Ben het grotendeels wel eens met Doraya, ook blij om te lezen dat ze pas vanaf 6 jaar het verschil tussen u en jij gaan begrijpen. Wij proberen onze dochters ook U bij te brengen (nu 4 en 2,5). Ze hebben nogal de neiging om als ik iets zeg, te reageren met: huh ? Ik zeg dan: wat zegt u mama ? Ze herhalen dit 1x, en de volgende keer is het weer : huh ? Maar goed, er is dus nog hoop...
Ze zitten ook op een redelijk strenge (christelijke) school, waar alleen de juffen bij de kleuters bij voornaam worden genoemd, vanaf groep 3 is het meester of juf + achternaam.
De "echte" ooms en tantes moeten ze ook oom en tante noemen, vrienden van ons noemen ze wisselend bij de voornaam of met oom/tante ervoor. Ligt een beetje aan hoe ze er zelf tegenover staan.
Vind het ook enorm storend als "de jeugd van tegenwoordig" maar loopt te jij-en en te jou-en. Toen ik zelf als 19-jarig meisje mijn eerste baan kreeg, heeft mijn baas me het af moeten leren, ik vond het moeilijk om tegen een ouder iemand jij te zeggen en bij de voornaam te noemen. Mijn baas was toen in de 40, er waren ook collega's van 50-60 waar het zelfde voor gold. Als je een tijdje meeloopt en je iemand beter kent kan je altijd nog over gaan op jou.
Ik heb zelf een baan als debiteurenbeerder, en heb dus contact met mensen die hun nota's niet betalen, en wat je dan allemaal over je heen krijgt. Noem mezelf dan ook consequent mevrouw (ben "pas" 31) om respect af te dwingen. Terwijl als ik in een winkel ben en ze zeggen mevrouw tegen me vind ik dit zo oud klinken. Zelfs mijn huisarts en tandarts die me jaren bij de voornaam hebben genoemd, noemen me de laatste jaren mevrouw.
Maar goed, het ging over mijn kinderen, en ik hoop dat ze net zoveel respect krijgen voor andere mensen als dat ik zelf altijd heb (goed voorbeeld doet volgen, toch ?)
groetjes Melanie
