Twijfel; derde kindje na tweeling? Mogelijk ivm toch voorkeur voor geslacht?

<p>Hallo allemaal,</p><p>Oke hier komt een heel lang verhaal!</p><p>Wij hebben een tweeling (twee-eiig, twee jongens) van 8 maand. Ik ben onwijs blij met ze, vind het echt het allermooiste wat ik ooit heb meegemaakt en geniet vollop van onze prachtige mannetjes. </p><p>Maar ik worstel nu met het volgende; ik merk dat ik sinds een paar weken erg veel aan het nadenken ben over of ik een derde zou willen ja of nee. Ik ben iemand die vaak ver vooruit kijkt, en graag plannen maakt (ondanks dat ik weet dat het leven niet te plannen valt, vind ik het heerlijk om me te verheugen op volgende stappen waar ik naartoe werk). </p><p>Het lastige hierin is dat ik het moeilijk vind te weten waarom ik zo over die derde nadenk, ik heb nu sterk het gevoel dat ik wél een derde wil en zie stiekem in mijn hoofd een meisje voor me. Ik moet daarbij zeggen dat ik tijdens mijn afgelopen zwangerschap wel even teleurgesteld was over het geslacht van onze tweeling. Ik besef me dat dat een luxe is en dat ik onwijs dankbaar moet zijn voor onze wonders, en dat ben ik ook absoluut!</p><p>Om de een of andere reden heb ik mijzelf altijd voorgesteld als meisjesmoeder en mijn man als meisjespapa. Misschien ook omdat in mijn familie en vriendenkring veel gezinnen zijn met meer meiden/zussen. En dat ik lange tijd alleen met mijn moeder heb gewoond tot ik m’n stiefvader en halfzusje en broertje erbij kreeg. Iedereen riep ook toen ik zwanger was dat er vast en zeker sowieso 1 meisje bij zou zijn, ik ben ook wel een redelijk meisje-meisje van mezelf. Daarnaast heb ik niet per se een onwijs goede band met m’n moeder en zusje, ze zijn lief maar heel anders dan dat ik ben. Misschien dat daar mijn wens voor een meisje is gestart, omdat ik het (generaliserende) idee had dat ik met een dochter een goede band zou gaan opbouwen en dan mogelijk wel dingen samen zou kunnen ondernemen als moeder-dochter.  </p><p> </p><p>Ik wil zelf niet met die verwachting aan een zwangerschap beginnen, wil die stap alleen zetten als ik (en mijn man uiteraard ook volledig) de wens zou hebben voor een derde kindje. Ongeacht wat het geslacht dan zou worden. Ik vind het nu zo lastig om erachter te komen of ik de wens voor een derde sowieso heb omdat ik merk dat ik zo geniet van onze kids of dat ik stiekem die meisjeswens de overhand laat nemen. Want wat dan als het een jongen zou worden en mijn teleurstelling dan ineens veel groter zou zijn dan ik nu inschat? Ik wil niet dat hij daar dan ook maar iets van zou merken.</p><p> </p><p>Ik denk nu overigens dat 4 kids echt too much zou worden voor ons, dus als de derde een jongen wordt betekend dat vrij definitief dat ik nooit een dochter ga krijgen. Ik weet natuurlijk ook dat je jongens hebt die van meiden dingen houden en andersom, tuurlijk, maar dat is verstandelijk en gevoelsmatig kan ik de wens niet uitzetten, heel stom. Daarbij komt ook dat ik me veel blijer voelde toen ik zwanger was, de hormonen maakten mij juist meer in balans en ik vond het zon onwijs magische tijd. Ik denk wel de gelukkigste tijd in m’n leven tot nu toe. Heb soms ook heimwee gevoelens naar de zwangerschap. Dat speelt ook mee in de wens voor een derde denk ik. </p><p> </p><p>Financieel en woontechnisch is een derde prima mogelijk, al houd ik ook van luxe dingen en vakanties etc. Daar zou natuurlijk wel meer ruimte voor zijn als we het bij deze twee houden. </p><p> </p><p>Ik heb me ook al geprobeerd voor te stellen hoe t zou zijn als ik twee meisjes had gehad ipv twee jongens, zou ik dan de wens ook hebben voor een derde? Ik vind het heel moeilijk om daar nu een antwoord op te geven.</p><p> </p><p>Zijn er meer mensen die met zon soort afweging rond hebben gelopen en hoe hebben jullie toen uiteindelijk de keuze gemaakt? Ik ben heel benieuwd. </p>
 
Pff sorry maar ik weet even niet wat te zeggen.. wees blij dat je twee gezonde jongens hebt. Ik maak van dichtbij mee momenteel dat vriendinnen zwanger zijn en hun kindje verliezen.. een derde is toch prachtig of het nou een jongen of een meisje is..
 
Ik ben bang dat je me niet helemaal begrijpt; ik ben onwijs dankbaar dat me dit gegeven is. Ik vind het alleen lastig om de keuze voor een evt derde (als ons dat ook gegeven zou zijn want bij ons ging het ook niet makkelijk; dus dat begrijp ik juist heel goed) te maken. Het gevoel van de wens voor een meisje staat los van de liefde die ik voel voor onze jongens, hoop dat mensen dat kunnen begrijpen.. en zoals ik schrijf; ik snap dat het een onwijs luxeprobleem is. 
 
Ik vind dat je voor een 3e moet gaan als je er helemaal achter staat .
En zoals ik lees sta je dat niet want je weet  niet of je nog.meer teleur  gesteld  zou zijn als het weer een jongetje  word. 
Ik denk zolang je dat  gevoel hebt je er niet 100 procent achter staat.
En je er echt pas  achter  staat als het je niet zou uit maken of het nu een  jongetje of meisje zou zijn.
Tuurlijk is het leuk als het een meisje zou worden  en je van allebei wat hebt. Maar dat je al zegt dat je bang bent dat  je nog meer teleur gesteld  zou kunne worden lijkt me niet echt goed.
En je ook al een klein beetje teleur gesteld  was bij je vorige  zwangerschap .
Succes  met je keuze
 
Je zegt dat 4 kinderen veel te veel is voor jullie. Wat als jullie weer een tweeling krijgen? Die vraag heeft ons heel erg bezig gehouden. Wat als we voor een derde gaan, maar het zijn er weer twee? Ik weet dat de kans op twee tweelingen niet heel groot is, maar ik ken vrouwen bij wie dat wel het gebeurd is.
Ik was er bij mijn zwangerschap van overtuigd dat we minstens 1 meisje zouden krijgen. Uiteindelijk kregen we twee prachtige kerels. Ik snapte er helemaal niets van ? Ik 'miste' ook een meisje. Ik was zó overtuigd van mijn gevoel dat er een meisje zou komen. Ik was al snel gewend aan het idee van twee jongens. 
Dat je een meisje 'mist' moet niet de reden zijn voor een volgende zwangerschap. Een kindje zou altijd welkom moeten zijn. Ongeacht het geslacht. Het klinkt voor mij alsof je nog even goed na moet denken. Succes!  
 
Wat dapper dat je dit zo eerlijk vertelt!
Als ik in jouw schoenen stond, zou ik nog even afwachten en kijken wat je gevoel doet. Wil je echt een derde kindje (ongeacht geslacht), dan voel je dat waarschijnlijk vanzelf. Je schrijft dat je graag ver vooruit denkt, dus dan heb je vast nog wel even tijd om je gevoel af te wachten. 
 
Hoi hoi, 
 
wat goed dat je er bewust overnadenkt!  Als ik jou was zou ik het nog even een tijdje parkeren 8 maanden is nog jong en wie weet denk je er heel anders over na een half jaar!
 
groetjes 
 
Ik snap je gewoon deels wel hoor, ik zag ook altijd een meisje voor me en moest even wennen toen onze zoon een jongen bleek te zijn. En toen bleek dat een zoon geweldig is en ik mezelf ineens ook echt als jongensmamma zag. Toen we tijdens de 20 weken echo hoorden dat onze tweede een dochter gaat worden, moest ik zelfs even schakelen omdat ik nu zo gewend ben aan een zoontje. Ik vind je gevoel dus ook niet raar, met een dochter heb je vaak een andere band als met een zoon (hoeft niet, maar nu ik zelf kinderen heb is de band die ik heb met mijn moeder closer dan die ze heeft met mijn broertje, omdat je dat moedergevoel deelt ofzo..). En voor mij hoef je niet uit te leggen dat je uiteraard ontzettend dankbaar bent voor je gezonde zonen. Ik vind het wel goed dat je kritisch kijkt of de wens voor een derde niet de wens voor een dochter is. Ik zou hier gewoon nog even rustig overnadenken. Je zoons zijn nog erg jong. 
 
Terug
Bovenaan