<p>Mijn man en ik zijn 8 jaar bij elkaar, we hebben een dochter van 3,5 en een zoontje van 8 maanden. We werken allebei (hij fulltime, ik 32 uur) we hebben een leuk koophuis, een hond, een leuke vriendengroep... alles waarvan je denkt.. top!</p><p>Toch valt achter de muur van dat huis op dit moment alles uit elkaar.<br />Onze zoon van 8 maanden is een huilbaby, hij heeft reflux en is vaak ziek, zo ziek dat hij ook in het ziekenhuis wordt opgenomen voor een paar dagen en dit nu al een aantal maanden achter elkaar. <br /><br />Dit brengt natuurlijk de nodige stress, slapeloze nachten en frustraties met zich mee. </p><p>Mijn man en ik gaan hier allebei heel anders mee om, waar ik de noodzaak zie om alles staande te willen houden, heeft mijn man vooral woede.</p><p>stukje historie:</p><p>Mijn man komt uit een groot gezin, op jonge leeftijd is zijn moeder overleden waarbij hij is groot gebracht door zijn vader. Een harde man die zijn zoon nooit het gevoel heeft gegeven goed genoeg te zijn. </p><p>Zijn broers en zussen waren een soort surrogaat voor het verlies van zijn moeder. Na de geboorte van onze dochter, was het juist zijn familie die ons hielp met de opvang van haar en waar we vaak in de weekende te vinden waren, toch veranderde deze situatie heel snel.</p><p>Zijn broers bleken een behoorlijke verslaving te hebben, de 1 alcohol, de ander drugs. Zijn oudste zus kwam thuis te zitten met psychische klachten, zijn jongste zus kreeg een relatie en verdween ook zachtjes naar de achtergrond. In een jaar tijd raakte hij zo langzaamaan ook de rest van zijn familie kwijt. </p><p>Fast forward:</p><p>Een maand na de geboorte van onze zoon werd hij ziek, ik belde de huisartsenpost, zij gaven aan dat ik neusspray moest geven. Maar het zat me niet lekker, hij reageerde minder, zag bleekjes. Mijn man gaf aan dat ik me niet zo druk moest maken, we waren bij mijn ouders in een andere stad op bezoek, ik bleef aangeven dat het me niet lekker zat. Na aandringen van mijn ouders de huisartsenpost weer gebeld en we moesten direct komen. Mijn man werd nog boos, want nu moest ik naar een ander ziekenhuis in een andere stad en dat was irritant. Samen met mijn vader ben ik naar het ziekenhuis gereden, gelukkig, onze zoon werd direct aan de monitor gelegd en bleek zuurstof tekort te hebben. Na een bloedtransfusie, directe beademing, antibioticakuur en een week opname op de NICU mocht hij weer naar huis. </p><p>Ergens heb ik het idee dat mijn man zich hier schuldig over voelt maar hij heeft er nooit over willen praten en ik mag er ook niet over praten, volgens hem heeft het praten geen nut, je praat jezelf alleen maar een depressie aan volgens hem.</p><p>De maanden die er op volgde waren zwaar, onze zoon bleek reflux te hebben, huilde dagen lang aan 1 stuk. Dit brak mijn man, hij wilde niet meer samen met onze zoon alleen zijn. Hij werd boos, sloot zich af van alles.</p><p>Nu:<br />Mijn man zit vol woede, hij reageert dit vooral af op mij, door te schreeuwen, me uit te maken voor dom, stom etc. </p><p>Hij spendeert uren op facebook etc, kan daarbij boos worden om reacties van wildvreemde mensen op wildvreemde verhalen, wordt boos op de hond die aan de deur staat te joenkeren voor eten en geeft deze dan een rot trap, wordt boos op mij als ik zeg dat hij niet met zijn telefoon in de hand moet zitten tijdens het auto rijden, smijt met spullen door het huis. Wordt boos op onze zoon als hij huilt, op onze dochter als ze niet naar bed wil. Alles is teveel en ik weet niet welke druppel iedere keer de emmer doet vollopen, dus ik kan het ook niet stoppen. Hij kan boos worden om een vaatdoek die niet goed ligt, een flesje wat niet op de juiste plek staat, de baby die huilt etc etc.</p><p>Iedere dag is er ruzie in huis, dit trek ik niet meer. Onze dochter is onze zoon aan het sussen als hij huilt. Ze zegt dan, papa is altijd lekker boos... </p><p>Praten? Dat gaat niet, dat wil mijn man niet. Niet met mij en al helemaal niet met een professioneel iemand. Want als iedereen nou gewoon normaal zou doen dan zou hij niet boos te hoeven worden. Het ligt niet aan hem maar aan de wereld. </p><p>Ik weet dat mijn man behoorlijk wat klappen in zijn leven te verduren heeft gehad, en de situatie waar we nu in zitten is zwaar en verdomd lastig. Maar na 9 maanden in deze boze, woede, storm ben ik ten einde raad. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Blijven? Hopen dat de storm gaat liggen? Of ons leven overhoop halen en weggaan?</p><p>Ellendig lang verhaal, soort therapie voor mezelf 
Ervaringen of tips zijn zeker welkom. Helaas, de tip (relatie)therapie is echt geen optie, dit heb ik al vaker voorgesteld/gevraagd en zelfs ge-eisd na een incident waarbij hij een elektrische tandenborstel tegen het raam stuk gooide toen hij dit mijn kant op smeet.</p>
Ervaringen of tips zijn zeker welkom. Helaas, de tip (relatie)therapie is echt geen optie, dit heb ik al vaker voorgesteld/gevraagd en zelfs ge-eisd na een incident waarbij hij een elektrische tandenborstel tegen het raam stuk gooide toen hij dit mijn kant op smeet.</p>