijn mans psychische klachten is, zit ik nu met een dilemma.
Zelfs dan kan het nog zijn dat ik op het allerlaatste moment van gedachten verander, zodra de bevalling doorzet, en thuis roep "ik wil nu naar het ziekenhuis" of andersom.
Esther
Ben vorige week bij cardioloog geweest (doorverwezen door gyn waar ik de VK bijna voor moest omleggen) om eens na te laten kijken of dat gat in mijn tussenschot van mijn hart ernstig genoeg is voor een medische indicatie - dus ziekenhuisbevalling...
Blijkt dat ik waarschijnlijk een ASD (defect schot voorkamers) heb, maar dat dat grotendeels tijdens pubertijd toch blijkbaar dichtgegroeid is. Er is nog wel hartruis te horen, maar de cardioloog zei dat het niet dusdanig ernstig is dat hij er speciale maatregelen of medicijnen tijdens de bevalling voor nodig vond.
Dat nam dus al een hoop zorg weg bij mij over mijn lijf en een bevalling. Ik zou het dus prima kunnen redden zonder artsen aan mijn bed.
Heb diezelfde avond een voorlichtingsavond voor bevallen in het ziekenhuis bijgewoond, en kreeg daar dus idd hetzelfde te horen als hier elders op het topic staat: dat je pas met minimaal 6 cm welkom bent en dat de artsen opgepiept moeten worden, wat in ons geval betekent dat t toch wel 15-20 min kan duren voor er een arts bij is in het ziekenhuis.
Dat is langer als dat wij nodig hebben om met onze ouwe eend van huis naar het ziekenhuis te rijden, mocht er echt iets misgaan.
Heb ook de verloskamers gezien en vond het net een kantoor met een ziekenhuisbed erin. Kwam op mij heel koud en sfeerloos over, maarja ik ben gewend aan een huiskamer vol grote, groene kamerplanten en kussens en plaids in vrolijke felle kleurtjes.
Mijn man ziet enorm op tegen de zooi die een thuisbevalling geeft (bloed enzo), en heeft een aandoening in het autistisch spectrum, waardoor hij doorslaat op moment dat er enorme stress is en dan zichzelf pijn gaat doen.
Ik heb maandag een afspraak bij de VK, en wil eea met haar bespreken om te kijken wat zij denkt. Omdat de keuze ziekenhuis voor ons 50-50 mijn hart en mijn mans psychische klachten is, zit ik nu met een dilemma.
Zelfs dan kan het nog zijn dat ik op het allerlaatste moment van gedachten verander, zodra de bevalling doorzet, en thuis roep "ik wil nu naar het ziekenhuis" of andersom.
Esther