Hoi Bea,
Allereerst wil ik zeggen dat ik het moedig van je vindt om dit onderwerp aan te kaarten.
Ik heb ook een tijdje getwijfeld of ik een ppd had. Had zelfs al een afspraak met de huisarts gemaakt maar ben toch niet gegaan. De eerste 2 maanden voelde ik me alleen maar moe en dacht ik dus alleen maar "wanneer gaat hij slapen, wanneer zal hij gaan doorslapen". Ik was ook helemaal niet blij met mijn zoontje alhoewel iedereen met hem wegliep bij wijze van...Zo van oh wat een schatje, oh wat is tie mooi, wat heeft hij lange winpers etc etc. Jaja, dacht ik "maar jullie hoeven niet in het midden van de nacht je bed uit of BV te geven terwijl je zélf helemaal geen energie meer hebt. Met de BV ben ik dan ook maar na een maand (en een gigantisch schuldgevoel) gestopt. Toen ik me na ongeveer twee maanden weer wat fitter begon te voelen (hij sliep na 9 a 10 weken door!!!) kreeg ik vervolgens problemen met mijn schoonmoeder. Ze kwam veel te dichtbij naar mijn gevoel, deed alsof het haar kind was i.p.v. die van mij. De eerste tijd heb ik dat teveel laten gebeuren, had simpelweg niet de energie om het uberhaupt op te merken. Enfin, na een flinke aanvaring en tig slapeloze nachten, want het legde ook een behoorlijke druk op de relatie tussen mij en miijn vriend, hebben mijn schoonouders wat meer afstand gemnomen en heb ik ook geleerd dat ik dara niet heen moet gaan voor de lieve vrede. Ik doe gewoon waar ik zélf zin in heb en geniet nu ook meer met de tijd met mijn zoontje samen. Misschien een tip: doe samen met hem leuke dingen (de stad in, baby-massage cursus ed). Mij heeft het in ieder geval heel erg geholpen. Lekker mijn eigen gang gaan en niet de hele tijd mensen om me heen die het beter weten of tips hebben...
Gelukkig had ik al tijdens de zwangerschap besloten om 6 maanden thuis te blijven (ouderschapsverlof) en dat heb ik ook nodig. Nog een kleine 2 maanden te gaan en ik zie nu al op naar het moment dat ik weer moet gaan werken en Aron bij de 2 oma's wordt opgevangen (ja dus ook bij mijn schoonmoeder!!!) Enfin, kern van het verhaal is...weet dat je niet alleen staat want postnatale depressie of niet (of mischien zoals bij mij ene hele lichte vorm hiervan) iedere moeder heeft zo haar mindere dagen en uren. Misschien goe dom eens aan te denken als het je minder gaat,
Veel succes en sterkte,
Saskia
Allereerst wil ik zeggen dat ik het moedig van je vindt om dit onderwerp aan te kaarten.
Ik heb ook een tijdje getwijfeld of ik een ppd had. Had zelfs al een afspraak met de huisarts gemaakt maar ben toch niet gegaan. De eerste 2 maanden voelde ik me alleen maar moe en dacht ik dus alleen maar "wanneer gaat hij slapen, wanneer zal hij gaan doorslapen". Ik was ook helemaal niet blij met mijn zoontje alhoewel iedereen met hem wegliep bij wijze van...Zo van oh wat een schatje, oh wat is tie mooi, wat heeft hij lange winpers etc etc. Jaja, dacht ik "maar jullie hoeven niet in het midden van de nacht je bed uit of BV te geven terwijl je zélf helemaal geen energie meer hebt. Met de BV ben ik dan ook maar na een maand (en een gigantisch schuldgevoel) gestopt. Toen ik me na ongeveer twee maanden weer wat fitter begon te voelen (hij sliep na 9 a 10 weken door!!!) kreeg ik vervolgens problemen met mijn schoonmoeder. Ze kwam veel te dichtbij naar mijn gevoel, deed alsof het haar kind was i.p.v. die van mij. De eerste tijd heb ik dat teveel laten gebeuren, had simpelweg niet de energie om het uberhaupt op te merken. Enfin, na een flinke aanvaring en tig slapeloze nachten, want het legde ook een behoorlijke druk op de relatie tussen mij en miijn vriend, hebben mijn schoonouders wat meer afstand gemnomen en heb ik ook geleerd dat ik dara niet heen moet gaan voor de lieve vrede. Ik doe gewoon waar ik zélf zin in heb en geniet nu ook meer met de tijd met mijn zoontje samen. Misschien een tip: doe samen met hem leuke dingen (de stad in, baby-massage cursus ed). Mij heeft het in ieder geval heel erg geholpen. Lekker mijn eigen gang gaan en niet de hele tijd mensen om me heen die het beter weten of tips hebben...
Gelukkig had ik al tijdens de zwangerschap besloten om 6 maanden thuis te blijven (ouderschapsverlof) en dat heb ik ook nodig. Nog een kleine 2 maanden te gaan en ik zie nu al op naar het moment dat ik weer moet gaan werken en Aron bij de 2 oma's wordt opgevangen (ja dus ook bij mijn schoonmoeder!!!) Enfin, kern van het verhaal is...weet dat je niet alleen staat want postnatale depressie of niet (of mischien zoals bij mij ene hele lichte vorm hiervan) iedere moeder heeft zo haar mindere dagen en uren. Misschien goe dom eens aan te denken als het je minder gaat,
Veel succes en sterkte,
Saskia