zie het niet zitten

Allemaal bedankt voor de reacties, ik wil nog even zeggen dat ik een psychotherapeut heb waar ik mee kan praten en verder heb ik een lieve man die me steunt! Ik hou echt wel van mijn baby en zal er ook alles aan doen om het alle liefde te geven.
Abortus was voor mij geen optie Sandra,omdat ik daar in principe op tegen ben. Het kind is wel gewenst, alleen ik voel me er vaak zo rot onder.

 
ik vind het wel goed dat je gewoon schrijft wat je denkt. net als carien denk ik ook wel es: jemig, waar zijn we eigenlijk aan begonnen? en dan is mijn zwangerschap wel gepland. mensen blijken het moeilijk te vinden als je je minder gelukkige gedachten hebt. mijn vriendinnen kunnen er in elk geval niks mee. tja, niet eerlijk ten opzichte van anderen die geen kinderen kunnen krijgen? misschien, maar dat is helemaal niet het belangrijkste, dat zijn jij en je kind.

je kindje kan er in elk geval niks aan doen en jij bent de volwassene dus helaas komt t op jouw verantwoordelijkheidsgevoel aan (het lijkt me dat je dat wel tenminste een beetje hebt, anders zou je dit bericht niet hebben geplaatst).
hoe eerder je probeert de situatie nog enigszins ten goede te keren, hoe beter -jij bent de moeder en je kind heeft je nodig, nog minstens -eh zijn of haar hele leven?. en jij hebt nu waarschijnlijk iemand anders nodig die je helpt en ondersteunt.
niet bang zijn dat je geen goede moeder wordt hoor, we maken allemaal fouten. wie is er niet kwaad om het een of ander 'van vroeger'. als je oprecht leert van je kind te houden en in staat bent je volwassen rol te bewaren zal dat volgens mij uiteindelijk het belangrijkste blijken. je kunt veel fouten weer goed maken bij een kind, maar dan moet je daaar wel moeite voor doen. dat lijkt me te ontbreken in het verhaal van de anoniem hierboven.

heel veel sterkte met jezelf en met je nieuwe leven. zoek een goeie therapeut, misschien meer (heb zelf verschillende mensen gesproken in mijn leven, soms ben je klaar met iemand of een soort therapie en dan is het tijd om door te stromen zeg maar). ik hoop voor je dat je ook van je omgeving wat steun kunt verwachten, want die kan je 'gevecht' een heel stuk lichter maken.

veel liefs van Ilse
 
hee we waren tegelijkertijd aan het typen. nou ja, anders had ik waarschijnlijk iets anders geschreven maar met dezelfde boodschap: goed van je dat je er mee bezig bent! dat is de grootste en moeilijkste stap die er gemaakt moet worden. erkennen dat je het moeilijk hebt.
 
rot dat je je zo voelt en ik hoop echt dat als je eenmaal bevallen bent je zo ontzettend veel liefde aan je kindje kunt geven...als je kindje maar voelt dat je van hem of haar houdt...

succes!!
 
Vervelend dat je je zo voelt. Ik zou contact opnemen met de huisarts of vk, want zoals jij je verhaal verteld lijkt het erg op een prenatale depressie, en je hebt grote kans dat je ook een postnatale depressie krijgt. Probeer om het positief in te zien meid. ik hoop voor je dat je vervelende gevoel helemaal weg is als je je kindje eenmaal in je armen houdt!!
suc6
 
ik krijg hier bijna tranen van in me ogen toen ik het las bij ons ging het best snel toen we zwanger raakte maar ik ken ook mensen in me naaste omgeving die niet zwanger kunnen worden en die het grootste verdriet van hun leven hebben daarom en jij bent er niet blij mee probeer er toch blij mee te worden want een kindje is het allergrootste wonder wat er bestaat! ik wens je iniedergeval heel veel suc 6
 
Zwanger zijn doet ook veel met je lichaam, misschien ben je normaal al depresief aangelegd dan kan dat nu nog erger zijn. Volgens mij valt het voor veel vrouwen al tegen dat de "roze wolk" er niet is en het het grootste deel niet echt genieten is. Daarom kan het voor jou ongepland nog zwaarder zijn. Goed dat je bij een psychotherapeut loopt en dat je man je steunt. Geef het de tijd, je gaat heus wel van je kindje houden. Heb je al een keer een 3d echo laten maken? Misschien helpt het zien van je kindje je wel.

Liefs
Lot
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan