voelen jullie je gelukkig?

Meta,
even in het kort: Wiebe heeft koemelkallergie, heeft het kiss-syndroom gehad en heeft nu regelmatig felle opstoten van eczeem. Hij heeft de eerste maanden heel veel gehuild, dit omdat we dachten dat hij krampen had, maar achteraf bekeken is dat geweest omdat hij koemelkallergie had. Maar ook omdat hij dus dat Kiss-syndroom had. Nu heeft hij heel veel last van zijn eczeem en heeft hij al 2 antibioticakuren achter de rug en zijn we nog aan het smeren met coritsone.
Maar dat heeft niet alleen tot die pd geleid hoor, we zijn met medicijnen zwanger geworden, dus daar hebben we dus ook mee lopen dokteren, tijdens de zwangerschap bleek dat Wiebe een verdikte nekplooi had, dus daar de nodige onderzoeken voor. en tijdens mijn zwangerschap is mijn broer verongelukt. Dus ik denk dat dit allemaal een beetje heeft meegespeeld.

En ik heb aan elk van jullie verhalen wat. Als iemand van jullie wil mailen ofzo, mag altijd hoor, jullie hebben voor mij een luisterend oor, ik ook voor jullie.

grtjs, bea
 
Hoi Bea,

Ik vroeg me af of je al begonnen was met de medicijnen en zo ja of je al verschil merkt?
Ik denk dat het overlijden van je broer zeker meespeelt. Bij mij is tijdens mijn zwangerschap mijn moeder overleden en dat is de enige reden geweest dat ik paniekaanvallen en een depressie kreeg na de bevalling. Het niet goed verwerkt hebben van het verdriet en alle nieuwe emoties zorgden voor een soort kortsluiting in mijn hoofd. Een grote donkere wolk van emoties waarin ik niets meer kon onderscheiden.Het was gewoon veel te veel in een keer.  De medicijnen zorgden ervoor dat de scherpe randjes eraf gingen en dat ik wel kon gaan verwerken inplaats van lamgeslagen in bed te liggen.
Ik had nooit gedacht dat ik mezelf weer zou worden, maar dat is wel gebeurt en ik hoop dat het met jou ook snel beter gaat.

Groetjes
 

Hoi Bea,

Dat is nog wat zeg... nou weet ik niet wat het kiss-syndroom betekend maar het klinkt niet leuk....

En van je broer is verschrikkelijk ....  
Ik kan me heel goed voorstellen dat het je niet in je koude kleren is gaan zitten...

Wat betreft het exceem van Wiebe, ik heb voor een jaar of 10 geleden ook heel erg last gehad van exceem,heb van top tot teen onder gezeten... nou ging ik toen ook ziekenhuis in ziekenhuis uit...wat me niet geholpen heeft allemaal.. ik ben toen naar een iriscopist gegaan,die kijkt in de poppetjes van je ogen... hij heeft mij toen een hele behandeling gegeven met medicijnen en veel water...
Het heeft me toen een half jaar gekost maar ik was er wel vanaf...Misschien is het het overwegen waard om het in de alternatieve hoek te zoeken wat betreft de exceem misschien ook wel voor koemelkallergie...

Het enige wat ik nog kan zeggen is ... ondanks dat jullie met medicijnen zwanger zijn geworden jullie hebben nu een prachtig kindje probeer er zoveel mogelijk van te genieten (kan me   voorstellen dat het best moeilijk is in een pd)En probeer de nare tijden tijdens je zwangerschap te "vergeten" en   een plekje te geven..
Het verwerken van een overlijden gaat een lange tijd overheen.Neem daar absoluut je tijd voor..

Nou Bea ik wens je veel kracht toe!!!!!

Groetjes van Meta de mama van Robin
 
Hoi,

Ik vind het heel moedig van je dat je je verhaal durft te doen.
Of ik gelukkig ben als moeder van Ezra? Ja zielsgelukkig.
Maar.....ik heb ook zeker dagen (en meer) dat ik het soms niet
meer zie zitten om zo'n kleintje op te voeden, en dan met name
omdat ik zo weinig nachtrust krijg. Ik kan heel slecht tegen huilen,
en soms als ik niet weet wat er aan de hand is, word ik helemaal
wanhopig. Ik ben zelf psychisch al zwak, heb een borderline
stoornis, maar vind ook wel dat ik het hartstikke goed doe gezien
mijn verleden met depressies e.d.
Ik heb zelf ook wel eens gedacht aan PD, zal er nog eens wat
meer over opzoeken, maar denk net niet dat het zo is. Ik ben met
name heel erg bang hoe het zometeen zal gaan als ik weer moet
werken. Nu doe ik alles op m'n eigen tempo, en ik zie er ook heel
erg tegenop om 20 uur te gaan werken. Ben bang dat ik het echt
niet trek, zoals de nachten nu gaan.
Heel veel sterkte meid!!

