Lieve Vano,
Ik kan me jouw verhaal ook nog erg goed herinneren, omdat ik destijds in een zelfde situatie zat (en nog). Ik vind het uiteraard ook vreselijk voor jou en jouw meisje, maar probeer, hoe moeilijk ook, rationeel te blijven en laat je niet volledig door je gevoel meeslepen. Ik weet het uit ervaring, dat is ontzettend moelijk, maar je bent het aan jezelf en je dochtertje verplicht. Probeer een leventje op te bouwen voor jezelf, want ik krijg sterk de indruk dat je in zo'n situatie ook nooit echt gelukkig zult kunnen worden. En ook jij hebt het verdiend om gelukkig te mogen zijn.
Ik wil je nog één ding meegeven en dat is dat veel mensen in jouw omgeving zullen zeggen (ook als reactie op jouw stukje al) dat je er uiteindelijk sterker uit zult komen. Ik dacht dan altijd: "Ja, jullie kletsen maar, maar ik zit er mee!", maar werkelijk Vano, het is zo. Het is op sommige momenten echt ontzettend zwaar om er alleen voor te staan, maar als die momenten weer gezakt zijn, zul je erover nadenken en jezelf prijzen dat je het toch maar mooi alleen hebt gedaan. En daar groei je als persoon alleen maar van. Bij mij is het nu zo'n 8 maanden geleden, ik zit weer goed in mijn velletje en heb mijn gezinnetje inmiddels redelijk goed onder controle, op de enkele dipdagen na die ik nog steeds ken.
Een andere tip die ik je mee wil geven is dat je eens moet overwegen om professionele hulp te gaan zoeken bij een psycholoog. Ik heb dat ook gedaan en ik ben van mening dat dat de beste stap is die ik had kunnen zetten. Ik ga er nog steeds iedere twee weken naar toe en zij begeleidt mij bij dit hele proces en geeft mij erg goede adviezen. Zonder haar was ik waarschijnlijk nu nog niet zo ver geweest.
Meid, kop op en laat de moed vooral niet zakken. Denk aan je dochtertje en jezelf en knok voor jouw eigen geluk. En blijf jezelf de volgende zin inprenten: "Uiteindelijk komt het allemaal goed!" Ik wens je ontzettend veel sterkte en wijsheid toe.
Liefs Fonske.