Ik ben ook een thuisblijfmama. Weliswaar niet vrijwillig, maar dat is een ander verhaal. Ik heb namelijk, doordat ik in 1992 achterover een kelder ben ingevallen, chronische rugpijn, met regelmatig last van hernia's op diverse plaatsen .
Ik had gepland om na de bevalling van Merijn nog 3 dagen per week te blijven werken, maar mijn rug gooide roet in het eten. Ondanks dat mijn situatie in het begin een goede oplossing leek te zijn, omdat ik mijn eigen tijd kon indelen en kon rusten wanneer dat nodig was, kreeg ik toch al vrij snel het gevoel dat ik nergens bij hoorde. Ik miste mijn werk en mijn collega's onwijs en het voelde alsof ik op een eilandje leefde. Doordat ik beperkt was in mijn dagelijks leven, kon ik ook niet zomaar zondermeer dingen ondernemen, wat er in resulteerde dat ik de muren op me af zag komen. Vreselijk! Bovendien kwam mijn toenmalige partner 's avonds thuis met allerlei leuke verhalen en ik,.......ik was in een paar minuten klaar met vertellen, want ik maakte niet zoveel mee. Dat brak me op den duur echt op.
Nu na 3 jaar heb ik een redelijke balans kunnen vinden in mijn leventje. Op de momenten dat mijn rug het toelaat, trek ik er opuit en doe leuke dingen met de kids. Verder heb ik mijn sociale contacten in die 3 jaar uitgebreid, waardoor ik toch meer het gevoel heb gekregen ergens bij te horen. Maar ondanks dat ik een balans heb gevonden, mis ik het gevoel om eens gewoon Yvonne te kunnen zijn i.p.v. altijd maar mama. Zoals je weet is mijn situatie momenteel zo dat de kindjes regelmatig naar hun vader gaan. In het begin vond ik dit vreselijk en baalde er echt van. Nu begin ik er meer het 'voordeel' van in te zien, voor zover je over een voordeel mag spreken. Op de dagen en in het weekend dat de kindjes naar hun vader zijn, doe ik dingen voor mezelf en ik begin er zelfs van te genieten. En eerlijk is eerlijk, nu ik Mark heb ontmoet is het natuurlijk ook wel fijn om regelmatig tijd aan elkaar te kunnen besteden, zonder dat er steeds een kindje de aandacht vraagt.
Tja, wat zou je moeten doen. Ik weet het niet. Je moet er in ieder geval voor zorgen dat je voldoende dingen en mensen om je heen hebt, waar je je bezigheden mee hebt, want ondanks dat je nu zegt dat je iedere dag te weinig tijd hebt, zul je straks merken dat dat totaal anders is. Nu werk je natuurlijk nog, waardoor je in de dagen dat je thuis ben je hele huishouden moet runnen. Dat wordt straks anders! Maar waarom probeer je niet dichter bij huis te gaan werken dan? Tilburg, Breda of omgeving. Scheelt al enorm veel brandstof en reistijd. En mocht er nog een kindje bij komen, dan kun je nog besluiten om minder te gaan werken. Als ik het voor het kiezen had, ging ik denk ik toch een dag of 2 werken, alleen al om even gewoon mezelf te kunnen zijn, want hoeveel ik ook van mijn 2 jochies houd, soms krijg ik er wel eens de kriebels van hoor. Aan de andere kant, zou ik er toch ook wel weer verdrietig van worden als ik mijn mannekes zou moeten missen. Het is zo tegenstrijdig.
Over toeslagen of subsidies heb ik ook nog nooit gehoord. Wellicht dat je bij de belastingaangifte op bepaalde dingen moet letten om er je voordeel mee te kunnen doen, maar de overheid is nog niet zo gek dat ze moeders die thuis blijven willen belonen (helaas).
Groetjes Fonske.
