ooohhhwww, nu werd het me net toch wel even moeilijk gemaakt...
stonden ineens m 'n moeder en m 'n zus op de stoep.
M 'n zus woont niet direct om de hoek (1,5 uur rijden) maar ze waren vandaag naar een begrafenis hier in de buurt geweest, dus was in de buurt en dacht, laten we ook eventjes bij haar (mij dus) aanwippen.
Ik had het idee dat ik het er ook zo uit kon floepen, wil het zo graag vertellen!!!
Maar ik vind het wel leuker als m 'n vader er dan ook bij is, dus wacht toch maar tot zaterdag. Dan is m 'n zus er wel niet bij, maar ze vertelde net dat ze volgende week dinsdag al weer hier op aan komt, dus dan krijgen we toch de gelegenheid om het rechtstreeks te vertellen, en niet aan de telefoon, zoals ik tot nu toe steeds gedacht heb, leuk!!
Oh ja, en ik herken het ook wel dat je ook de steun van je familie nodig hebt, mocht het mis gaan. Ben soms wel bang dat het tussen nu en het moment dat we het gaan vertellen nog mis gaat, en dat we dan met dat bericht bij ze komen, ipv. een positief bericht.
Maar aan de andere kant moet je toch ook een beetje vertrouwen hebben dat het gewoon goed gaat (probeer mezelf ook wat moed in te praten

toch??
We genieten nu nog even een paar daagjes met z 'n tweetjes van ons geheimpje, en verassen de familie komend weekend met een lang verwacht positief bericht!
Groet, Moon