Verlies en Geluk (over een zwangerschap dichtbij die misgaat als je zelf zwanger bent..)

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo,

Ik vraag me af of er mensen zijn die onderstaande situatie herkennen:

Op het moment dat ik zelf 27 weken zwanger was, was mijn zusje 25 weken zwanger. Zij is toen met spoed opgenomen in het ziekenhuis in verband met een zwangerschapsvergiftiging. Helaas was na 2 dagen ziekenhuisopname bij hun kindje geen harttoon meer te horen en is ons neefje na een zwangerschap van ruim 25 weken levenloos ter wereld gekomen.....
Dit alles speelde in december 2005 en in maart 2006 ben ik zelf vervolgens bevallen van een gezonde zoon....
Het is allemaal zo oneerlijk gegaan, maar ondanks alles probeer je tocht te genieten van  je eigen kindje. Gelukkig zijn mijn zusje en schoonbroer in staat om ook van ons kereltje te genieten, maar het blijft voor ons allemaal toch moeilijk, voor hen natuurlijk het moeilijkst....

Nu, 7 maanden na de geboorte van onze zoon durven mijn zusje en schoonbroer weer te denken aan een volgende zwangerschap en breekt dus opnieuw een spannende tijd aan. Situaties als een gezamenlijk bezoekje bij opa en oma zijn toch altijd weer extra beladen, en klagen over het moederschap doe je al helemaal niet....
Wie herkent dit???
 
Hoi Sandra,

Ik maak nu hetzelfde mee, maar ik ben in dit geval "jouw zusje". Mijn zwangerschap is afgebroken (toch weer iets andere situatie) na 5,5 maanden zwangerschap. Het zat allemaal niet goed.  Mijn dochter Jade is geboren op 29 juli. Mijn zus liep / loopt 6 weken achter op mij met haar zwangerschap.

Ik kan er erg goed mee omgaan. Zij was toch zwanger geworden, ongeacht mijn situatie en ben erg blij dat ik in januari een neefje of nichtje krijg. Kan juist alleen maar hopen dat het goed gaat, want weet nu wat het is als het mis gaat. Dat gun je niemand. Ook het gevoel van oneerlijkheid was voor mij minder heftig dan voor haar. Ik wil heeel graag kinderen en mijn man en ik zijn er echt voor gegaan. Terwijl zij zoiets had, als het lukt dan lukt het en zo niet dan zien we dat dan wel weer. Zij vond het daardoor extra erg, omdat zij degene was die minder graag wilde en het juist wel krijgt. Ik voel dat niet zo. Wat had ik dan gewild: ruilen? Ik had gewoon een gezonde, normale zwangerschap gewild. Ook voelt het niet oneerlijk; Oneerlijk is als je straf krijgt, terwijl de ander het gedaan heeft ofzo. Niemand heeft iets kunnen doen aan wat er met Jade aan de hand was.

Mijn zus en ik kunnen er samen goed over praten en dat helpt ook. Ik heb ook nog een neefje dat tijdens mijn zwangerschap geboren is en dat mannetje is echt mijn oogappeltje. De bezoekjes beschouw ik ook niet als beladen, maar ik denk dat mijn man en ik ook ons aandeel daarin hebben. Wij zwijgen er niet over en beginnen er zelf over als we merken dat er "gekke" stiltes vallen waarin we voelen dat mensen iets niet durven te vragen.

Ik kan alleen maar uit mijn eigen ervaring spreken, maar ik vind het erg vervelend als mensen veel verdriet om ons hebben. Dat vind ik juist een extra belasting voor ons. Wij hebben al zoveel verdriet en dan krijgen anderen het ook nog eens dankzij ons! Verschrikkelijk vind ik dat! Niet dat mensen geen rekening met ons hoeven te houden en bot mogen zijn, maar ik vind het vreselijk anderen verdrietig te maken om een situatie waarin zij niets kunnen doen.
 
Het is wel geen antwoord op je vraag, maar misschien is het prettig om het van de andere kant te horen en dan niet van je zusje.

In ieder geval wens ik voor je zusje dat ze snel van een gezonde zwangerschap en baby'tje kan genieten.

