voelen jullie je gelukkig?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi,

Mss een moelijk onderwerp voor sommigen, maar ik wil het toch aankaarten omdat sommige mensen zich mss net zo voelen en er gewoon niet over durven beginnen.
Ik ben dus Bea en ik voel me dus niet altijd gelukkig met onze Wiebe, ik heb goede dagen, maar ook dagen dat ik niks kan verdragen, dat ik gewoon met hem begin mee te huilen, dat ik echte huilbuien krijg, om niets, zomaar. Ik kan mijn man ook zomaar zonder echte reden beginnen uitkafferen, OK, mss wel met een reden, maar dan één waarvoor ik dat vroeger nooit zou gedaan hebben. Heb soms momenten dat ik bijna wens dat Wiebe er niet was. Klinkt mss hard he, en ik vind het ook verschrikkelijk om dit als moeder te zeggen over je eigen kind, maar deze gevoelens komen nu eenmaal in me op. Dit noemen ze dan postnatale depressie. Ik ben zelf vandaag bij de dokter geweest en heb pillen voorgeschreven gekregen. Ik hoop dat ze helpen, want anders zie ik het gewoon niet zitten.

Zijn er nog mensen die zich zo voelen, zou graag wat ervaringen uitwisselen en erover praten. Je mag me ook altijd mailen als je dat liever doet.

grtjs, bea

 
Hoi Bea,

Wat vervelend dat je een postnatale depressie hebt! Maar om even antwoord te geven op je vraag: ik denk dat geen enkele vrouw  altijd en overal 100% gelukkig is met haar baby. Ik toch in ieder geval niet... Er zijn altijd dingen die je irriteren (alweer over je propere kleren gespuugd, alweer geen flesje willen drinken, alweer net een propere pamper nodig als we moeten vertrekken, alweer huilen zonder aantoonbare reden...). Moeder zijn is gewoon niet altijd even gemakkelijk, en soms hangt het me danig de keel uit dat sommige mensen er zo gemakkelijk over doen. Ik ben bijvoorbeeld gewoon thuis voor mijn kinderen (zoontje van 2 en dochter van 5 maanden) en ga dus niet werken. "Oh, maar dat is gemakkelijk, dan heb je lekker veel tijd!" Ik moet bijna plannen wanneer ik op mijn gemak naar het toilet kan, lekker veel tijd heb ik hè? En natuurlijk is dat meestal geen probleem, maar ik ben natuurlijk ook maar een mens. Ik heb ook dagen dat het me niet afgaat, dat ik verkouden ben, slecht geslapen heb, net ruzie heb gehad met mijn partner of er gewoon effe geen zin in heb. Tja, en als moeder moet je dan toch verder natuurlijk. Het is niet dat je op zo'n moment minder van je kinderen houdt, maar je moet er toch maar elke keer de energie voor blijven vinden om een leuke, vriendelijke, actieve mama te zijn. En dan mag ik nog niet klagen, want mijn kindjes zijn echt voorbeeldig!
Dus zijn jullie gelukkig? Ja, ik wel. Maar dat wil niet zeggen dat ik ook niet regelmatig een slechtere dag heb, en de uren aftel tot mijn man thuiskomt van zijn werk. Vind ik niet abnormaal hoor. Mijn ervaring is wel dat het beter gaat als je kindje ouder wordt. Maar het eerste half jaar vond ik de eerste keer (en nu weer, maar al iets minder) wel erg moeilijk.
Gun je wat tijd voor jezelf af en toe, om een beetje op adem te komen. Probeer ook af en toe eens iets speciaals te doen samen met je kindje (en partner eventueel), iets dat je leuk vindt. Een dagje naar zee, een picknic... En voel je niet schuldig dat het niet allemaal altijd perfect verloopt. Perfectie is  te moeilijk om na te streven,  'goed' is al ruim voldoende! Veel succes!

Groetjes,
Marian  
 
Hai Bea,

Allereerst sterkte met het gevecht met je postnatale depressie. Ondanks het feit dat je waarschijnlijk helemaal niet blij bent met het feit dat je pillen nodig hebt, hoop ik dat ze snel hun werk doen en dat jij je weer een stuk gelukkiger voelt.

Om te antwoorden op je vraag: Ja, ik ben zielsgelukkig. Natuurlijk zijn er momenten dat ik mijn dochter grondig achter het behang wil plakken (ik heb nog een rol staan, als je hem wil lenen hoor ik het wel ;-)) en af en toe word ik ook gek dat mijn man van mij verwacht dat het huis spic en span is terwijl ik er soms als een berg tegenop zie. Maar het grootste gedeelte van de tijd ben ik zo ontzettend blij met wat ik heb.

Mijn dochter is inmiddels 17,5 maand, en ik moet zeggen: Na een jaar worden ze makkelijker. Nu heb ik het geluk gehad dat mijn meisje ontzettend lief is, en nooit echt lastig is geweest.

Elke moeder heeft denk ik wel momenten dat ze denkt: Pffff het was toch wel makkelijk toen mijn kind er niet was. Maar dat is het moederschap nou eenmaal: Moeilijk!

Ondanks het feit dat je kindje het nog zo goed bedoelt gooit hij een keer een beker vruchtensap over je witte lievelingsbloes, of besluit hij de muur op te vrolijken met een zelfontworpen design in viltstift. En op zo'n moment trek je het liefst de deur achter je dicht en zoeken ze het allemaal maar uit.

Bij jou is dit, door je depressie, nog een tandje erger. Dat is niet jouw schuld, en je moet je er ook niet schuldig over gaan voelen.

Het belangrijkste zijn de mooie momenten, probeer daar op te focussen: Een moe baby-koppie op je schouder, een grote grijns, steeds meer leren...

Het komt goed, vertrouw daarop!

Heel veel sterkte!

Lynn (nu alweer 30 weken zwanger van nummer 2)
 
Hoi Bea,

Ik snap wat je bedoelt. Inmiddels voel ik mij zielsgelukkig met mijn gezinnetje, werk, relatie enz. Maar dat is niet gelijk goed gegaan. Er is vooraf aan mijn zwangerschap zoveel gebeurt wat er na de bevalling uitkwam, dat ik een depressie kreeg met paniekaanvallen. Dus geen postnatale depressie, maar toch. Door de paniekaanvallen werd het ook voor mijn omgeving heel duidelijk dat er iets niet goed zat en drongen ze snel aan om naar de huisarts te gaan. Ik heb ook medicijnen gekregen, antidepressiva, de eerste week merkte ik al verschil en na drie weken had ik geen paniekaanvallen meer en voelde ik me weer normaal en kon ik ook weer echt gaan genieten van alles. Het hielp dus erg snel en daar was ik erg blij mee, want voor mij hoefde het echt niet meer. Ik wist verstandelijk wel dat mijn dochter er niets mee te maken had en dat dit was wat ik af zolang  wilde, maar het liefst wilde ik gewoon weg. Op de trein stappen en weg.
Na een tijdje merkte ik wel dat ik een hoop te verwerken had en ook het schuldgevoel dat ik had doordat ik mijn dochter wegwenstte, ik durf nog steeds niet op te schrijven wat ik echt dacht.
Het is nu 5 maanden verder en sinds twee weken ben ik helemaal afgebouwd met de medicijnen en het gaat hardstikke goed. Ik vind dat het gebruiken van de antidepressieva de beste beslissing was die ik ooit genomen heb.
Ik hoop voor je dat de medicijnen aanslaan en dat je snel kunt gaan genieten van je kindje. Heel veel succes.

Groetjes
 
Als je een postnatale depressie hebt (gehad) beantwoord je de vraag heel anders dan wanneer je dat niet hebt merk ik hier. Logisch ook.
Ook wanneer vrouwen dat niet hebben is het heel logisch om je vooral in het eerste jaar nog regelmatig 'ongelukkig' te voelen, slechte dagen te hebben: hormonen!!!
En, als je eenmaal een kind hebt zul altijd wel eens zulke dagen hebben. Minder vaak dan in het eerste jaar. Maar ja, een kind brengt toch veel zorgen mee soms. Je kunt het niet altijd nuchter bekijken als ouder. Dat is gewoon niet mogelijk. En soms lukt dat wel weer wat beter.
Na het eerste jaar wordt het in bepaalde opzichten gemakkerlijker; ze gaan echt communiceren, kunnen soms duidelijk maken wat er is, enz. Maar, er komen altijd weer nieuwe moeilijk fasen voor in de plaats... en later lach je daar weer om.
Mijn zoontje is nu 19 maanden, en is een geweldig kereltje! Maar oei....wat een karaktertje en een willetje...het levert soms worstelpartijen en krijspartijen op. Inmiddels begin ik te leren om 'koelbloedig' te blijven. Maar, je hebt er soms zo een dag tussen. Hij bijt, slaat en brult dan. De laatse weken zetten we hem op de gang, dit helpt enigzins. Warm eten??? Dat hoeft hij al drie maanden niet, puur om zijn smaakontwikkeling die op gang is gekomen, maar wat nog sterker is: nee zeggen...
Tja zo zie je maar weer.
Maar het is een heel ander verhaal dan het onderwerp dat opgestart is. En niet te vergelijken natuurlijk.
Ik wens jullie dan ook veel sterkte!
 
Hoi Bea,

Ik merk dat er vooral reakties komen van mensen die geen depressie hebben maar soms wat slechte dagen hebben.
Jij hebt het van het begin af aan niet makkelijk gehad met Wiebe en dat vraagt heel veel van jou. Een kindje wat geen problemen heeft vraagt al veel energie dus Wiebe al helemaal.
Zelf ben ik ook behoorlijk depressief al gaat het al een beetje beter het is nu niet meer helemaal dal maar gaat het op en neer. De huisarts heeft mij wel medicijnen voor geschreven maar die wil ik niet slikken ivm borstvoeding daarentegen slik ik een hoge dosis vit B complex en dat werkt eigenlijk heel goed. Bij mij is het vooral de vermoeidheid Inclusief de zwangerschap heb ik in anderhalf jaar nog geen nacht gehad dat ik door kon slapen en dat breekt op samen met de problemen rond Jamila haar allergieën. Ik ken het gevoel heel goed dat je zou willen dat ze er niet was want dan kun je weer alles doen zonder eerst van alles te moeten regelen. Ik weet niet hoe de situatie bj jou is wat betreft oppas. Maar af en toe even iets helemaal voor jezelf kunnen doen zonder rekening te houden met je gezin kan wonderen doen. Zelf vind ik dit nog moeilijk ook omdat de oppas dan meteen op mijn man moet schuiven want we hebebn geen opa's en oma's in de buurt. En een beroep op vrienden doen vinden we wat veel vnl ook weer om de allergieën en daarbij komende problemen.
Af en toe je hart kunnen luchten is ook heel fijn. Zeker bij mensen die begrijpen wat je doormaakt want ik merk ook wel dat de omgeving het niet altijd begrijpt als je wenst dat je kindje er niet was een kindje dat je zo heel graag wilde. Ook op het forum heb ik daar hele felle reakties op gezien. Iedereen heeft daar zo zijn eiegn gevoelens bij en wat de een voelt kan bij de ander soms een felle reaktie teweeg brengen omdat dat bij diegene pijn doet.

Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat de medicijnen aanslaan en je snel weer Bea voelt en kan gaan genieten van Wiebe ( gaat het al beter met hem?)

Groetejs Renée
 
Hoi Bea,

Ik zal je niet vermoeien met mijn verhalen over dat ik ook wel een baaldagen heb, enz. enz. want ik kan mij werkelijk waar niet half indenken hoe zwaar het moet zijn voor jou om een depressie te hebben.

Ik wil je daarom alleen maar heel veel sterkte wensen en hoop dat je snel weer een beetje de oude wordt.

Groetjes Peggy (mama van tristan 24-12-2005)
 

Hoi Bea,

Ik herken je verhaal wel, heb zelf nooit de diagnose gehad van pd maar denk er zelf wel aan.... ik hoef het ook niet te weten ( ben voorheen wel deprissief geweest,en die stempel beviel me helemaal niet).

Wat ik doe in de dagen dat ik het helemaal gehad heb en me totaal niet gelukkig voel is.... denken aan dingen die me gelukkig maakte.... klinkt heel makkelijk maar als je er echt over na gaat denken... en dan kijken of die dingen je nu nog gelukkig maken..wandeling door het park,bos of stad... lekker tutten met je zelf,maskertje,nagels laten doen,misschien een dagje naar een hamman (turks badhuis) of sauna,een middagje zwemmen..(met of zonder kind).Ik weet uit ervaring dat het af en toe best prettig is om dingen alleen te doen of met je partner...Maar zoals een middagje zwemmen met je kindje is ook heel leuk kids genieten dan echt en zijn ook erg moe daarna zodat ze lekker gaan slapen zodat jij lekker ff je handen vrij hebt..

Volgens mij (wat ik nog weet van de deprissie die ik toen had) gaat het er om dat jij je lekker gaat voelen in je vel en je gelukkig gaat voelen..en dan ook echt voelen,

Wat ik uit de vorige reactie begreep heb je een zware tijd gehad met Wiebe..als ik zo beleefd mag zijn wat was/is er aan de hand met hem?

Ik hoop dat je er wat aan hebt..... heel veel sterkte en schrijven kan altijd er is altijd een luisterd oor...

Groetjes van Meta de mama van Robin

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan