verlies van ons zoontje

quote: nancy76 reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('26-04-2007 17:06:25'));

Hoi Mien,

Ik vindt het heel erg wat er is gebeurt, ik weet wat het is.
Heb zelf een zoontje verloren dan met 42 weken en ziekenhuis fout.
Dat is vorig jaar november gebeurt.
Sterkte meid

gr nancy



 
quote: mien23 reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('27-04-2007 17:16:45'));


quote: nancy76 reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('26-04-2007 17:06:25'));

Hoi Mien,

Ik vindt het heel erg wat er is gebeurt, ik weet wat het is.
Heb zelf een zoontje verloren dan met 42 weken en ziekenhuis fout.
Dat is vorig jaar november gebeurt.
Sterkte meid

gr nancy


bedankt voor je berichtje,

zou je kunnen vertellen wat er bij jou is gebeurd?

Wens je alleszins meer geluk in de toekomst en veel sterkte,

groetjes,
mien






 

Hoi Mien,

Ik heb een heel rot zwangerschapsmaanden gehad.
Ik groeide behoorlijk hard met 5 weken moest ik al zwangerschapkleren aan.
En we moesten achter een huis aan.
Dus dat was behoorlijk stressen.
En in die tussen tijd werd ik heel snel dikker.
We dachten dat ik zwanger was van een tweeling of dat ik verder was dan ze zijden in het ziekenhuis.
Ze hebben me op een gegeven moment geprikt omdat ze dachten dat ik zwangerschapssuiker had.
Moest veel drinken maar alles was goed uiteindelijk in de   39e week kwamen we er toch achter dat het suiker was.
Met de 40e week naar het hartje geluistert alles bleek goed te gaan .
Toch nog CTG scan gemaakt ze zijden in het ziekenhuis dat het goed was maar moest met de 41e week en 42e week CTG scan maken zijden dat het goed was maar wij twijfelde want aan die scan zat ik constant bijna 2 uur er aan.
En het hartje viel af en toe weg maar zijden dat het goed was.
Uiteindelijk toen ik 42 weken was die woensdag moest ik voor controle en mijn vriend vroeg gaat het wel goed met het kindje want ik had nog steeds geen weeen.
Had al een paar keer doorgegeven dat ik het gevoel had dat het geen natuurlijke bevalling zou worden want dat het te groot zou zijn.
Maar hij wilde niet luisteren.
En wou geen echo maken eind september was mijn laatste echo.
Maar dat hoefde niet want het hartje deed het goed.
Werd weer naar huis gestuurt en vrijdag morgen zou het ingleidt worden.
Nou kreeg woensdagavond pijn in me buik maar verder niks liet het verder zitten want dacht zal wel goed gaan had het hartje gehoort.
Vrijdag morgen stap ik onder de douche en hevige buikkramp een paar seconden.
Daarna was het over ging daarna naar het ziekenhuis.
Kreeg 9 uur smorgens een CTGscan en hoorde geen hartslag.
Daarna een echo geen hartslag.
Ons kindje was overleden.
Uiteindelijk kon ik die dag toch bevallen want dat was nog even de vraag.
Heb een ruggenprik gehad geprobeert om toch nog een natuurlijke bevalling maar dat lukt niet uiteindelijk toch keizersnee.
Ons zoon was 10 pond en 58 cm.
Ben 40 kilo  aangekomen.
Mijn vruchtwater was helemaal op en mijn moederkoek was helemaal weg.
Hij had met 40 weken gehaald moeten worden.
Maar wij vermoeden ook dat ik verder was en de verloskundge ook dus heb in totaal 44 weken gelopen.
Dit is mijn verhaal. Ben noch verdrietig en we willen een rechtzaak van maken.
Maar ben inmiddels alweer 6 weken zwanger dus we denken er nog heel even over na of dit wel verstandig is nu.
Maar ik hoop dat het duidelijk is nanders hoor ik het wel.
Met vriendelijke groet
Nancy
 
