Hoi,
Het is van eind september geleden dat we ons zoontje verloren.
Op die bewuste dag kreeg ik smorgends enorme buikpijn, gepaard met koud zweet.
Ik wist dat dit niet klopte.
heb onmiddellijk de 100 gebeld die me naar het verloskwartier bracht.
Daar werd een echo genomen. Alles bleek in orde te zijn met de baby (ik was 24 wk zwanger van een eerste kindje )
Ik zag hem zelfs op en neer bewegen!!!!
de baarmoeder was perfect in orde. Dus gynaecologisch was er niks aan de hand. Ben om 11.30 opgenomen.
De gyn. bleef maar palperen en met de echo kijken. Niks aan de hand. De hevige pijn echter ging niet over. Het was echt een scheurende pijn. De diagnose van de gyn. was : een niercrisis. Hiervoor kreeg ik een inspuiting voor. Ik was ondertussen al een paar keer bewusteloos gevallen van de pijn en mijn bloeddruk zakte zienderogen; nog werd er niet ingegrepen. Ik kreeg wel te horen dat ik stil moest blijven liggen; doch dit was onmogelijk door de helse pijnen.
Om 13.30u pas werd ik naar radiologie gebracht voor een algemene echo.
Daar kreeg ik te horen dat ze de achterliggende organen niet konden zien door aanwezigheid van vocht.
De radioloog kon de echo niet vervolledigen omdat ik niet kon blijven platliggen van de pijn. Kort daarop deed ik een bloeddrukval en viel ik bewusteloos. Paniek alomtwegen. Ben terug naar verolskwartier gebracht.
Nog steeds werd er niks gedaan, buiten palperen en een vaginaal toucher; terwijl er geen duidelijk gynaecologisch probleem was.
Nog steeds was onze baby zeer aktief en in orde.
Rond 15.00u (3,5 uur later aub.) kwamen er 2 chirurgen de kamer binnen. één van de chirurgen bevoelde mijn buik en wist onmiddellijk dat er iets ernstigs aan de hand was. Ik moest onmiddellijk naar het operatiekwartier.
Daar bleek dat ik een massale bloeding in de buik had, ongeveer 3 liter + klonters!!!!!!!!!!!!!!!! Ik had een arteriële bloeding. De slagader werd gehecht en ik werd ¨beademd naar intensieve zorgen gebracht.
Ik vocht onbewust tegen de beademing omdat ik wou weten hoe het met onze baby was. Ik kon niet praten omdat ik een tube in mijn keel had; toch probeerde ik dit op papier te schrijven.
Mijn man werd snachts opgebeld om te vragen naar het ziekenhuis te komen.
Daar toegekomen werd hem meegedeeld dat onze baby overleden was.
Omdat ik zo vocht tegen de beademing hebben ze mijn geextubeerd.
Daarna heeft mijn man samen met de arts me het verschrikkelijke nieuws verteld.
Ik heb ons zoontje 3 dagen lang dood in mijn schoot moeten dragen omdat het risico bestond dat wanneer ik nu zou bevallen, de kans op een bloeding hoog was.
3 dagen later heb ik 2 pilletjes opgestoken gekregen om de bevalling in gang te zetten.
Nog geen 2 uur later ben ik op intensieve zorgen bevallen van een zoon die ik maar even mocht vasthouden.
iK had eerst schrik om ons kindje te zien, aangezien het 3 dagen dood in buik zat. Maar ik ben enorm dankbaar dat ik ons zoontje toch heb mogen vasthouden, al was het maar voor even. enerzijds was ik enorm dankbaar dat ik ons zoontje mocht koesteren en vasthouden; dat is een immens gevoel; dat ik nooit zal vergeten. Anderzijds was het verdriet om dit verlies ondraaglijk.
Toch ben ik blij om de 24 intense en gelukkige maanden die ik heb mogen ervaren tijdens mijn zwangerschap. De gelukkigste periode uit mijn leven!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik heb nog steeds verschrikkelijk veel verdriet en soms is dit gevoel zo hevig dat ik het wil uitschreewen. Er is ergens een leegt die ik maar niet kan opvullen.
Toch probeer ik vooruit te kijken. probeer ik de positieve dingen van het leven te zien.
Ik heb toch het geluk gehad om te ervaren wat een moedergevoel is.
Ik wil iedereen sterkte toewensen die iets soortgelijks heeft meegemaakt.
een verdrietige ram.
Het is van eind september geleden dat we ons zoontje verloren.
Op die bewuste dag kreeg ik smorgends enorme buikpijn, gepaard met koud zweet.
Ik wist dat dit niet klopte.
heb onmiddellijk de 100 gebeld die me naar het verloskwartier bracht.
Daar werd een echo genomen. Alles bleek in orde te zijn met de baby (ik was 24 wk zwanger van een eerste kindje )
Ik zag hem zelfs op en neer bewegen!!!!
de baarmoeder was perfect in orde. Dus gynaecologisch was er niks aan de hand. Ben om 11.30 opgenomen.
De gyn. bleef maar palperen en met de echo kijken. Niks aan de hand. De hevige pijn echter ging niet over. Het was echt een scheurende pijn. De diagnose van de gyn. was : een niercrisis. Hiervoor kreeg ik een inspuiting voor. Ik was ondertussen al een paar keer bewusteloos gevallen van de pijn en mijn bloeddruk zakte zienderogen; nog werd er niet ingegrepen. Ik kreeg wel te horen dat ik stil moest blijven liggen; doch dit was onmogelijk door de helse pijnen.
Om 13.30u pas werd ik naar radiologie gebracht voor een algemene echo.
Daar kreeg ik te horen dat ze de achterliggende organen niet konden zien door aanwezigheid van vocht.
De radioloog kon de echo niet vervolledigen omdat ik niet kon blijven platliggen van de pijn. Kort daarop deed ik een bloeddrukval en viel ik bewusteloos. Paniek alomtwegen. Ben terug naar verolskwartier gebracht.
Nog steeds werd er niks gedaan, buiten palperen en een vaginaal toucher; terwijl er geen duidelijk gynaecologisch probleem was.
Nog steeds was onze baby zeer aktief en in orde.
Rond 15.00u (3,5 uur later aub.) kwamen er 2 chirurgen de kamer binnen. één van de chirurgen bevoelde mijn buik en wist onmiddellijk dat er iets ernstigs aan de hand was. Ik moest onmiddellijk naar het operatiekwartier.
Daar bleek dat ik een massale bloeding in de buik had, ongeveer 3 liter + klonters!!!!!!!!!!!!!!!! Ik had een arteriële bloeding. De slagader werd gehecht en ik werd ¨beademd naar intensieve zorgen gebracht.
Ik vocht onbewust tegen de beademing omdat ik wou weten hoe het met onze baby was. Ik kon niet praten omdat ik een tube in mijn keel had; toch probeerde ik dit op papier te schrijven.
Mijn man werd snachts opgebeld om te vragen naar het ziekenhuis te komen.
Daar toegekomen werd hem meegedeeld dat onze baby overleden was.
Omdat ik zo vocht tegen de beademing hebben ze mijn geextubeerd.
Daarna heeft mijn man samen met de arts me het verschrikkelijke nieuws verteld.
Ik heb ons zoontje 3 dagen lang dood in mijn schoot moeten dragen omdat het risico bestond dat wanneer ik nu zou bevallen, de kans op een bloeding hoog was.
3 dagen later heb ik 2 pilletjes opgestoken gekregen om de bevalling in gang te zetten.
Nog geen 2 uur later ben ik op intensieve zorgen bevallen van een zoon die ik maar even mocht vasthouden.
iK had eerst schrik om ons kindje te zien, aangezien het 3 dagen dood in buik zat. Maar ik ben enorm dankbaar dat ik ons zoontje toch heb mogen vasthouden, al was het maar voor even. enerzijds was ik enorm dankbaar dat ik ons zoontje mocht koesteren en vasthouden; dat is een immens gevoel; dat ik nooit zal vergeten. Anderzijds was het verdriet om dit verlies ondraaglijk.
Toch ben ik blij om de 24 intense en gelukkige maanden die ik heb mogen ervaren tijdens mijn zwangerschap. De gelukkigste periode uit mijn leven!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik heb nog steeds verschrikkelijk veel verdriet en soms is dit gevoel zo hevig dat ik het wil uitschreewen. Er is ergens een leegt die ik maar niet kan opvullen.
Toch probeer ik vooruit te kijken. probeer ik de positieve dingen van het leven te zien.
Ik heb toch het geluk gehad om te ervaren wat een moedergevoel is.
Ik wil iedereen sterkte toewensen die iets soortgelijks heeft meegemaakt.
een verdrietige ram.
);