Wat kan ik nog doen om onze relatie te redden?

[quote quote=10160633]Ik heb hem al vaker aangegeven dat hij echt met iemand moet praten: huisarts/therapeut/desnoods een vriend of wat dan ook. Iemand die in ieder geval buiten onze relatie en gezin staat. Maar dit weigert hij 100%, hij vind het ook belachelijk dat mensen uberhaupt met iemand gaan praten over dit soort dingen. Psychische problemen zijn een verzinsel, je moet dingen gewoon zelf zien op te lossen is zijn overtuiging. Of ik nu dreig om weg te gaan, dat maakt geen verschil. Aangeven dat ik wegga als hij niet wil gaan praten zorgt er alleen maar voor dat hij harder wordt in zijn woede. Dit heb ik al vaker ervaren, hij weet ook van zichzelf dat juist in situaties waarbij hij zich met de rug tegen een muur voelt staan hij uithaalt en gemeen wordt.[/quote]
Na je hele verhaal te hebben gelezen, en ook de bovenstaande reactie zou ik absoluut een pauze inlasten. Echt tijdelijk weg dus, ookal is dat lastig te realiseren. Hij wil met niemand praten, voor hem een afspraak bij huisarts of maatschappelijk werker maken zal de boel (denk ik) alleen maar laten escaleren. Jammer dat hij het niet wil inzien, zelfs niet in eerste instantie voor jou en jullie kinderen.
In dit geval zou ik voor mezelf en de kinderen kiezen. Hoe hard dan ook, jouw eigen geluk en dat van jullie kinderen moet voorop staan. Zeker als hij niet wil meewerken.
Echt een heel vervelende situatie, ik wens je veel sterkte komende tijd in welke keuze je ook maakt.
 
Naar zeg! Een brief schrijven, waarin je je gevoel helder neerlegt. Alles bij jezelf houdt en verteld wat goed voor jou en je kinderen is. Ongezond voor je lieve kids hier heel lang in te blijven zitten ook zij krijgen hier stress van. Als je zelf hulp krijgt , en even uit de situatie kan je ook voor jezelf weer helder krijgen wat je wil. 
Sterkte!!
 
Het klinkt alsof je man aan alle kanten teveel op zijn bordje heeft. Het is alleen moeilijk om dat toe te geven, helemaal als je gevoel niet van huis uit hebt meegekregen... Zorg eerst eens voor jezelf. Plan een afspraak met de huisarts of de praktijkondersteuner. Dan kun jij je hart luchten en wat handvaten krijgen. Samen met de arts/ondersteuner kunnen jullie een plan maken om je man te helpen. Blijf hier niet alleen mee rondlopen want het word alleen maar erger. En dat verdien je niet. Daarnaast zijn er ook nog je kinderen. Wat gebeurt er als mama ook afknapt? Precies... dus zorg goed voor jezelf!Heb je met je zoontje al eens een osteopaat bezocht? Ik hoor veel goede verhalen over osteopathie bij baby’s. En baad het niet dan schaat het niet.Nogmaals: zorg goed voor jezelf. Je bent het waard! En je kunt alleen een goede mama en vrouw zijn als je goed voor jezelf zorgt.
 
Heel veel sterkte, wat heb je een hoop te verstouwen. Je bent wel een krachtig mens, dat je niet opgeeft en blijft geloven in jullie. 
Ik denk dat een time out nodig is. Je hebt het allemaal zwaar met een zieke huilbaby. Dat ís ook om gek van te worden... Is er een adres waar je kinderen kunnen logeren, zodat jij met je man er even uit kunt? Denk dat jullie elkaar nodig hebben.
Moeilijk dat je je man niet tot een gesprek kunt dwingen. De tip die werd gegeven om een brief te schrijven, vind ik erg mooi. Misschien kun je, als jullie samen zijn, deze brief aan hem voorlezen. Laat hem maar horen hoe moeilijk dit voor jou en de kinderen is. En laat hem maar weten dat je hem en jullie niet wilt opgeven. 
Sterkte meis!!
 
Wat een heftig verhaal.
Misschien kun je zorgen dat zijn zus met hem gaat praten,  weet niet of ze een goede band hebben, maar zij heeft psychische problemen toch las ik? Misschien kan ze helpen als ze dicht bij hem staat, om zijn gedachte over praten te veranderen.
Heel veel sterkte gewenst in ieder geval! 
 
Hemeltje, dat is flink opgebouwd dan? Of had hij altijd al een kort lontje bij stress?
om direct uit elkaar te gaan of scheiden is je laatste stap erin. Maar zoiets kun je niet voor jezelf goedkeuren tot je alle andere stappen hebt geprobeerd en ik kan het weten! Om te beginnen: 
- film 1x zo’n uitbarsting, zonder zijn medeweten en stuur hem die dan op messenger meteen erna. Gezien hij zichzelf daarin verstopt zoals je zegt. Schrijf hierbij dan je gevoelens zonder met je vinger te wijzen en kom met een rust idee. Of je hem nou ‘gedwongen’ om 21.30u de douche in stuurt en naar bed voor een paar dagen. Of dat je echt voor 1 week met de kids ‘op vakantie’ gaat bij je familie. Met 32u en zo’n toekomst kun je vast wel 1 week pakken binnekort ipv met jullie gezamelijke vakantie waar nu toch geen gezelligheid in te beleven valt. Laat hem dan ook uit zichzelf contact zoeken en geef aan dat je niet boos bent maar geschrokken en teleurgesteld in zijn gedrag. 
Zodra hij dan meer openstaat voor praten altijd inleven in elkaar: maar wel eerlijk blijven. Zeg hem wat je verwacht, dat jullie een team zijn en dat ook jij soms erdoorheen zit en dat je van een knuffel al kan opladen. Dat hij ook veel rustiger zou worden als hij probeert een band met zijn kinderen te creeeren waarin zij zich veilig voelen. Haal zijn verleden er dan niet bij. Alleen jouw toekomstbeeld. Hij vind oude koeien uit de sloot halen onzin. Dan ook niet doen, maar wel het HEDEN aanwijzen! Dit kan zo niet langer, voor je het weet escaleert het. Of flip jij opeens helemaal. Geen confrontatie dus maar een interventie. En jij beslist of er anderen bij betrokken worden of niet. 
Als jij vind dat jullie op een splitsingsweg staan en iemand de goede weg moet wijzen dan mag jij dat eisen! Het is óf ALLES PROBEREN óf het bijltje erbij neerleggen. Dus als je er zelf niet meer uitkomy ondanks al je stappen en word tegengewerkt: therapie, of uit elkaar. Want op deze weg stilstaan is ongezond en ook een zeer slecht voorbeeld voor jullie kinderen. Als ik al lees dat een meisje van 3,5 nu al probeert om papa niet boos te laten worden op haar broertje...
van mij part laat je hem deze reactie lezen. Dat zou misschien wel even boosheid geven van zijn kant, dat je anoniem je verhaal hebt gedaan, maar het is al minder ernstig dan met zijn familie of vrienden bespreken en wellicht ziet hij dan in dat zijn stresslevel een andere levenswijze vereist momenteel. Eerder naar bed, beter eten, even een paar dagen rusten (alleen, met jouw, hele gezin) bijv centre parcs of whatever. Een hobby zoeken. Oude hobby oppakken. Hij is de echte ‘ik’ even kwijt en omdat hij het niet meteen kan terugvinden en gejaagd voelt erin doordat je hem erop wijst en de levensstijl toch hetzelfde blijft word de woede steeds groter, op zichzelf maar het uit zich helaas naar de mensen die het dichtste bij staan. Zoals altijd in dat soort situaties. Hij moet even op de reset button duwen en bedenken dat die vaatdoek het probleem niet is...even de schouders eronder, jouw steun accepteren. Hij hoeft het niet in zijn uppie te doen! En ja je vind zijn gedrag niet goed, maar je geeft hem de kans om de persoon weer te worden die hij zoekt en jij ook mist! Dan moet hij die aangrijpen. Doet hij dit niet? Dan heeft hij alles ZELF gesaboteerd en dit ligt niet bij jou of de kids. Dan is het adieu en beter om er een punt achter te zetten. Maar zoals ik al zei: laatste optie pas. Ze zeggen met trouwen niet voor niks: for better and for worse ? ik heb er jammer genoeg toen wel een punt achter moeten zetten want na 10 jaar iemand uit een zelf aangeprate depressie proberen krijgen maakte mijzelf kapot...ik voelde me nooit genoeg en had hem op een onverdiend voetstuk geplaatst in het begin van de relatie en hem daar zelf op gehouden, terwijl hij juist alles deed om er niet op te mogen staan. Na al die jaren, ook een paar teveel, naief dat ik was: heb ik eindelijk voor de laatste optie gekozen en dat was de beste keus ooit. Single was ik 100% meer happy dan samen...en nu: nieuwe partner, huisje gekocht, en een baby van 13 weekjes ❤️ 
ik wens jullie alle geluk ? hopelijk komen jullie eruit samen, maar ten alle tijden gun ik jullie happiness! ?
 
Wat mij nog te binnen schoot: weet je zeker dat de problemen met je jongste begonnen na de problemen omtrent je man? Vaak reageren kinderen op spanningen in de omgeving. Baby's die veel huilen en erg moeilijk zijn, hebben vaak last van (onderhuidse) spanningen tussen de ouders. 
 
Waarom zou je dit nog willen redden. Sorry maar ik vind dit echt heel naar om te lezen. Vooral als ik eraan denk dat er nog 2 kleine kindjes in dit huis wonen.  Zoveel stress en ongezelligheid... jij trekt aan een dood paard.  Als deze relatie nog goed moet komen zal je man er net zo hard aan moeten werken als jij. Vervelend wat hij heeft meegemaakt, echt heel rot. Maar wat is dat voor excuus voor jou en je kinderen? Ja papa heeft een vervelende jeugd gehad dus krijgen jullie dat ook maar? En hij voelt zich niet prettig en zit niet lekker in zijn vel dus laten we heel het gezin aan gort helpen inclusief de hond? Ik vind dit enorm egoïstisch van hem. Ik snap dat je het zielig vind voor hem en daardoor allerlei excuses voor hem maakt aan jezelf maar daar moet je mee stoppen! 
Als hij niet wil praten en je niks mag zeggen van hem dan zou ik zeggen; ik mag het er niet over hebben? Dan praten wij vanaf nu ook negens meer over want ik laat jou niet over het leven van mij, mijn kinderen en zelfs mijn hond bepalen.  Kom op zeg je gaat toch niet met 4en ongelukkig lopen zijn omdat meneer toevallig niet lekker in zijn vel zit? 
Sorry mijn bericht komt nogal hard over naar jou toe maar het is meer dat jouw man mij zelfs boos maakt hahaha. Ik snap natuurlijk dat dit een hele vervelende situatie is en jij wel alles op alles wil zetten om je gezin te redden.  Maar ik dénk dat jouw man nu aan de beurt is om te zorgen dat niet ook nog zijn vrouw en kinderen hem verlaten. Je kan dit niet alleen en misschien is het nodig om je man zijn ogen te openen. Hou je taai♡
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan