Hoi Kim & anderen,
Het is heel bizar maar ik ben ook te vroeg bevallen van ons kindje, op 13 juni, hij was toen 21+3 weken oud. Zo’n termijn waarvan je niet verwacht dat er zoiets mis zal gaan.. Zomaar ineens vanuit het niets ging mijn lijf in bevalling en het was vreselijk om te moeten bevallen terwijl je niet wilt, terwijl je weet dat wanneer dat gebeurd, het aller allerergste gebeurd.
Het is allemaal heel herkenbaar, ook het opnieuw zwanger willen worden. Ik zou het liefst morgen weer zwanger willen zijn. Al vind ik het wel eng, en ik weet dat er niks ontspannends meer aan zal zijn, ik wil graag weer terug naar waar ik was; zwanger.
Wij hebben een dochtertje en zij is gewoon met 39+3 geboren zonder verdere complicaties. Dat geeft ons natuurlijk wel houvast, dat je weet dat het ook goed kan gaan. Maar het vertrouwen in je lijf is zo weg.. We hebben het er met de gynaecoloog over gehad en zij geeft aan dat we na een eerste ongesteldheid in principe geen reden hebben om het niet te proberen. Mits ik fysiek en mentaal in orde ben. Nou dat laatste ben ik eigenlijk nog verre van. Ik ben elke dag nog aan het huilen. Ik heb me tussendoor een paar dagen goed gevoeld en toen was het gevoel daar weer. Ik ben zo intens verdrietig. Dus ik weet niet of ik wil wachten tot ik me ‘goed’ voel, want dat kan zomaar heel lang duren.
Ik ga denk ik vooral af op het fysieke, hoe ik me lichamelijk voel. Ik denk dat opnieuw zwanger zijn mij zou helpen met verwerken, maar dat zal voor iedereen misschien anders zijn. Ik vind het fijn dat de gynaecoloog mij geen restricties oplegt, en dat we zelf de keuze hebben wanneer we het weer willen proberen. En dan moet het nog lukken...
Groetjes Sanne