xx Syrah
 
Hoi Beke

Ik heb zelf gelukkig nooit een depressie gehad en dat maakt mijn verhalen dus vergelijkbaar met 'een slechte dag-verhaal' zoals andere al schreven...

Toch een reactie omdat ik het goed vind van je dat de jezelf kwetsbaar opstelt en je verhaal met ons deelt. Ik hoop dat de medicijnen snel aanslaan en dat het iedere dag wat beter met je zal gaan!

veel strekte met deze weg vol ups en downs, liefs Clau
 
Ik wil effe laten weten dat ik het heel fijn vind dat er zovelen reageren. echt waar, het doet me goed om te weten dat ik niet alleen ben. En ik gebruik ook Sipralexa, weet niet of het gaat helpen, ben nu 5 dagen bezig, maar heb nu al het gevoel dat het een beetje werkt. Hoewel ik het nog altijd benauwd krijg als Wiebe begint te huilen of als hij eerder wakker wordt dan zijn etenstijd. Bang dat hij dan weer niet content is en dat ik hem niet gesust krijg, ik ben gewoon echt bang om met hem alleen te zijn. Ik vind dit echt vreselijk om te zeggen, dat je als moeder bang bent van alleen te zijn met je kind. Ik durf ook niet alleen met hem te gaan wandelen.


grtjs, Bea
 
Allereerst wil ik je zeggen dat ik het heel moedig vindt, dat je je verhaal op deze site durft te zetten!! Zoals je ziet ben je niet de enige met deze gevoelens meid!! Je zult zien dat straks ook voor jou de zon weer gaat schijnen!! Probeer toch te genieten van de momenten met je kindje.

Ik heb zelf ook jaren geleden een depressie gehad. Op zo'n moment denk je echt dat het nooit meer goed komt. Alles is zwart en niets is leuk en je kunt helemaal nergens meer van genieten. Maar ik heb gevochten en ben er bovenop gekomen!! Ik slik nu nog steeds anti-depressiva (hierdoor mocht ik geen borstvoeding geven) in een acceptabele dosering. Tijdens de zwangerschap heb ik een hele lage dosering gebruikt en helaas na de bevalling ging het weer even iets minder. Ik twijfelde enorm; komt het van de hormonen of is het een PPD?? Tja, ik moest het ook de tijd geven en je leven staat gewoon op zijn kop bij de geboorte van een kind. Althans de wereld van ons wel!! We hebben de dosis toch maar verhoogt (i.o.m. de huisarts) en het ging al snel beter met mij. Of ik gelukkig ben??? Ik ben hééééééél gelukkig en apetrots op mijn mooie meisje!! Ik geniet ieder moment van haar!! Ik had écht nooit gedacht dat ik mij weer zóóóóó gelukkig zou kunnen voelen!!! Maar ik heb ook bij "baaldagen".... Dan kan ik niet veel hebben, ook niet van mijn dochter.... Dan kan ik alleen maar zwart/wit denken en niet grijs. Het is dan alles of niets... Mijn mannetje heeft het dan zwaar te verduren met mij en moet het weer ontgelden... Gelukkig gaat de dag erna beter en geniet ik weer volop van alles en iedereen!!!

Heel veel sterkte meid!!
 
Echt fijn om te lezen dat er nog mama's zijn die dit gevoel hebben, al is het maar voor een dag. Je MOET erover praten, dat helpt echt, al is het hier opschrijven, je bent het kwijt.
Ik wil nu vertellen dat het beter met me gaat. De voorbije 2 dagen heeft Wiebe zich voorbeeldig (angstaanjagend voorbeeldig zelfs) gedragen en nu kan ik ook meer genieten. Ik heb het gevoel dat ik meer kan verdragen. Ik zal nog baaldagen hebben, daar ben ik zeker van, maar die zullen minderen.
Als er nog mensen zijn die zich slecht voelen, in dit topic kan je altijd je gevoelens kwijt, je bent niet alleen.

grtjs, bea
 
Terug
Bovenaan