<p>Hallo allemaal,</p><p>Oke hier komt een heel lang verhaal!</p><p>Wij hebben een tweeling (twee-eiig, twee jongens) van 8 maand. Ik ben onwijs blij met ze, vind het echt het allermooiste wat ik ooit heb meegemaakt en geniet vollop van onze prachtige mannetjes. </p><p>Maar ik worstel nu met het volgende; ik merk dat ik sinds een paar weken erg veel aan het nadenken ben over of ik een derde zou willen ja of nee. Ik ben iemand die vaak ver vooruit kijkt, en graag plannen maakt (ondanks dat ik weet dat het leven niet te plannen valt, vind ik het heerlijk om me te verheugen op volgende stappen waar ik naartoe werk). </p><p>Het lastige hierin is dat ik het moeilijk vind te weten waarom ik zo over die derde nadenk, ik heb nu sterk het gevoel dat ik wél een derde wil en zie stiekem in mijn hoofd een meisje voor me. Ik moet daarbij zeggen dat ik tijdens mijn afgelopen zwangerschap wel even teleurgesteld was over het geslacht van onze tweeling. Ik besef me dat dat een luxe is en dat ik onwijs dankbaar moet zijn voor onze wonders, en dat ben ik ook absoluut!</p><p>Om de een of andere reden heb ik mijzelf altijd voorgesteld als meisjesmoeder en mijn man als meisjespapa. Misschien ook omdat in mijn familie en vriendenkring veel gezinnen zijn met meer meiden/zussen. En dat ik lange tijd alleen met mijn moeder heb gewoond tot ik m’n stiefvader en halfzusje en broertje erbij kreeg. Iedereen riep ook toen ik zwanger was dat er vast en zeker sowieso 1 meisje bij zou zijn, ik ben ook wel een redelijk meisje-meisje van mezelf. Daarnaast heb ik niet per se een onwijs goede band met m’n moeder en zusje, ze zijn lief maar heel anders dan dat ik ben. Misschien dat daar mijn wens voor een meisje is gestart, omdat ik het (generaliserende) idee had dat ik met een dochter een goede band zou gaan opbouwen en dan mogelijk wel dingen samen zou kunnen ondernemen als moeder-dochter. </p><p> </p><p>Ik wil zelf niet met die verwachting aan een zwangerschap beginnen, wil die stap alleen zetten als ik (en mijn man uiteraard ook volledig) de wens zou hebben voor een derde kindje. Ongeacht wat het geslacht dan zou worden. Ik vind het nu zo lastig om erachter te komen of ik de wens voor een derde sowieso heb omdat ik merk dat ik zo geniet van onze kids of dat ik stiekem die meisjeswens de overhand laat nemen. Want wat dan als het een jongen zou worden en mijn teleurstelling dan ineens veel groter zou zijn dan ik nu inschat? Ik wil niet dat hij daar dan ook maar iets van zou merken.</p><p> </p><p>Ik denk nu overigens dat 4 kids echt too much zou worden voor ons, dus als de derde een jongen wordt betekend dat vrij definitief dat ik nooit een dochter ga krijgen. Ik weet natuurlijk ook dat je jongens hebt die van meiden dingen houden en andersom, tuurlijk, maar dat is verstandelijk en gevoelsmatig kan ik de wens niet uitzetten, heel stom. Daarbij komt ook dat ik me veel blijer voelde toen ik zwanger was, de hormonen maakten mij juist meer in balans en ik vond het zon onwijs magische tijd. Ik denk wel de gelukkigste tijd in m’n leven tot nu toe. Heb soms ook heimwee gevoelens naar de zwangerschap. Dat speelt ook mee in de wens voor een derde denk ik. </p><p> </p><p>Financieel en woontechnisch is een derde prima mogelijk, al houd ik ook van luxe dingen en vakanties etc. Daar zou natuurlijk wel meer ruimte voor zijn als we het bij deze twee houden. </p><p> </p><p>Ik heb me ook al geprobeerd voor te stellen hoe t zou zijn als ik twee meisjes had gehad ipv twee jongens, zou ik dan de wens ook hebben voor een derde? Ik vind het heel moeilijk om daar nu een antwoord op te geven.</p><p> </p><p>Zijn er meer mensen die met zon soort afweging rond hebben gelopen en hoe hebben jullie toen uiteindelijk de keuze gemaakt? Ik ben heel benieuwd. </p>