Wat een week.....

Gecondoleerd met het verlies van je oma!
Ze heeft een mooie leeftijd bereikt zeg, maar dan nog....

En heel veel succes met het wachten op het bloedonderzoek!
Wat een week heb je achter de rug pfff.

Elise.
 


Jeetje Susan,.. dat is me inderdaad wel een weekje zeg!!



..en wat je zegt; je moeder (ouders) zien huilen breekt je hart... Fijn dat je haar kunt en mag troosten. Helaas bestaat het leven niet alleen uit mooie en leuke dingen, en zet je dit weer met de voetjes op de vloer.. Beseffen we weer  hoe kwetsbaar we eigenlijk zijn..

 
Dan nog eens met Gijs naar het ziekenhuis en de daarbij horende spanningen. Frustrerent   en eng dat je ze niet overal voor kunt beschermen hè! Laten we positief blijven en van het beste uit gaan, dat is voor nu even het beste "medicijn".

 
Hopelijk kun je het een beetje een plekje geven en keert de rust snel weer terug..  

 
Hou je taai meid!!

Je weet me te vinden als ik je ergens mee kan helpen..

Esmé mv Kay en ???


 
 
 
Hoi Susan,
Wat een moeilijke dingen maak je (jullie) mee, in een korte tijd. Gecondoleerd!
Is zeker ontzettend verdrietig. En dan is 2 uur rijden ineens wél ver! De dingen waar je je nu zorgen om maakt zijn heel begrijpelijk hoor. Ik woon ook niet dicht bij mijn moeder en toen mijn vader afgelopen augustus stierf dacht ik ook, hoe moet dit nou? Maar die gedachten ebben weer weg, als je ziet dat je moeder het best goed doet.
Maar dit heeft wel even nodig.
En dan ook nog je zorgen om Gijs. Spannend toch ook. Als kind had ik verdikte lymfeklieren in mijn nek.... allerlei onderzoeken gehad.... nu heb ik dat nog steeds... Soms echt enorm, vooral als ik verkouden of zo ben, maar ook gewoon als er niks aan de hand is, schijnt bij mij te horen.
Nu lijkt het net alsof ik met mijn ervaringen jouw ervaringen minder erg wil laten lijken voor je,  maar dat is absoluut  niet mijn bedoeling.  Het is  pas allemaal goed als je de uitslagen met eigen ogen hebt gezien.  Ik wil je alleen een hart onder de riem steken.
Heel veel sterkte met alles.
Groetjes, Noor
 
Gecondoleerd met het verlies van je oma. Hoe oud ze ook worden je wilt ze nooit missen. Je moeder heeft vast veel steun aan je, ook al kan je haar niet vasthouden op zo'n afstand.
En  dat je ook nog met Gijs naar het ziekenhuis moet. Het komt ook vaak allemaal tegelijk.  Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar probeer je niet te duk te maken tot de uitslag binnen is.
Veel sterkte,
Laura
 
Lieve allemaal,

Dank voor jullie lieve, hartelijke en meelevende woorden..... doet goed (en ontroert)!

Inmiddels heb ik de uitslagen binnen van het bloedonderzoek: er is niets afwijkends gevonden (pffffff..... opluchting!), maar omdat op die echo-foto toch die klier te zien is die 'niet klopt', maar waarvoor geen verklaring is, krijg ik een verwijzing naar de kinderarts. De huisarts kon me wel íets geruststellen, maar ik wil het nu dan ook maar helemaal uitzoeken en hopelijk uitsluiten dat er écht niks is.

Dus Noor, jouw berichtje lees ik zéker niet als een baggateliserend verhaal, maar alleen maar als een hoopgevend verhaal. Het kán gewoon bij iemand horen, er hoeft niks aan de hand te zijn. Ik hou jullie op de hoogte!

Lieve schatten, nogmaals heel hartelijk dank voor jullie woorden!
Liefs
Susan
 
Lieve Susan,

inderdaad heftig allemaal. Gecondoleerd met je oma. Ik hoop dat je het een plekje kan geven.

Ik ben ontzettend benieuwd naar de conclusie van de kinderarts. Hoe is Gijs eronder, laat hij zich de onderzoeken een beetje welgevallen?

Liefs Jenneke
 
lieve susan

Ik lees je berichtje nu pas, wat een week hebben jullie achter de rug zeg.
Ik weet nog wel toen mijn tante overleed dat ik ook het verdriet van mijn vader het ergste vondt. Verschrikkelijk om te zien dat je ouders verdriet hebben.

Gelukkig valt het met Gijs tot nu toe mee, laat je even weten wat de kinderarts zei?

Dikke knuffel vanaf hier en we zien elkaar in april.
Liefs sandra
 
Hoi Susan,

Gecondoleerd met het overlijden van je oma. 90 is een prachtige leeftijd en zo te lezen heeft ze geen lange lijdensweg gehad. Maar toch, wat je zegt, het is de moeder van je moeder....
Je schuift nu zelf een treedje op, op de levensladder. Een dergelijke gebeurtenis maakt dat pijnlijk duidelijk.

Hopelijk valt de klier van Gijs mee en kunnen ze je /jullie in het ziekenhuis geruststellen. Je laat het hier wel weten toch?

Ellen mv Julian
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan