Ons zoontje slaapt al 21 maanden bij ons op de kamer. Papa vond dat vooral "niet normaal" en ik heb hem meermaals om zijn oren moeten slaan dat het overgrote deel van de wereldbevolking niet op aparte kamers slaapt en een aap haar kindje ook niet in een andere boom hangt als ze gaan slapen. Een baby slaapt beter bij mama, kan zijn/haar temperatuur beter reguleren, zal beter ademen en rustiger slapen. Ook ontwikkeld het kindje daardoor makkelijker vertrouwen in zichzelf, zijn/haar ouders en de grote boze wereld. Ik merk dat mijn zoontje minder afhankelijk is van mij gedurende de dag, kan zelf spelen, voelt zich stoer, is niet eenkennig maar juist nieuwschierig naar nieuwe mensen. Rent voor mij uit naar de speeltuin en schrikt niet als ik even buiten beeld ben. Je hoort het wel, ik ben groot voorstander van samen slapen! Inderdaad met borstvoeding geven is het wel zo makkelijk maar ook nu mijn zoontje de hele nacht doorslaapt (van 20:00 tot 07:00) vind ik het prettiger en wil ik het nog even zo houden. Het is wel zo dat het voor de ouder die niet 's nachts uit bed moet, rustiger zou zijn als het kindje op een eigen kamer slaapt. Net als dat ouders meer rust krijgen als ze oordoppen in doen en hun kindje laten huilen als hij/zij zich alleen voelt maar verder niks nodig heeft. In sommige landen wordt het als mishandeling gezien om je babietje van jonger dan 1 jaar "neer te leggen" en in Japan is het traditie om het kindje tot het 11de levensjaar bij de ouders te laten slapen. Voor mij was het een simpele keuze: Kies ik voor mezelf? Of voor mijn kindje? (Het moment dat papa net zo veel zou doen als ik, had hij ook mogen meedelen in de keuze, dat was echter niet het geval, helaas voor hem).
De wereld is verdeeld, de reacties hier ook. Ieder kindje is anders en heeft andere behoeftes, de mijne heeft zijn mama naast zich nodig en ik kan daar alleen maar gehoor aan geven.