Weet het even niet meer...

A

Anoniem

Guest
Vandaag was heel goed begonnen, Jorick, Milan en ik gingen naar mijn vriendin om haar dochtertje te halen zodat mijn vriendin een dag voor haar alleen had. Ze is nl over 4 weekjes uitgerekend en ze hebben net het huis aan kant zodat er nu alle tijd is om eindelijk met de bevaltas en dergelijke bezig te kunnen. De kids hadden het heel gezellig en om 12.15 uur kon ik twee uitgetelde kaboutertjes op bedje leggen.

Zit net even te genieten van mijn rust gaat de telefoon. Mijn schoonmoeder helemaal in tranen. Tja het eerste wat mij dan te binnen schiet er is iets met de oma's van mijn man. Maar nee, ze waren net terug uit het ziekenhuis en mijn schoonzusje (28 weekjes zwanger van de 3e) had te horen gekregen dat haar babytje overleden was. Morgen zou ze ingeleid worden zodat haar 3e dochtertje geboren zou worden. Tja even heel veel kippevel en vraag uit dommigheid is ze bij jullie ? Ja zegt mijn schoonmoeder. Dus gevraagd of ik haar misschien even aan de lijn kon krijgen. Heel veel tranen natuurlijk. En haar verhaal gevraagd. Heel verdrietig is het natuurlijk.

Tja en nu zit ik echt met zo'n kut gevoel. Heb het gevoel dat ik iets wil doen, maar weet dat dat niet op prijs gesteld word door mijn schoonmoeder. Ze wil zelfs nu in deze verdrietige periode de boel nog in de hand houden. Zo had ze gezegd dat mijn schoonzusje foto's moest maken..Tuurlijk zou ik dat idee ook hebben maar ik vind niet dat ik of iemand anders het recht heeft om dit te zeggen. Maar ook vind ik het heel vervelend dat ze mijn man heeft gebeld op het werk om tegen hem te zeggen dat zijn zusje dit meemaakt op dit moment. Mijn   man is veel op de weg met zijn werk en trekt dit zich heel erg aan. En wat me het meest pijn doet.....(ok ik weet is misschien egoistisch) maar toen ik van Milan ben bevallen heb ik echt de moeilijkste emotionele moment in mijn leven gehad. Ik had nl kans dat Milan tijdens de bevalling een longziekte of nog erger zou oplopen of na de bevalling kon overlijden door de bacteries en de daarbij behorende medicaties die ik in mij had. En echt niemand van mijn schoonfamilie heeft ooit de moeite genomen om ook maar 1x naar mijn gevoelens te vragen..... Nu komen al die verdrongen emoties bij mij boven en ik weet nu even niet wat ik met me zelf aan moet. Wil zo graag hen troosten maar ik wil ook graag mezelf getroost zien.....

Lang verhaal geworden maar moest dit even kwijt.

Jolanda
 
Ik krijg tranen in mijn ogen als ik je stukje lees, en dan is het voor mij 'een ver van mij bed show' Kan je nagaan hoe jij je moet voelen.

En onthou 1 ding, familie (ook schoonfamilie) heb je niet voor het uikiezen. Je moet ze nemen zoals ze zijn. Maakt het natuurlijk niet makkelijker, maar je gevoelens zijn heel begrijpbaar.

Veel sterkte in elk geval de komende periode en gebruik het forum maar als praatpaal hoor! waarschijnlij zal dat een beetje helpen.

Annemieke
 
Hi Jolanda,

He meid wat een klote situatie! Ik kan me voorstellen dat je je helemaal onmachtig voelt. Maar ik denk niet dat het egoistisch is dat er bij jouw persoonlijke gevoelens over je eigen situatie naar boven komen hoor. Dit soort gebeurtenissen zijn heel emotioneel, en het is alleen maar menselijk dat er gedachtes door je hoofd schieten die met je eigen gevoel te maken hebben, ik denk juist dat dat hetgene is wat ons inlevingsvermogen geeft.
Ik weet natuurlijk helemaal niets van jouw familie, maar als ik jou was zou ik me niet zo druk maken over hoe je schoonmoeder er allemaal mee om gaat, dat is haar manier. Jij kan gewoon de dingen op jouw manier doen. Dus als jij iets voor je schoonzusje wilt doen, of bij haar wilt zijn of wat dan ook, dan moet je dat gewoon lekker doen. Het lijkt me voor je schoonzusje alleen maar goed om op allerlei verschillende manieren steun te krijgen. En hoe jij dat doet is net zo belangrijk als hoe je schoonmoeder dat doet. Ik denk dat je trouwens al een hele grote stap hebt genomen qua steun door je schoonzusje haar verhaal te laten doen, ook al weet je misschien niet zo goed wat je moet zeggen. Je bent een luisterend oor...en soms is dat het aller belangrijkste wat je voor iemand kunt doen. Dus focus op je schoonzusje en ook op je man, vaar je eigen koers. En als je schoonmoeder je teveel wordt, hou dan misschien in je achterhoofd dat zij ook zojuist een kleinkind heeft verloren. Dat bedoel ik niet berispend naar jou toe hoor, maar soms is het makkelijker om geduld voor iemands gedrag op te brengen als je weet dat zij ook door een zware periode heen gaan.

Heel veel sterkte voor jou en je familie gewenst.
Ilja
 

Ja wat zeg je op zo'n moment,.. gecondoleerd?.. sterkte?.. Dat zijn woorden die dan nog maar de helft verwoorden wat je iemand toewenst op zo'n situatie.. Heel moeilijk hoor...

Ik kan me voorstellen dat je gek wordt van onmacht.. iemand willen helpen en steunen, maar het op een of andere manier gewoon niet kan. Niet letterlijk, maar geestelijk. Je bent je nu zo aan het focussen op dat wat je schoonouder van je verwacht of wat ze doet (lees: heeft gedaan)  dat het  jouw natuurlijke reactie, je spontaniteit in de weg staat.. Zonde hoor en ongelooflijk dat sommige mensen dat gewoon voor elkaar krijgen! Wordt er altijd erg woest om..

Ik betrap me er ook wel eens op dat ik bij een enkele mensen helemaal "dichtklap". Niet zo zeer verbaal, maar wel dat ik me erg geremt voel in mijn zijn. Dat als ik er een tijd bij in de buurt ben ik me heel naar ga voelen.. Deze mensen mijd ik dan of soms confronteer ik  ze met mijn gevoelens tov hun. Eng om te doen, maar het neemt een boel spanning bij je weg.

Deze werking heeft je schoonmoeder schijnbaar ook op jou..
Net wat er al door iljaNY werd gezegd; vaar je eigen koers!!
Vraag of er iemand op je kinderen kan passen en ga naar je schoonzus als dat je gevoel je zegt. Ze zal een enorme steun aan je hebben, maar andersom ook!
Praat over dat wat je voelt en zeg dat wat je haar graag wilt zeggen, of beter, pak haar even lekker stevig tegen je aan..

Sch**t aan je schoonmoeder en blijf bij jezelf..
Ben blij met jezelf, dat je anders in elkaar zit en de dingen anders ziet dan zij.
Laat je door haar niet jezelf in de weg staan,.. Je bent "mooi" zoals je bent!

Een kleine troost..

Ben trots op het feit dat je dingen ziet én aanvoelt.. Het is een geen kunst om het te zien, maar wel om het te gebruiken..

Heel veel sterkte de komende dagen, denk aan jezelf, blijf bij jezelf!

Dikke kus,

Esmé mv Kay






 
Bah wat een naar bericht zeg, en inderdaad je moet doen wat je gevoel je ingeeft.

Sterkte de komende tijd
Liefs sandra
 
Wat een naar bericht! Heel veel sterkte de komende tijd.
Bel je schoonzus op en vraag of zij het fijn vindt dat je langskomt, of dat je wat voor haar kan betekenen en/of doen. Daar hoef toch geen toestemming voor aan je schoonmoeder te vragen?

En logisch dat al je eigen gevoelens nu weer boven komen. De bevalling is voor jou extra zwaar geweest emotioneel gezien. En dan is het zeker rot als je schoonfamilie daar geen aandacht aan schenkt.

Het is in ieder geval een moeilijke situatie. Probeer in ieder geval jezelf te blijven, al zal dat niet meevallen als ik je verhaal zo lees.

Liefs,
mama van Tijs
 
Sterkte meid.
Ik ben niet zo goed met wijze woorden, maar ik leef echt met je mee.

Liefs,

Tessie
 
Hoi Jolanda,
Wat een vervelende situatie, of eigenlijk is dat nog zacht uitgedrukt.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan