Wat kan er toch zijn

Hoi, wat heftig hé..
Allereerst proficiat met je newborn! 
Ik denk niet persé dat je nieuwste gezinslid hier de oorzaak van is.
Onze dochter is ook net 14 maanden en veranderd in een enorme driftkikker en dramaqueen.
Als ze maar denkt dat iets een beetje pijn doet , reageert mevrouw alsof de wereld vergaat.
Als ze iets niet mag, (wat bijna de hele dag door is tegenwoordig) reageert ze of ik haar een blauw oog heb geslagen. Ze laat zich hard op de grond vallen en legt haar handen onder haar ogen en krijst zo ook een heel stuk achter elkaar! Of ze gaat zitten, schud heel hard nee en gaat slaan of met spullen gooien die ze binnen handbereik heeft.
Ook ik ben wel eens bang dat ik veilig thuis of.de kinderbescherming aan de deur ga krijgen.
En nee ik sla mijn kind niet, corrigeer haar wel. En ze begrijpt ook al heel goed als ze iets doet wat niet mag. Alleen vind ze het nog lollig om door te blijven gaan en uit te testen.
Ik vind dit ook een behoorlijk zware (vooral psygische) tijd. 
Mijn tip. Probeer de krijsbuien te onderscheiden. Wanneer is het menis en wanneer is het aanstelleritis.
Ga snachts niet meer naar je kind toe wanneer hij zo tekeer gaat. Zo geef je toe aan zijn driftbuien en zal hij dit blijven herhalen. 
Ook met optillen, mijn man werd ook gek van mijn dochter wanneer ze niet opgetild werd was het weer paniek. Bij mij niet meer, gewoon omdat ik er mee gestopt ben om altijd te tillen wanneer zij er om.vraagt en die huilbuien worden korter en voor je het weet spelen ze ergens anders mee. Nu mijn man dit ook doorzet is het al een heel stuk minder.
Verder wil ik je het advies geven, om het niet te veel aandacht te geven. Zo voedt je het probleem alleen maar. Probeer je kind uit een driftbui te krijgen, door iets te doen wat hij normaliter heel leuk vind, een speeltje en liedje of gewoon een beker drinken.
Werkt dit niet loop er van weg en geef er geen aandacht meer aan. 
Wanneer mijn dochter weigert te eten, geef niet toe door lekkere dingen te geven. Zolang ze goed drinken is er niets aan de hand. Vaak is dit een fase. Wat hier in  huis ook werkt en de meeste moeders het waarschijnlijk absoluut niet mee eens zijn is.
In de kinderstoel voor de tv met een boterham in reepjes. Zelf ben ik in de keuken dus ze is niet met mij/ons bezig maar kijkt tv en eet vanzelf haar boterham op.
Nogmaals ik denk dat het de leeftijd is.
Verder is onze dochter heel snel geweest op motoriek gebied, en wij en het kdv denken dat ze steeds gefrustreerder raakt dat ze niet kan praten.
Sterkte met deze tijd, ook dit gedrag zal vanzelf over gaan.
Liefs,
 
[quote quote=10299617]Hoi, wat heftig hé.. Allereerst proficiat met je newborn! Ik denk niet persé dat je nieuwste gezinslid hier de oorzaak van is. Onze dochter is ook net 14 maanden en veranderd in een enorme driftkikker en dramaqueen. Als ze maar denkt dat iets een beetje pijn doet , reageert mevrouw alsof de wereld vergaat. Als ze iets niet mag, (wat bijna de hele dag door is tegenwoordig) reageert ze of ik haar een blauw oog heb geslagen. Ze laat zich hard op de grond vallen en legt haar handen onder haar ogen en krijst zo ook een heel stuk achter elkaar! Of ze gaat zitten, schud heel hard nee en gaat slaan of met spullen gooien die ze binnen handbereik heeft. Ook ik ben wel eens bang dat ik veilig thuis of.de kinderbescherming aan de deur ga krijgen. En nee ik sla mijn kind niet, corrigeer haar wel. En ze begrijpt ook al heel goed als ze iets doet wat niet mag. Alleen vind ze het nog lollig om door te blijven gaan en uit te testen. Ik vind dit ook een behoorlijk zware (vooral psygische) tijd. Mijn tip. Probeer de krijsbuien te onderscheiden. Wanneer is het menis en wanneer is het aanstelleritis. Ga snachts niet meer naar je kind toe wanneer hij zo tekeer gaat. Zo geef je toe aan zijn driftbuien en zal hij dit blijven herhalen. Ook met optillen, mijn man werd ook gek van mijn dochter wanneer ze niet opgetild werd was het weer paniek. Bij mij niet meer, gewoon omdat ik er mee gestopt ben om altijd te tillen wanneer zij er om.vraagt en die huilbuien worden korter en voor je het weet spelen ze ergens anders mee. Nu mijn man dit ook doorzet is het al een heel stuk minder. Verder wil ik je het advies geven, om het niet te veel aandacht te geven. Zo voedt je het probleem alleen maar. Probeer je kind uit een driftbui te krijgen, door iets te doen wat hij normaliter heel leuk vind, een speeltje en liedje of gewoon een beker drinken. Werkt dit niet loop er van weg en geef er geen aandacht meer aan. Wanneer mijn dochter weigert te eten, geef niet toe door lekkere dingen te geven. Zolang ze goed drinken is er niets aan de hand. Vaak is dit een fase. Wat hier in huis ook werkt en de meeste moeders het waarschijnlijk absoluut niet mee eens zijn is. In de kinderstoel voor de tv met een boterham in reepjes. Zelf ben ik in de keuken dus ze is niet met mij/ons bezig maar kijkt tv en eet vanzelf haar boterham op. Nogmaals ik denk dat het de leeftijd is. Verder is onze dochter heel snel geweest op motoriek gebied, en wij en het kdv denken dat ze steeds gefrustreerder raakt dat ze niet kan praten. Sterkte met deze tijd, ook dit gedrag zal vanzelf over gaan. Liefs,[/quote]
Bedankt voor je tips. Ik zal ze zeker toepassen. Het is indd erg heftig. Hij is veranderd in een draak die ons de hele dag in zijn controle heeft. Pas 1 jaar en continue de dienst uitmaken pff ik wist niet dat ze dat al zo vroeg deden.....
Ook ik ben niet allergisch voor wat gekrijs. Ik ben maanden lang super geduldig geweest. Elke nacht hem uren wezen troosten. Hoogzwanger enz. Het was geen pretje. Nu ik hem naar bed breng na knuffelen en kusjes uiteraard, krijgt hij een aai over de bol waarna hij keihard begint met krijsen. Ik doe de deur achter me dicht en kijk op de cam wat hij doet. En dat is huilen maar niet meer opstaanen dat scheelt al een hoop!  Jij ook veel sterkte toegewenst in deze zware tijd.
 
