Phoe, het was hier wel even een emotioneel weekje.
Zondag kreeg ik een berichtje van mijn moeder dat het opeens erg slecht ging met mijn oma. De lieve schat was al wel 90, maar toch.... het is mijn oma en de moeder van mijn moeder en dan is het toch verdrietig.
Maandag ben ik er meteen naartoe gegaan, mijn familie woont 2 uur rijden bij ons vandaan, dus even op en neer zit er dan niet in. Gelukkig was ik op tijd en heb ik nog afscheid kunnen nemen (al was ze niet meer bij kennis). Dinsdag is ze overleden en zaterdag hebben we haar begraven. Tuurlijk heb ik verdriet om mijn oma, maar het verdriet van mijn moeder vliegt me vooral naar de keel..... Gelukkig laat ze zich troosten en praat ze veel over oma en over deze laatste week. Wat kan ik het dan ontzettend missen dat ik niet wat dichterbij woon en haar even vast kan houden!
'Tussendoor' moest ik met Gijs naar het ziekenhuis om bloed te prikken en een echo te maken van zijn hals, daar zit (voornamelijk te zien als hij zich boos maakt) al een hele tijd een verdikking, vlakbij de slagader. De uitslag van het bloed heb ik nog niet, de verdikking blijkt een vergroting van een klier te zijn. Dit hoeft op zich niks te betekenen, maar we moeten het wel in de gaten houden en over een maand nog een keer een echo laten maken om te zien of het kleiner is geworden (in ieder geval niet groter). Nou maak ik me nog niet écht zorgen, maar het zeurt wel in m'n achterhoofd en ik moet er toch niet aan denken dat er wel wat is........
Nou ja, alles bij alles een emotionele week. Je wordt weer met wat zaken geconfronteerd (ouderdom en ziekte en hoe moet dat straks als mijn ouders oud worden en ik zo ver weg woon...) en nog veel belangrijker: gezondheid en met name de gezondheid van je kind.... Iemand schreef het al bij de aangrijpende en verdrietige topic van Claudia: als je kind gezond is heb je 100 wensen, als het ziek is maar 1. En dat is toch het meest ware dat kan zijn.
Heel verhaal geworden! Fijn om het 'even' te delen
Liefs
Susan
Zondag kreeg ik een berichtje van mijn moeder dat het opeens erg slecht ging met mijn oma. De lieve schat was al wel 90, maar toch.... het is mijn oma en de moeder van mijn moeder en dan is het toch verdrietig.
Maandag ben ik er meteen naartoe gegaan, mijn familie woont 2 uur rijden bij ons vandaan, dus even op en neer zit er dan niet in. Gelukkig was ik op tijd en heb ik nog afscheid kunnen nemen (al was ze niet meer bij kennis). Dinsdag is ze overleden en zaterdag hebben we haar begraven. Tuurlijk heb ik verdriet om mijn oma, maar het verdriet van mijn moeder vliegt me vooral naar de keel..... Gelukkig laat ze zich troosten en praat ze veel over oma en over deze laatste week. Wat kan ik het dan ontzettend missen dat ik niet wat dichterbij woon en haar even vast kan houden!
'Tussendoor' moest ik met Gijs naar het ziekenhuis om bloed te prikken en een echo te maken van zijn hals, daar zit (voornamelijk te zien als hij zich boos maakt) al een hele tijd een verdikking, vlakbij de slagader. De uitslag van het bloed heb ik nog niet, de verdikking blijkt een vergroting van een klier te zijn. Dit hoeft op zich niks te betekenen, maar we moeten het wel in de gaten houden en over een maand nog een keer een echo laten maken om te zien of het kleiner is geworden (in ieder geval niet groter). Nou maak ik me nog niet écht zorgen, maar het zeurt wel in m'n achterhoofd en ik moet er toch niet aan denken dat er wel wat is........
Nou ja, alles bij alles een emotionele week. Je wordt weer met wat zaken geconfronteerd (ouderdom en ziekte en hoe moet dat straks als mijn ouders oud worden en ik zo ver weg woon...) en nog veel belangrijker: gezondheid en met name de gezondheid van je kind.... Iemand schreef het al bij de aangrijpende en verdrietige topic van Claudia: als je kind gezond is heb je 100 wensen, als het ziek is maar 1. En dat is toch het meest ware dat kan zijn.
Heel verhaal geworden! Fijn om het 'even' te delen
Liefs
Susan