hai medemama's,
Het is wat stil met nieuwe topics, dus ik dacht: "kom, ik verzin er een!"
Inmiddels zijn we allemaal alweer eventjes mama, veel van de eerste, veel van de tweede, sommige hebben zelfs 5 kinderen. Tijdens de zwangerschap hadden we er allemaal een beeld bij, hoe het zou zijn, hoe je zelf zou zijn als mama, hoe je man zou zijn als papa. Maar dan overvalt het moederschap je opeens, en blijken veel gedachtes niet te kloppen met de werkelijkheid. Dus... wat valt er mee en wat valt er tegen???
Wat voor mij heel erg meevalt is dat Roef weinig huilt en goed slaapt. De eerste was een huilbaby, dus we hadden ons er echt op voorbereid dat dit nu weer zo zou zijn. Het zou vast minder heftig zijn omdat je al gewend was aan het ouderschap, maar dat Roef zo'n makkelijk kindje zou zijn, dat hadden we toch echt niet bedacht. Mede daardoor ben ik nu veel meer ontspannen en heb ik veel meer genoten van mijn verlof. Ik merk dan ook dat ik veel meer open sta voor bv. het nieuws en verhalen van anderen over iets heel anders als baby's, terwijl ik bij de eerste doodmoe was en nergens energie of aandacht voor had. Ik keek dan ook echt niet uit naar de eerste maanden, maar dat is me dus enorm meegevallen!
Wat me tegenvalt zijn de spitsuren. Vooral s'morgens als mijn man al naar zijn werk is of s'avonds rond en na etenstijd. Zelf net wakker, een kind aan de borst, een ander die ook wil eten, peuter aankleden, weer een poepbroek hier of daar... En dan wil ik zelf ook graag een kopje thee ergens tussendoor, of iets eten... Op pad met beide heren kost veel tijd, voor ik alles klaar heb en ze in de auto kan zetten... Dat moet dan ook weer net lekker uitkomen met voedingstijd. Soms kom ik weer thuis en is het een grote chaos. Ben ik eerst een uur bezig met alles weer op te ruimen. s'Avonds is mijn man er gelukkig. Roef bedenkt toch wel regelmatig dat hij niet wil slapen als wij zitten te eten. Na het eten hup in bad, peuter wil aandacht, Roef aan de borst, ligt net lekker te slapen als peuter bedenkt dat hij dus niet naar bed wil en het op een brullen zet... Het is soms even sjesen met twee kindjes, vooral heel leuk, maar op deze momenten overvalt me wel een heel gejaagd gevoel.
En hoe is dat bij jullie?? Hoe zijn jullie ervaringen?? Ik ben heel benieuwd,
Liefs Annemarie
Het is wat stil met nieuwe topics, dus ik dacht: "kom, ik verzin er een!"
Inmiddels zijn we allemaal alweer eventjes mama, veel van de eerste, veel van de tweede, sommige hebben zelfs 5 kinderen. Tijdens de zwangerschap hadden we er allemaal een beeld bij, hoe het zou zijn, hoe je zelf zou zijn als mama, hoe je man zou zijn als papa. Maar dan overvalt het moederschap je opeens, en blijken veel gedachtes niet te kloppen met de werkelijkheid. Dus... wat valt er mee en wat valt er tegen???
Wat voor mij heel erg meevalt is dat Roef weinig huilt en goed slaapt. De eerste was een huilbaby, dus we hadden ons er echt op voorbereid dat dit nu weer zo zou zijn. Het zou vast minder heftig zijn omdat je al gewend was aan het ouderschap, maar dat Roef zo'n makkelijk kindje zou zijn, dat hadden we toch echt niet bedacht. Mede daardoor ben ik nu veel meer ontspannen en heb ik veel meer genoten van mijn verlof. Ik merk dan ook dat ik veel meer open sta voor bv. het nieuws en verhalen van anderen over iets heel anders als baby's, terwijl ik bij de eerste doodmoe was en nergens energie of aandacht voor had. Ik keek dan ook echt niet uit naar de eerste maanden, maar dat is me dus enorm meegevallen!
Wat me tegenvalt zijn de spitsuren. Vooral s'morgens als mijn man al naar zijn werk is of s'avonds rond en na etenstijd. Zelf net wakker, een kind aan de borst, een ander die ook wil eten, peuter aankleden, weer een poepbroek hier of daar... En dan wil ik zelf ook graag een kopje thee ergens tussendoor, of iets eten... Op pad met beide heren kost veel tijd, voor ik alles klaar heb en ze in de auto kan zetten... Dat moet dan ook weer net lekker uitkomen met voedingstijd. Soms kom ik weer thuis en is het een grote chaos. Ben ik eerst een uur bezig met alles weer op te ruimen. s'Avonds is mijn man er gelukkig. Roef bedenkt toch wel regelmatig dat hij niet wil slapen als wij zitten te eten. Na het eten hup in bad, peuter wil aandacht, Roef aan de borst, ligt net lekker te slapen als peuter bedenkt dat hij dus niet naar bed wil en het op een brullen zet... Het is soms even sjesen met twee kindjes, vooral heel leuk, maar op deze momenten overvalt me wel een heel gejaagd gevoel.
En hoe is dat bij jullie?? Hoe zijn jullie ervaringen?? Ik ben heel benieuwd,
Liefs Annemarie