Ieder zijn stijl, maar ik ben het niet eens met wat MamavanBibi schrijft. Dit soort gedrag negeren en weglopen van je kind is een benadering van een vorige generatie. Je kind schreeuwt letterlijk om je aandacht en je gaat hem zeggen: ik hou alleen van jou als je vrolijk bent. Anders moet ik niks van je weten en los je het zelf maar op. Als je dit echt doet, ga een situatie creëren waarbij je kind ook voor andere problemen of op andere momenten niet naar jou komt, want je hebt hem geleerd dat je letterlijk hem negeert als hij niet het perfecte, vrolijke gedrag toont dat je wil.
Dat wordt ook duidelijk uit haar verhaal: haar kind gaat alleen nog naar papa, bij wie het wél terecht kan met z'n emoties.
Het is ook niet het gedrág dat je moet oplossen, maar wat eronder zit, de oorzaak ervan. Wat we langs buiten zien, is het gevolg van iets wat eronder schuilgaat. Echt, je kind doet dit niet opzettelijk om je te pesten, zover denken ze nog niet na op deze leeftijd.
Dat gezegd zijnde, vind ik je verhaal erg heftig. Het klinkt echt niet als een doorsnee peuterpubertijd. Als ik jou was, zou ik toch zoals eerder al iemand voorstelde, naar een kinderpsycholoog gaan. Wij hier op het forum kunnen niet bij je binnenkijken om te kijken wat de behoeften zijn van je kind en waarom hij zo reageert plots. Sommige adviezen zijn ook niet de meest gezonde, zoals m.i. die van MamavanBibi.
Ik lees dat jullie echt jullie best doen en jullie proberen tegemoet te komen aan de noden van je kind, maar je moet ook je éigen grenzen bewaken en natuurlijk heb je ook nog je dochter die graag wil leren kennen.
Afgaand op je verhaal, zeg ik: zoek professionele hulp en blijf niet rondhangen op dit forum. Veel succes en sterkte!
 
Kan zijn dat je het niet met mij eens bent. 
Ieder zo zijn of haar opvoeding. Ik voed mijn kind idd op de ouderwetse manier op. Ik ben er ook groot mee geworden en ik heb hier geen psychische schade aan opgelopen. 
 
Nergens zeg ik dat mijn opvoeding de juiste is of probeer ik mijn adviezen door te drukken. Ik vertel alleen maar wat bij ons werkt. Meestal zijn het fases en om daar profesionele hulp bij te zoeken vind ik wat ver gaan. Maar hé dat is MIJN mening. 
 
 
Ohja en ter aanvullen mijn kind gaat niet alleen maar naar haar vader. Ze komt 9 vd 10 keer maar mij. Zoekt troost bij mij en knuffelt en kust me heel de dag door. 
Dus doe geen uitspraken als je niet weet hoe het er daadwerkelijk voor staat.
EN ik laat echt niet alleen maar mijn kind huilen,.zoals ik aangeeft probeer te herkennen wanneer het serieus is. Heeft ze buikpijn, is ze verdrietig zal ik  er altijd voor haar zijn. 
Maar als dochter lief aan mijn gordijnen loop te trekken en ik hierop reageer, dan doet ze alsof ik haar wil vermoorden en nee, dat soort gedrag ga ik niet voeden. Of als ze een driftbui krijgt omdat ze niet in de prullenbak mag dan ga ik haar niet troosten. Dat gedrag negeer ik, en 2 minuten later zit mevrouw weer te spelen. Maakt mij dat een slechte moeder. Oké, dan maar een slechte moeder. Ik weet wel beter! ?
 
Oeps, je voelt je duidelijk aangevallen. Het eerste wat ik schrijf, is'ieder zijn stijl'. Verder veroordeel ik jou of je aanpak niet en zeg ik al helemaal niet dat je een slechte moeder bent. Inderdaad, ik kan ook bij jou niet binnenkijken en heb alleen de info die je geeft en dat geldt precies hetzelfde voor de vraagsteller. Of je dus geen psychische schade hebt opgelopen kan ik dus ook niet zeggen van hieruit ;) 
Als jij je mening mag geven, mag ik die van mij toch ook geven? Je geeft zelf aan dat je liever de 'ouderwetse' manier verkiest, wel ik verkies te kijken naar wat 30 jaar aan wetenschappelijke inzichten ons geleerd hebben. Ieder zijn stijl dus. Als HandeninhetHaar naar dit forum komt, dan wil ze misschien ook wel verschillende inzichten of kijken op de zaak, en dat heeft ze nu gekregen.
Het is niet jij tegen ik, maar wel verschillende benaderingen aanreiken voor haar zodat ze zelf haar keuze kan maken.
 
Wat een verschrikking zeg.. Ik snap dat dit heel zwaar voor jullie is.

Is het een optie dat je zoontje 1 keer per week naar het kdv gaat? Wellicht kan hij daar zijn energie kwijt en leert hij ook met andere kindjes om te gaan? Weet natuurlijk niet hoe dit budget technisch bij jullie past.

Onze dochter is nu 1,5 en kan ook erg om aandacht vragen. We leiden haar dan af met iets om te spelen. Vooral als ik ga koken komt ze bij me staan met haar handen omhoog en begint te krijsen.
Dan zeg ik ook rustig dat ik met haar eten bezig ben en haar nu niet kan optillen. Soms is het 30 minuten janken, vaak gaat ze met iets spelen.
Heb je ook genoeg interessant speelgoed voor zijn leeftijd?
Het kan zijn dat hij op zijn speelgoed is uitgekeken en toe is aan nieuw. Het hoeft niet veel te kosten maar bij Kruidvat of Action heb je al veel leuke dingen waar hij zich mee kan vermaken.
Probeer anders ook elke dag een uurtje met hem te pakken in de ochtend wanneer je dochter slaapt (als ze dat doet).
Ga dan tekenen, verven of ravotten.

Als ze in bed huilt dan wensen we haar veel succes maar hier geven we niet aan toe. Moet idd je manier van opvoeden zijn maar als je continue terug gaat en het dan alleen maar erger wordt, is dit de enige manier. Dit doet ze een paar keer en dan slaapt ze weer zelf.
Hier moet je tegen kunnen maar wij zijn niet de ouders die continue gaan troosten, eruit, terug, eruit en ga zo nog maar 3 uur door.
Dit heb ik gedaan toen ze 9 maanden was maar toen ik zo enorm kwaad was heb ik haar 20 minuten laten gaan en daarna was het afgelopen.

Laat hem idd ook een nachtje ergens anders slapen. Opa's en oma's vinden dit (volgens mij altijd) enorm leuk, het kost hun maar 1 nachtje geen slaap. Dan doen ze de dag erna maar een extra dutje ;-)
Waarschijnlijk voelt hij dit ook aan en is iedereen zo gespannen en gestrest (wat ik heel goed snap!!).

Heel veel succes!
 
Hoi,
Het is alweer een tijdje geleden dat je dit hebt geschreven en ik hoop dat je inmiddels een oplossing hebt gevonden. Als dat zo is dan kun je gewoon negeren wat ik zeg. Als dat niet zo is dan heb je er misschien iets aan, en zo niet dan kun je het alsnog negeren ;)
Als ik dit lees dan denk ik jeetje wat heftig voor jullie maar ook voor hem zelf, het lijkt me toch dat hij er zelf ook last van heeft.
Zelf heb ik een zoontje van 18 maanden en ik heb het heel erg gemerkt dat hij in zijn 15 maanden sprongetje kwam. Ineens was hij een tegendraadse peuterpuber...
Ik heb al heel veel tips voorbij zien komen maar wellicht is het nog een idee om je zoontje te betrekken bij de dagelijkse dingen van zijn zusje. Bijvoorbeeld laten helpen met in bad doen, flesje geven (als je borstvoeding geeft kan dat natuurlijk niet maar misschien kan je dan wat afkolven), spulletjes aangeven om de luier te verschonen, etc. 
Omdat je zegt dat je zoontje dit gedrag nog niet vertoonde voor zijn zusje er was en hij heel veel extra aandacht van jullie heeft gekregen voor de geboorte. Nu krijgt hij nog steeds heel veel aandacht maar die krijgt hij vooral door 'stoute' dingen te doen. Het klinkt alsof hij het gevoel heeft dat hij van zijn troon gestoten is en zijn nieuwe rol als grote broer nog niet helemaal begrijpt.
Verder sluit ik me aan bij wat iedereen zegt over hulp inschakelen. Ik zou zeker het consultatiebureau vragen voor tips en anders eventueel extra hulp vragen.
Groetjes,
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan