Allereerst wil ik iedereen feliciteren met de zwangerschap en ik hoop dat het allemaal een beetje voorspoedig verloopt.
Ik zal me even voorstellen: ik ben Mariyati, 27 jaar en zwanger van ons 1e kindje die we 2 juni verwachten.
Ik ben geadopteerd en kom oorspronkelijk uit Indonesië, ik was 2 maanden oud toen ik naar Nederland kwam.
Ben in Brabant opgegroeid, heb op mijn 16e een man leren kennen (hij was 16 jaar ouder dan ik) en heb toen een 10 jarige relatie gehad, meer downs dan ups en ik ben met veel problemen bij hem weg gegaan. Dit was in oktober 2007. Vond het erg moeilijk om alleen te zijn maar mijn vrienden hebben me erboven op geholpen. In februari 2008 heb ik via een chatprogamma mijn huidige vriend leren kennen en het klikte meteen. We spraken snel met elkaar af en de vonk sprong meteen over. Hij komt uit Den Haag en ik uit Eindhoven, dus regelmatig met de trein over en heen gegaan. In mei 2008 zijn we (deels door priveredenen, ex) gaan samenwonen. Ik ben naar Den Haag gegaan. Mijn vriend studeert nog en woonde op een zolderkamertje. Het paste allemaal maar net, maar we wisten al snel dat dit niet zo ging werken. Hij is (naast zijn studie) gaan werken en heeft inmiddels een vaste baan, ik was toeb gestopt met werken en wou een HBO opleiding gaan volgen, waarvoor ik eerst een 21+ toets moest afleggen, deze heb ik behaald en kon dus in september 2008 mijn studie volgen. In de tussen tijd liep de rechtzaak tussen mijn ex en mij en moest ik een aantal keren naar Den Bosch toe om de zaak bij te wonen, geen pretje dus.
In augustus ben ik me heel erg ziek gaan voelen en dat werd eigelijk met de dag erger.
Ik kon zelfs niet meer eten of drinken, ik was zo misselijk!
Voorheen rookte ik best wel stevig maar toen ben ik toch maar gestopt met roken, want dat ging gewoon niet meer. Ben toen maar naar de dokter gegaan en bleek dat ik zwanger was.
Totaal niet opgerekent, wel aangedacht maar nam het niet serieus, dat kon immers niet omdat ik aan de pil was, maar niets was minder waar.
De eerste 3 maanden heb ik thuis moeten blijven, want ik kon werkelijk niets, waardoor ik helaas mijn studie heb moeten afbreken omdat ik teveel lessen miste en een behoorlijke achterstand op liep. Daarna is het wel beter gegaan en nu ben ik volledig van de misselijkheid af, alleen heb ik nu wel veel last gekregen van mijn bekken en heupen waardoor ik niets meer kan.
Ik mis mijn vrienden in Eindhoven en hier in Den Haag voel ik me ook niet helemaal thuis.
Wij zijn van de studentenwoning verhuist naar een 1 kamerapp. Maar nu we weten dat ik zwanger ben en in juni ben uitgerekent, zijn we opzoek naar een wat grotere woning, en het liefst allemaal voor juni, wanneer ik moet bevallen.
Ik heb gelukkig wel goede contact met de schoonfamilie en kan daar altijd wel terecht met mijn verhalen maar mis toch het contact met vrienden.
Nu vind ik het wel hartstikke leuk dat dit forum bestaat en kunnen lezen dat ik niet de enige ben die met deze zwangerschapskwaaltje rond loop. Leuk om de verschillende ervaringen te lezen. Hoop niet dat ik jullie verveel met mijn levensverhaal maar moest het even kwijt.
Hoop dat er iemand reageert.
Zou ik er leuk vinden.
Liefs Mariyati
Ik zal me even voorstellen: ik ben Mariyati, 27 jaar en zwanger van ons 1e kindje die we 2 juni verwachten.
Ik ben geadopteerd en kom oorspronkelijk uit Indonesië, ik was 2 maanden oud toen ik naar Nederland kwam.
Ben in Brabant opgegroeid, heb op mijn 16e een man leren kennen (hij was 16 jaar ouder dan ik) en heb toen een 10 jarige relatie gehad, meer downs dan ups en ik ben met veel problemen bij hem weg gegaan. Dit was in oktober 2007. Vond het erg moeilijk om alleen te zijn maar mijn vrienden hebben me erboven op geholpen. In februari 2008 heb ik via een chatprogamma mijn huidige vriend leren kennen en het klikte meteen. We spraken snel met elkaar af en de vonk sprong meteen over. Hij komt uit Den Haag en ik uit Eindhoven, dus regelmatig met de trein over en heen gegaan. In mei 2008 zijn we (deels door priveredenen, ex) gaan samenwonen. Ik ben naar Den Haag gegaan. Mijn vriend studeert nog en woonde op een zolderkamertje. Het paste allemaal maar net, maar we wisten al snel dat dit niet zo ging werken. Hij is (naast zijn studie) gaan werken en heeft inmiddels een vaste baan, ik was toeb gestopt met werken en wou een HBO opleiding gaan volgen, waarvoor ik eerst een 21+ toets moest afleggen, deze heb ik behaald en kon dus in september 2008 mijn studie volgen. In de tussen tijd liep de rechtzaak tussen mijn ex en mij en moest ik een aantal keren naar Den Bosch toe om de zaak bij te wonen, geen pretje dus.
In augustus ben ik me heel erg ziek gaan voelen en dat werd eigelijk met de dag erger.
Ik kon zelfs niet meer eten of drinken, ik was zo misselijk!
Voorheen rookte ik best wel stevig maar toen ben ik toch maar gestopt met roken, want dat ging gewoon niet meer. Ben toen maar naar de dokter gegaan en bleek dat ik zwanger was.
Totaal niet opgerekent, wel aangedacht maar nam het niet serieus, dat kon immers niet omdat ik aan de pil was, maar niets was minder waar.
De eerste 3 maanden heb ik thuis moeten blijven, want ik kon werkelijk niets, waardoor ik helaas mijn studie heb moeten afbreken omdat ik teveel lessen miste en een behoorlijke achterstand op liep. Daarna is het wel beter gegaan en nu ben ik volledig van de misselijkheid af, alleen heb ik nu wel veel last gekregen van mijn bekken en heupen waardoor ik niets meer kan.
Ik mis mijn vrienden in Eindhoven en hier in Den Haag voel ik me ook niet helemaal thuis.
Wij zijn van de studentenwoning verhuist naar een 1 kamerapp. Maar nu we weten dat ik zwanger ben en in juni ben uitgerekent, zijn we opzoek naar een wat grotere woning, en het liefst allemaal voor juni, wanneer ik moet bevallen.
Ik heb gelukkig wel goede contact met de schoonfamilie en kan daar altijd wel terecht met mijn verhalen maar mis toch het contact met vrienden.
Nu vind ik het wel hartstikke leuk dat dit forum bestaat en kunnen lezen dat ik niet de enige ben die met deze zwangerschapskwaaltje rond loop. Leuk om de verschillende ervaringen te lezen. Hoop niet dat ik jullie verveel met mijn levensverhaal maar moest het even kwijt.
Hoop dat er iemand reageert.
Zou ik er leuk vinden.
Liefs Mariyati
