Hallo medezwangeren.
Ik voel me zoals nooit tevore en ben heel wat gewend moet ik zeggen.
Ik ben op straat gezet door mijn partner na zevenenhalve maand zwanger te zijn.
Onze relatie liep heel raar. Of het was hartstikke fijn, of de hel was losgebarsten die vervolgens 3 dagen aanhield, omdat meneer het volgens mij wel leuk vond dat ik dan 3 dagen van de kaart was met alle gevolgen van dien (elke paar minuten een harde buik). En hij was notabene de eerst die over kinderen begon. En natuurlijjk ging ik daar graag in mee.
Mijn ex nu dus, is nogal licht ontvlambaar. Als ik me bv over iets druk maakte (door hormonen of niet, of tegen hem gericht of niet), ik heb nooit "mijn ei" kwijt gekund, daar meneer zich altijd gelijk aangevallen voelde.
Nu ben ik dus op straat gezet en loopt hij dingen te vertellen tegen zijn familie die absoluut niet waar zijn en dingen die hij gedaan heeft (bv naar me geschopt) daar liegt hij over.
Hij is notabene 48 jaar (ik ben 37 jaar) en moet bij elk probleempje zijn familie er bij halen. Bij al zijn andere relatie's heeft hij dat ook gedaan.
Maar wat nu het ergste is: ik ben in december 04 bij hem gaan wonen en ben het huis uitgegaan waarin ik vanaf mijn 1jaar woonde (mijn ouders zijn beiden al lang overleden en ik woonde nog in het ouderlijk huis).
Ik ben daar uit durven gaan voor hem, omdat hij mooie beloftes had voor als het fout mocht gaan. Dan zou hij me bv nooit op straat zetten en in de steek laten.
Vervolgens heb ik na 18 jaar werkzaam te zijn geweest als verpleegkundige mijn ontslag ingediend per 1 maart 05 i.v.m. conflict wat al een jaar gaande was met mijn afdelingshoofd. Het was dat mijn ex het zei dat dat makkelijk kon, anders had ik het nooit gedaan.En oh, wat ben ik dom geweest om dat inderdaad te doen.
Maar op dat moment zat ik tegen het plafond en kwam ik nergens meer tot rust. Was inmiddels anderhalve maand zwanger en de hormonen gierden door mijn lijf.
Maar nu heeft hij me dus gewoon wel op straat gezet. Zonder dak boven mijn hoofd, zonder inkomen of uitkering en zevenenhalve maand zwanger.
Ik heb er nog nooit zo beroerd bij gestaan en zie geen uitweg meer.
Heb de afgelopen 2 nachten op een logeerbedje bij een vriendin geslapen, vannacht ga ik op de bank bij een andere vriendin slapen en morgen een nachtje bij mijn broer en schoonzus.
Ze helpen me daar natuurlijk mee, maar toch weet niemand wat ik kan doen of wat ik moet doen.
Ik weet echt niet wat ik moet doen.
Ik maak me druk om mijn kleine meid en weet niet eens waar ik moet bevallen.
Ik weet helemaal niks meer en kom nergens uit.
Wie weet misschien wat ik kan doen?
Ik wil echt niet naar een opvanghuis of iets dergelijks.
ik heb ook nog 3 katjes die ik al heel lang heb en die zitten nu bij hem.
Maar die katjes zijn mij zo veel waard. Zij zijn altijd mijn enige zekerheid geweest in mijn leven (de oudste is 13 jaar).
Help, wat moet ik doen??
Groetjes Angelique
Ik voel me zoals nooit tevore en ben heel wat gewend moet ik zeggen.
Ik ben op straat gezet door mijn partner na zevenenhalve maand zwanger te zijn.
Onze relatie liep heel raar. Of het was hartstikke fijn, of de hel was losgebarsten die vervolgens 3 dagen aanhield, omdat meneer het volgens mij wel leuk vond dat ik dan 3 dagen van de kaart was met alle gevolgen van dien (elke paar minuten een harde buik). En hij was notabene de eerst die over kinderen begon. En natuurlijjk ging ik daar graag in mee.
Mijn ex nu dus, is nogal licht ontvlambaar. Als ik me bv over iets druk maakte (door hormonen of niet, of tegen hem gericht of niet), ik heb nooit "mijn ei" kwijt gekund, daar meneer zich altijd gelijk aangevallen voelde.
Nu ben ik dus op straat gezet en loopt hij dingen te vertellen tegen zijn familie die absoluut niet waar zijn en dingen die hij gedaan heeft (bv naar me geschopt) daar liegt hij over.
Hij is notabene 48 jaar (ik ben 37 jaar) en moet bij elk probleempje zijn familie er bij halen. Bij al zijn andere relatie's heeft hij dat ook gedaan.
Maar wat nu het ergste is: ik ben in december 04 bij hem gaan wonen en ben het huis uitgegaan waarin ik vanaf mijn 1jaar woonde (mijn ouders zijn beiden al lang overleden en ik woonde nog in het ouderlijk huis).
Ik ben daar uit durven gaan voor hem, omdat hij mooie beloftes had voor als het fout mocht gaan. Dan zou hij me bv nooit op straat zetten en in de steek laten.
Vervolgens heb ik na 18 jaar werkzaam te zijn geweest als verpleegkundige mijn ontslag ingediend per 1 maart 05 i.v.m. conflict wat al een jaar gaande was met mijn afdelingshoofd. Het was dat mijn ex het zei dat dat makkelijk kon, anders had ik het nooit gedaan.En oh, wat ben ik dom geweest om dat inderdaad te doen.
Maar op dat moment zat ik tegen het plafond en kwam ik nergens meer tot rust. Was inmiddels anderhalve maand zwanger en de hormonen gierden door mijn lijf.
Maar nu heeft hij me dus gewoon wel op straat gezet. Zonder dak boven mijn hoofd, zonder inkomen of uitkering en zevenenhalve maand zwanger.
Ik heb er nog nooit zo beroerd bij gestaan en zie geen uitweg meer.
Heb de afgelopen 2 nachten op een logeerbedje bij een vriendin geslapen, vannacht ga ik op de bank bij een andere vriendin slapen en morgen een nachtje bij mijn broer en schoonzus.
Ze helpen me daar natuurlijk mee, maar toch weet niemand wat ik kan doen of wat ik moet doen.
Ik weet echt niet wat ik moet doen.
Ik maak me druk om mijn kleine meid en weet niet eens waar ik moet bevallen.
Ik weet helemaal niks meer en kom nergens uit.
Wie weet misschien wat ik kan doen?
Ik wil echt niet naar een opvanghuis of iets dergelijks.
ik heb ook nog 3 katjes die ik al heel lang heb en die zitten nu bij hem.
Maar die katjes zijn mij zo veel waard. Zij zijn altijd mijn enige zekerheid geweest in mijn leven (de oudste is 13 jaar).
Help, wat moet ik doen??
Groetjes Angelique