Groeten,

Janneke
 
Hoi Janneke,

Je verhaal raakt me tot in mijn tenen... het beschrijft precies de situatie waarin ik me met mijn zusje ook bevind. Het vreet aan me te weten dat het voor haar/jou extra zwaar voelt omdat je je belast voelt door het verdriet dat anderen weer ervaren.

Ik heb je verhaal uitgeprint en ga het morgen aan mijn zusje meegeven als ze bij mij op de koffie komt. Ik weet zeker dat jou verhaal ook haar zal sterken.

Door deze situatie leer je wel ontzettend te relativeren en waardeer je elkaar en het leven op zich des te meer...
Ook is mijn band met mijn zusje, die overigens altijd al heel goed was, stukken hechter geworden. Mijn kleine zusje is niet mee mijn kleine zusje; ze lijkt in zoveel dingen zoveel rijper dan mijzelf... 'k heb echt bewondering voor haar en haar man gekregen.

Ook jij heel veel sterkte en wie weet tot schrijfs!!
Groet, Sandra
 
Hoi Sandra,

Ben erg beniewd hoe het vandaag is gegaan. Ik hoop dat jij mij nog wat meer over jouw ervaringen en die van je zusje kan vertellen. Jullie zijn alweer een aantal maanden verder en voor mij is het nog maar 3 maanden geleden. Het kindje van mijn zus moet nog geboren worden en wil graag weten hoe jullie hier toch mee om zijn gegaan.

Als je me wilt mailen kan dat op: janseltje@hotmail.com

Ik hoop van je te horen.

Groeten,

Janneke
 
Hoi Janneke,

ik zal me even voorstellen: ik ben dus Kim, het jongere zusje van Sandra.

M'n zus heeft me vandaag de berichtjes van jullie laten lezen, en ik was diep geroerd.

Ik vind het heel jammer voor haar dat dit alles als een wolk boven haar geluk hangt.  En dat ze er altijd rekening mee  wil  houden hoe wij ons erbij voelen, bv.  bij  een bezoekje aan onze ouders. Zo hoort het niet te zijn, zij moet gewoon  100% kunnen genieten. Maar ik heb ook het idee dat het voor hen vaak moeilijker lijkt dan dat het voor ons feitelijk is.
Tuurlijk is het niet altijd even makkelijk voor ons, maar ik heb ook wel geleerd om vooral niet te doen alsof en het gewoon te laten merken als het niet gaat.

Gelukkig  is m'n zus een enorme steun voor mij, ik kan heel goed met haar praten.
Ik ben nog nooit zo blij geweest met m'n grootte zus!
Het lijkt soms of ze het zelf mee heeft gemaakt, zo goed kan ik met haar praten. Andere kunnen het vaak maar deels begrijpen en weer andere vermijden het onderwerp geheel of lopen je straal voorbij om maar niets te hoeven zeggen..

Dit vind ik nog altijd het ergste...    alsof Rik nooit heeft bestaan, en dat terwijl wij  constant met hem bezig zijn. Ik begrijp het wel dat het voor veel mensen gewoon te moeilijk is maar toch...het  doet pijn.

Nu, 10 maanden verder met ups en nog veel meer downs, denken we weer aan een eventuele volgende zwangerschap. Maar omdat er door de artsen geen duidelijke reden is gevonden, hebben we enorme schrik voor een volgende zwangerschap.

Alles wat er gebeurt is heeft mij en mijn man erg veranderd.  Ik maak me niet zo druk meer om "kleine" dingen. En familie en vrienden zijn nog belangrijker geworden !
Dus hoewel het misschien moeilijk te geloven is, wat er gebeurt is kan ook positieve  gevolgen hebben.

Ik wens je veel sterkte !!

als je ooit wilt kletsen, mijn mailadres is: peklenders@home.nl


groetjes kim
 
Hoi Kim,

Ook wij hebben ons kind verloren, nu bijna een jaar geleden. Niet zoals bij jullie met 25 weken, maar na 41 weken onbezorgde zwangerschap. Ook bij ons konden de artsen niet vertellen hoe het is gekomen. Gewoon een 'foutje' van moeder natuur.

Al vrij snel daarna zijn we voor een 2e gegaan. Ondertussen ben ik nu weer bijna 34 wk zwanger. En idd het is erg spannend. Steeds als ik wakker wordt moet ik eerst voelen of hij/zij nog leeft. En ook als ik in de loop van de dag een tijdje niets gevoeld heb wordt ik angstig. Gelukkig houden ze in het zkh heel veel rekening met onze situatie, en kunnen we altijd terecht voor een echo en/of ctg.

Ik kan je vertellen dat onbezorg genieten van je volgende zwangerschap er niet in zit, maar dat goede begeleiding in het ziekenhuis wel heel veel scheelt. Zorg voor steeds dezelfde gyn, en eentje waarbij jullie je prettig voelen. Laat de gyn ook weten dat dit belangrijk voor je is. Ik heb gemerkt dat anderen niet altijd weten wat je voorgeschiedenis is, en ik had geen zin om het daar steeds over te moeten hebben met een 'vreemde'.

Heel veel sterkte met deze tweede zwangerschap (wanneer die dan ook komt), en hopelijk uiteindelijk nog zo'n lief kindje erbij, levend en gezond!

Liesje
 
Hoi Sandra,

Ook jouw verhaal is helaas herkenbaar voor mij. Ik ben 4 september na een zwangerschap van 19 weken bevallen van een zoontje Sven. De oorzaak was een vleesboom. Mijn schoonzusje is ook zwanger en liep 3 weken voor op mij. Ik gun haar alle geluk en een gezond kindje, maar ik vind het nu nog erg moeilijk om haar te zien. Ik ben er nu vooral mee bezig hoe ver ik zou zijn en hoe ik er uit zou zien.

Ik had haar vier weken niet gezien en gisteren zag ik haar. Ik had al een eerdere poging gedaan om langs te gaan (moet mij hier wel voor opladen), maar ze was er niet. De schok was heftig, haar grote buik. Ik had er ook zo uit moeten zien. We hebben met zijn tweeën enorm lopen janken. We hebben nog geen fatsoenlijk gesprek kunnen voeren, dat kon ik gewoon ook even niet door de emoties. Ik heb haar een sms gestuurd en afgesproken dat ik snel bij haar langs ga.

Ook ik heb erge moeite mee als mensen verdriet hebben om ons. Ik kan daar ook helemaal niets mee, omdat ik het er ook gewoon niet bij kan hebben.

Ook ik heb mijn eerste horken opmerkingen mogen incasseren. Ik was eigenlijk te verbaasd om een reactie te geven. Het was één van de coördinatoren van de afdeling. Gelukkig heb ik weinig met hem te maken. Het kwam er op neer dat hij eigenlijk maar vreemd vond dat ik nog niet volledig aan de slag was (ik ben blij dat ik nu nog die ene dag heb om bij te komen). En vervolgens kwam de vraag/opmerking dat ik na de operatie (vleesboom wordt verwijderd) wel weer snel zwanger zou worden. Dat gaat hem echt geen ruk aan. De idioot.

Mensen vinden dat ik weinig praat hierover. Maar dat is niet zo. Ik heb er alleen geen behoefte aan om er met iedereen over te praten. Ik heb vriendinnen waar ik mijn verhaal goed bij kwijt kan. Er zijn ook mensen die niets meer van zich laten horen omdat ze niet weten wat ze ermee aan moeten. Sommigen zeggen dit dan ook eerlijk. Waar ik vooral behoefte aan heb is om met mensen te praten die ook hier doorheen zijn gegaan.

Zodra mijn lichaam herstelt is van de operatie willen we er weer voor gaan. Maar ook ik zal nooit meer kunnen genieten van mijn zwangerschap. Ik kom wel onder strenge controle te staan en zal van controle naar controle leven.

Groetjes,
Ivanka
 
Hallo allemaal,

Nu dit onderwerp op het forum staat is te merken dat de situatie waarin wij ons bevinden niet uniek is... Jammergenoeg zou je bijna zeggen....

Het doet me overigens wel deugd te merken dat er meer vrouwen zijn die dit forum gebruiken om hun hart te luchten. Buiten het forum om heb ik momenteel contact met Janneke en ook hebben mijn zusje en Janneke contact via email.
(Kim en Janneke: Ik hoop zo dat jullie elkaar nader tot steun mogen zijn!!!)

Voor iedereen die op dit forum zit, met wat voor reden dan ook: Veel sterkte!!!

Groet, Sandra
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan