Hallo meiden,
Ik las het onderwerp en omdat wij (ongeveer) hetzelfde mee hebben gemaakt/meemaken, wil ik graag reageren.
Vorig jaar september kregen wij ook de uitslag dat er geen enkele zaadcel was gevonden. Een enorme klap, want wij wilden allebei heel graag kinderen.
Na allerlei onderzoeken zag het er heel hoopvol uit voor een TESE operatie. Ze konden geen enkele afwijking vinden (bloedonderzoek, chromosomen, etc.) We kregen zelf 70-80% kans dat er wat werd gevonden. Omdat er in Nederland toch redelijk lange wachttijden zijn, hebben we de TESE operatie in Duitsland gedaan.
De operatie is mijn vriend heel erg meegevallen. Echt pijn heeft hij niet gehad, bleef wel een tijdje gevoelig, maar hij zou het zo weer doen.
Helaas hebben wij in januari de uitslag gekregen dat er geen zaad was gevonden.
Eigenlijk had ik hier al wel rekening mee gehouden, want ik had er een slecht gevoel over. Het was voor ons een grote klap om te weten dat wij biologisch gezien nooit samen een kindje kunnen krijgen....
Gelukkig zaten wij op een lijn (qua beslissing, maar emotioneel beleef ieder het op zijn eigen manier..), en hebben al heel snel besloten om met een donor verder te gaan.
Het is niet zo dat dit een overhaaste beslissing is geweest, we hadden het hier al vaak over gehad als de uitslag negatief zou zijn. We hebben besloten dat we wederom in Duitsland verder zouden gaan, omdat er in Nederland ook weer enorme wachtlijsten zijn.
En gelukkig.....al na de 2e poging was ik zwanger! Ik ben nu 21 weken zwanger en voel me erg gelukkig. Tuurlijk is er het verdriet dat we biologisch samen geen kindje kunnen krijgen, maar zonder mijn vriend was dit kindje er ook nooit geweest. Af en toe heb ik het nog wel heel moeilijk mee, maar ik realiseer me ook dat we enorm veel geluk hebben gehad en eigenlijk toch nog vrij snel zwanger zijn geworden. Ik weet hoe hoog de druk is als het niet lukt.
Je leeft in de periode van onderzoeken van week tot week...Veel gaat er aan je voorbij (ik kan me kerst bijvoorbeeld nauwelijk herinneren....) En de een heeft meer tijd nodig voor een beslissing dan een ander. Wat ons heeft geholpen zijn de verhalen van lotgenoten (bv op Freya). Deze verhalen zetten je goed aan het denken en helpen om een beslissing te maken...of misschien om een beslissing uit te stellen.
Je beleeft het wel samen, maar ieder op je eigen manier en tempo....probeer met elkaar te praten en schakel evt een deskundige in en leg daar je bezwaren en vragen neer...soms kunnen ze je geen advies geen, maar wel uitleg.....
Ik hoop enorm dat het jullie gegund is om samen een biologisch kindje te kunnen krijgen, ik weet hoe sterk de wens en hoop is....
Liefs Lieke
