A
Anoniem
Guest
Hoi meiden,
Gelukkig ken ik dat van opa's en oma's niet zo erg. Alhoewel de ene
meer betrokken is dan de ander, maarja, daar hebben we ons bij
neergelegd. Iedereen doet gelukkig bij ons zijn best.
Maar ik ben zelf bijna 2x overleden (eng, als het hier zo staat,
probeer er maar nooit aan te denken) tussen de kinderen door. En dat is
wel erg confronterend!
De eerste keer was 's avonds na de geboorte van mijn eerste. Plotseling
kreeg ik een ernstige HELLP na de bevalling. Dat gebeurt heel weinig en
ik ben de eerste 2 dagen weg geweest. Dat vond ik wel erg jammer, ik
heb weinig meegemaakt van de eerste dagen van mijn dochtertje.
Na een half jaar heb ik een toxische shock gehad. Dat is een
bloedvergiftiging, een ontsteking die ongemerkt was ontstaan in mijn
baarmoeder door een streptokok en die in mijn bloedbaan is geschoten
toen ik een beetje ongesteld was. Ik heb aan 11 apparaten gelegen om me
in leven te houden en na een week kwam ik bij uit kunstmatige coma. Dat
is erg raar en ik heb een week lang (tijdens coma) erge nachtmerries
gehad. Toch bewust zijn maar toch niet, heel eng. Gelukkig mocht ik na
3 weken weer naar huis, maar herstel duurde wel lang.
Wondertje, na 1 maand was ik zwanger van de tweede. Helemaal vergeten
om ooit weer aan de pil te gaan. Typisch he, dat dat kan terwijl ik een
maand ervoor het licht heb gezien en heb gesmeekt om te mogen blijven.
Hierna is mijn baarmoeder toch nog een tijd slecht gebleven en moest er
eigenlijk uit. 2x een afspraak hiervoor gepland maar toch niet
doorgezet.
En wat nou het mooiste is, bijna al mijn klachten zijn weg en nu heb ik
nog een kleintje gekregen van mijn huidige man en zelfs zwanger van de
vierde!
Ik ben een lopend medisch wonder en ik probeer van elke dag te genieten.
Maar toch als ik dit lees, is het net alsof het een ander is overkomen.
Het leed is nog lang niet verwerkt denk ik, maar ik denk dat de
verwerking komt als ik er klaar voor ben.
Nou een heel verhaal, maar ik kan Roma dus wel begrijpen. Want af en toe vliegt die angst me toch weer aan.
Groetjes,
Vanessa 24,4 van de vierde
Gelukkig ken ik dat van opa's en oma's niet zo erg. Alhoewel de ene
meer betrokken is dan de ander, maarja, daar hebben we ons bij
neergelegd. Iedereen doet gelukkig bij ons zijn best.
Maar ik ben zelf bijna 2x overleden (eng, als het hier zo staat,
probeer er maar nooit aan te denken) tussen de kinderen door. En dat is
wel erg confronterend!
De eerste keer was 's avonds na de geboorte van mijn eerste. Plotseling
kreeg ik een ernstige HELLP na de bevalling. Dat gebeurt heel weinig en
ik ben de eerste 2 dagen weg geweest. Dat vond ik wel erg jammer, ik
heb weinig meegemaakt van de eerste dagen van mijn dochtertje.
Na een half jaar heb ik een toxische shock gehad. Dat is een
bloedvergiftiging, een ontsteking die ongemerkt was ontstaan in mijn
baarmoeder door een streptokok en die in mijn bloedbaan is geschoten
toen ik een beetje ongesteld was. Ik heb aan 11 apparaten gelegen om me
in leven te houden en na een week kwam ik bij uit kunstmatige coma. Dat
is erg raar en ik heb een week lang (tijdens coma) erge nachtmerries
gehad. Toch bewust zijn maar toch niet, heel eng. Gelukkig mocht ik na
3 weken weer naar huis, maar herstel duurde wel lang.
Wondertje, na 1 maand was ik zwanger van de tweede. Helemaal vergeten
om ooit weer aan de pil te gaan. Typisch he, dat dat kan terwijl ik een
maand ervoor het licht heb gezien en heb gesmeekt om te mogen blijven.
Hierna is mijn baarmoeder toch nog een tijd slecht gebleven en moest er
eigenlijk uit. 2x een afspraak hiervoor gepland maar toch niet
doorgezet.
En wat nou het mooiste is, bijna al mijn klachten zijn weg en nu heb ik
nog een kleintje gekregen van mijn huidige man en zelfs zwanger van de
vierde!
Ik ben een lopend medisch wonder en ik probeer van elke dag te genieten.
Maar toch als ik dit lees, is het net alsof het een ander is overkomen.
Het leed is nog lang niet verwerkt denk ik, maar ik denk dat de
verwerking komt als ik er klaar voor ben.
Nou een heel verhaal, maar ik kan Roma dus wel begrijpen. Want af en toe vliegt die angst me toch weer aan.
Groetjes,
Vanessa 24,4 van de vierde