Hi guys,
Het is nu 4 uur 's nachts en ik lig wakker. En ik realiseer me dat bovenstaande reactie van mij een beetje rooskleuriger is geschetst dan de werkelijkheid.
Het lijkt heerlijk om als ZZP-er je eigen agenda te kunnen bepalen, geen baas te hebben en zelf te kunnen 'kiezen' welke opdrachten je aanneemt en welke niet.
In de praktijk zit ik al sinds juni te wachten op een opdracht voor 3 dagen in de week, doe ik nu wat dingetjes voor de hogeschool om mijn tijd wat op te vullen, maar dat is niet echt een vetpot. En lig ik eigenlijk vannacht te piekeren over of ik wel de juiste beslissing heb genomen.
Maar dat is het hem nou juist: ik heb niet het gevoel dat ik heel veel keus heb. Ik werk als HR adviseur (personeelsadviseur) en er zijn gewoon praktisch geen vacatures voor 3 dagen p/wk. Interimwerk is dan in ieder geval nog iets zeg maar. Ik 'moest' weg bij mijn werkgever (heb uiteindelijk zelf de keus gemaakt om te gaan hoor) omdat ik daar in een soort talentprogram zat dat 3 jaar duurde. Dat liep vorige zomer af en toen was in hoogzwanger. Ze zijn toen zo coulant geweest om mijn contract om te zetten, maar wel in het vertrouwen dat we t.z.t. daar een eerlijk gesprek over zouden voeren. Ik deed daar ook interimwerk, maar dan op detacheringsbasis. En zij hebben als eis dat je minimaal 4 dagen beschikbaar bent en ik wist al dat dat niet ging lukken met een kleintje. Al met al dus fijn dat ze me nog een jaar langer gehouden hebben, maar dan is het op een keer ook voor hun en mezelf genoeg geweest.
Vandaar mijn overstap nu naar het ZZP-schap. En dat valt me helemaal niet mee. Ik merk dat mijn 'carriere' ineens op een ruwe manier tot stilstand is gekomen en dat ik ineens tot de categorie mensen met een 'lastig' profiel behoor, alleen omdat ik niet meer dan 3 dagen wil werken. Dit soort vraagstukken zijn mijn werkveld, maar ik heb me nooit zo gerealiseerd hoe hard de realiteit is voor werkende moeders.
Of mijn man niet 4 dagen kan werken? Nee, hij heeft een zware baan en werkt minimaal 50 uur per week, van hem vragen te minderen zou ook consequenties voor zijn carriere hebben. Liever dan maar 1 carriere on hold zetten. Maar het voelt totaal niet bevredigend. En ik ervaar ook druk vanuit mijn omgeving (niemand die mij iets oplegt, het ligt meer aan mezelf) om te presteren. Ik BEN dit gewoon niet: iemand die haar leven niet goed op orde krijgt. Ik ben normaal gesproken van het type: als dingen je niet bevallen maak je toch een andere keuze? En ik heb het gevoel dat ik wel een keuze WIL maken, maar dat de mogelijkheden er gewoon niet toe zijn.
Ik voel me zo zwaar gefrustreerd hierover (zeker wel merkbaar?) en het lijkt ook wel alsof niemand om me heen dit soort dilemma's heeft en de leukste banen in 2 of 3 dagen doet.
En mijn man zegt: je hebt wat mij betreft carte blanche, voor mijn part ga je weer studeren of blijf je fulltime thuis. En tegelijkertijd zei hij vlak voor het slapen gaan nog wel even dat hij het gevoel heeft dat het zoeken van een opdracht voor mij niet urgent genoeg is... (waarom ik nu dus niet slaap...pfff). En nu heb ik gewoon het gevoel dat ik iets opgeofferd heb voor zijn carriere, en dat ik nu aangesproken wordt op de consequenties daarvan.
En ik weet wel dat hij dat niet zo bedoelt (en misschien ten dele wel gelijk heeft, ik besteed meer tijd aan onze zoon en alles rondom het huishouden dan aan het zoeken van een opdracht), maar ik kan het dan ook gewoon even niet meer in perspectief plaatsen.
Morgen moet ik de hele dag training geven (iets wat me al totaal leegzuigt zonder slapeloze nacht), dus dat wordt nog wat. Ik ben nu gewoon te wakker en te gefrustreerd en boos en verdrietig om nog in slaap te vallen. Vandaar dat ik maar even hier ben beland, stom he, maar het helpt om het gewoon even van je af te schrijven.
Nou ik ga nog maar een poging wagen, welterusten.
En ik zou het leuk vinden om te horen hoe dat voor jullie allemaal verlopen is na het moeder worden.
