Hallo medels,
Ooohhh..... Ik herken het hééééél erg, maar dan ook meer bij mijn eigen ouders. Voor hun is Pollewoppie het 1e kleinkind en bij mijn schoonouders is ze de 7e. Dus hun zijn het al wat meer "gewend & geoefend" laten we maar zeggen. Ik heb een poosje geleden op het "voorjaar 2005 forum" ook een discussie hierover geopend ("Herkenbaar of ben ik nou zo raar???). Misschien hebben jullie het toen wel gelezen, helaas is het alweer verdwenen.....
Als we bij mijn ouders komen, is het Pollewoppie voor en na en wij bestaan gewoon niet!! Vooral mijn moeder heeft dit heel sterk en ze kan het ook nergens anders meer over hebben... Ook bij anderen niet hoor!! Ze is volgens mij zo'n oma, die helemaal "bezeten" is van haar kleinkind en "vergeet" dat er ook nog andere dingen in de wereld zijn (hahaha)!! Van de week kwam ik ff iets ophalen en was ik zonder Pollewoppie gegaan. Het 1e wat ze zegt; "Ben je alleen??". Zucht!!! Ze toont vrijwel geen interesse in ons werk, vrienden en andere dingen. Gewoon die kleine dingen, dat mis ik soms wel hoor!! Als wij dingen tegen hun zeggen, zoals wij het graag willen hebben, dan luisteren ze er gewoon niet naar en ze doen maar wat ze zelf willen!! Zo lieten ze haar van de zomer ook gewoon met de blote knietjes op de stenen kruipen. Terwijl ze ook al aan één hand mee kon lopen!! Ze had beide knietjes helemaal kapot en blauw!! Vind ik nergens voor nodig, toch?! Ze zeggen op zo'n moment niets, maar kijken elkaar wel aan... Dat zegt voor mij genoeg!! Ik baal er soms best van, dat ze maar doen wat ze willen. Vind het jammer en ook mijn man zegt, dat als ze zo doorgaan, dat ze het dan voor zichzelf "verpesten". Dus dat ze er ook niet meer naar toe gaat....... Dat vind ik moeilijk, maar aan de ene kant voel ik het ook wel zo.Toen ze nog heel klein was en we kwamen daar, dan werd ze gewoon uit mijn armen "geplukt"!! Dat deed mijn schoonmoeder trouwens ook... Dus het zal wel normaal gedrag zijn voor opa's en oma's. We zijn blij dat ze willen en kunnen oppassen, maar ze moeten niet vergeten dat het "ONS KIND" is!!!! Ik herken dat wat Chislaine schrijft ook wel, met die cadeautjes. Niet zo zeer dat ze cadeautjes krijgt (gelukkig niet), maar meer dat opa en oma steeds als 1e alles willen hebben,doen en zien. Begrijpen jullie een beetje wat ik bedoel?? Zo hebben ze laatst een 3-wielertje gekocht, terwijl wij die graag aan haar willen geven met Sinterklaas of voor haar 2e verjaardag b.v. Maar nu hebben hun hem al gekocht, deze blijft wel daar staan, maar goed ze hebben het wel weer als 1e gekocht!! Wij vertellen nu maar niet meer, wat we graag t.z.t. voor Pollewoppie willen hebben/wensen, want anders hebben hun het alweer als 1e gekocht en dat willen wij ook wel graag een keer doen!!!
Ze zijn gewoon hartstikke trots op hun kleinkind en ze zijn er ook hartstikke gek mee!! Ze krijgt aandacht genoeg, daar ligt het niet aan. Maar soms lijken ze een beetje te "vergeten" dat het "ONS KIND" is en dat is jammer!! Zo, ik heb gesproken en ik hoop maar dat het niet te negatief overkomt. Want zo bedoel ik het uiteraard niet!! Ik heb er de ene keer ook meer moeite mee, dan de andere keer. Maar ik ben wel blij dat er meer meiden zijn, die dit herkennen!! En vooral dat ik er achter ben gekomen dat ik helemaal niet zo raar ben (hahaha)!!!!
Ach, wie weet hoe wij zijn over 20 (??) jaar.....
Ooohhh..... Ik herken het hééééél erg, maar dan ook meer bij mijn eigen ouders. Voor hun is Pollewoppie het 1e kleinkind en bij mijn schoonouders is ze de 7e. Dus hun zijn het al wat meer "gewend & geoefend" laten we maar zeggen. Ik heb een poosje geleden op het "voorjaar 2005 forum" ook een discussie hierover geopend ("Herkenbaar of ben ik nou zo raar???). Misschien hebben jullie het toen wel gelezen, helaas is het alweer verdwenen.....
Als we bij mijn ouders komen, is het Pollewoppie voor en na en wij bestaan gewoon niet!! Vooral mijn moeder heeft dit heel sterk en ze kan het ook nergens anders meer over hebben... Ook bij anderen niet hoor!! Ze is volgens mij zo'n oma, die helemaal "bezeten" is van haar kleinkind en "vergeet" dat er ook nog andere dingen in de wereld zijn (hahaha)!! Van de week kwam ik ff iets ophalen en was ik zonder Pollewoppie gegaan. Het 1e wat ze zegt; "Ben je alleen??". Zucht!!! Ze toont vrijwel geen interesse in ons werk, vrienden en andere dingen. Gewoon die kleine dingen, dat mis ik soms wel hoor!! Als wij dingen tegen hun zeggen, zoals wij het graag willen hebben, dan luisteren ze er gewoon niet naar en ze doen maar wat ze zelf willen!! Zo lieten ze haar van de zomer ook gewoon met de blote knietjes op de stenen kruipen. Terwijl ze ook al aan één hand mee kon lopen!! Ze had beide knietjes helemaal kapot en blauw!! Vind ik nergens voor nodig, toch?! Ze zeggen op zo'n moment niets, maar kijken elkaar wel aan... Dat zegt voor mij genoeg!! Ik baal er soms best van, dat ze maar doen wat ze willen. Vind het jammer en ook mijn man zegt, dat als ze zo doorgaan, dat ze het dan voor zichzelf "verpesten". Dus dat ze er ook niet meer naar toe gaat....... Dat vind ik moeilijk, maar aan de ene kant voel ik het ook wel zo.Toen ze nog heel klein was en we kwamen daar, dan werd ze gewoon uit mijn armen "geplukt"!! Dat deed mijn schoonmoeder trouwens ook... Dus het zal wel normaal gedrag zijn voor opa's en oma's. We zijn blij dat ze willen en kunnen oppassen, maar ze moeten niet vergeten dat het "ONS KIND" is!!!! Ik herken dat wat Chislaine schrijft ook wel, met die cadeautjes. Niet zo zeer dat ze cadeautjes krijgt (gelukkig niet), maar meer dat opa en oma steeds als 1e alles willen hebben,doen en zien. Begrijpen jullie een beetje wat ik bedoel?? Zo hebben ze laatst een 3-wielertje gekocht, terwijl wij die graag aan haar willen geven met Sinterklaas of voor haar 2e verjaardag b.v. Maar nu hebben hun hem al gekocht, deze blijft wel daar staan, maar goed ze hebben het wel weer als 1e gekocht!! Wij vertellen nu maar niet meer, wat we graag t.z.t. voor Pollewoppie willen hebben/wensen, want anders hebben hun het alweer als 1e gekocht en dat willen wij ook wel graag een keer doen!!!
Ze zijn gewoon hartstikke trots op hun kleinkind en ze zijn er ook hartstikke gek mee!! Ze krijgt aandacht genoeg, daar ligt het niet aan. Maar soms lijken ze een beetje te "vergeten" dat het "ONS KIND" is en dat is jammer!! Zo, ik heb gesproken en ik hoop maar dat het niet te negatief overkomt. Want zo bedoel ik het uiteraard niet!! Ik heb er de ene keer ook meer moeite mee, dan de andere keer. Maar ik ben wel blij dat er meer meiden zijn, die dit herkennen!! En vooral dat ik er achter ben gekomen dat ik helemaal niet zo raar ben (hahaha)!!!!
Ach, wie weet hoe wij zijn over 20 (??) jaar.....