Hoi Mien en Nancy, ik heb mijn tranen weg moeten poetsen om te kunnen typen. Lieve meiden wat hebben jullie al veel meegemaakt. Mijn beide zwangerschappen verliepen goed, de ellende begon voor ons pas toen mijn jongste 3 maanden was. Nancy, ik hoop dat je toch een beetje van je huidige zwangerschap kunt genieten. Dapper van alle deelnemers dat ze hun ziel en zaligheid blootgeven op dit forum. Jullie zijn kanjers!!!
Knuffel van Loes
 
liefste nancy,

wat een verschrikkelijk gebeuren!!!!
vooral omdat jij ergens voelde dat het niet volledig goed zat, maar je toch niet volledig au serieux werd genomen;   ik ken dat gevoel;   je denkt op dat moment dat de professionals het beter weten en je legt je lot dan ook in hun handen!

ik voel enorm veel met je mee en hoop van harte dat je het verlies ergens een plaatsje kunt geven.

heb ook gelezen dat je momenteel zwanger bent;   wens je zeer veel geluk en intense momenten.

Vergeten zul je het nooit;   maar probeer toch positief te denken.

Ik wens je veel sterkte en geluk

groetjes,
mien
 
hoi Loes,


Allereerst bedankt voor je morele steun!!!!     Het doet   me echt deugd dat mensen zoals jij het de moeite vinden om zich in te leven in een ander zijn verdriet; mede waarschijnlijk omdat jij ook al wat waters doorzwommen hebt!     lees dat de ellende bij jou begonnen is toen jouw kindje 3 maanden oud was   (  heb naar jouw verhaal gezocht maar vindt dit nergens).     Weet niet juist wat er gebeurd is, maar ik wens je alleszins veel sterkte ;   en indien jij je verhaal kwijt wil;   zou ik het graag willen lezen!

nogmaals,   bedankt voor je medeleven ,

mien,
 
Hoi,
Ik ging hier een reactie neerzetten, maar gezien mijn verhaal zo lang was en toch enigszins anders dan het jouwe, heb ik hier een nieuw topic van gemaakt.
Echter, wat ik je wel wil meegeven is dat het opnieuw zwanger zijn, voor mij tenminste, echt wel weer dingen iets rooskleuriger in laat zien.
Realist zul je zijn, dus een echo bij 8 weken zal jou niet geruststellen, en die bij 20 weken ook niet. Je weet immers hoe kwetsbaar het leven is.
Maar het geeft je wel een beetje hoop op weer geluk denk ik. Tenminste, dat doet het voor mij.
Dat je dat nu nog niet voelt is voor mij erg herkenbaar. Ook mijn dochtertje is overleden in september en nog erg regelmatig komen de jankbuien. Mijn man is al een stuk verder of verwerkt e.e.a. anders dan ik.
Geeft niks. Gewoon laten komen. Het is toch logisch, al is je omgeving het misschien al lang vergeten.
Laat emoties lekker komen zoals ze komen! Veel sterkte en ik hoop dat je snel weer zwanger mag worden.

Groetjes, Mirretje_
 
Hoi Mien, bedankt voor je lieve reactie. Laat ik om te beginnen vertellen dat mijn zoontje leeft en het nu redelijk maakt, maar dat is wel anders geweest. Het is niets in vergelijking met jullie verhalen wat wij hebben meegemaakt. Ik weet zelfs niet of ik wel zo sterk zou zijn in jullie situaties. Toen Puck 3 maanden was heeft hij het rota-virus gehad en is toen een week opgenomen geweest. Hierdoor is zijn weerstand zover gedaald dat hij begin mei RS kreeg, hij was toen 4 1/2 maand. Hiervan heeft hij ernstige luchtweg problemen overgehouden en tot op heden is hij 8 keer opgenomen geweest met luchtweg klachten. Nu is hij bijna 1 1/2 en gebruikt nog steeds medicijnen. Het verwijderen van zijn neusamandel is bijna zijn dood geworden, doordat hij het zo benauwd kreeg toen de beademingsslang eruit ging dat zelfs de anestesiste in paniek raakte omdat opnieuw intuberen bijna niet meer lukte. Al met al hebben we zijn leven aan onze kinderarts te danken. We hebben nog een lange weg te gaan en Puck zal altijd astma houden, maar het lezen van jullie verhalen doet me beseffen dat we ontzettend dankbaar moeten zijn met ons mannetje en dat wat wij mee hebben gemaakt nog niets is in vergelijking met jullie verdriet.
Dit was ons verhaal in een notedop, veel liefs Loes
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan