Zoontje verloren na zwangschap van 20 weken

A

ANONYMOUS_USERNAME

Nooit gedacht dat het zo ´n verdriet kon zijn.
Je kan het je wel voorstellen, maar het meemaken is een ander verhaal.
Het ging allemaal goed tot 12 mei 2007....
Midden in de nacht kreeg ik last van mijn buik.
Eerst had ik al twee dagen last van bandenpijn.
Maar dit voelde anders....
Na een paar keer wakker geweest te zijn, ging ik maar naar de woonkamer.
Dit voelde niet meer als bandenpijn.
Maar, niet toegeven dat het niet goed was.
Manlief kwam bij me en ging op mijn buik voelen.
We voelden een tikje.
Nou, dan was het goed.
Toch zei mijn gevoel dat het niet oke was.
Het kwam nu binnen een minuut.....
Het kon toch niet waar zijn!!!!
De verloskundige gebeld en met spoed moesten we naar haar toe.
Er was geen hartslag meer....
Door de pijn die steeds meer achter elkaar kwam, kon ik niet stilstaan met wat er gebeurde.
Gelijk naar het ziekenhuis en het leek wel een eeuwigheid.
Het hartje klopte niet meer....
Na een paar uur is Rocco geboren.
Met pijn en verdriet hebben mijn man en  ik  afscheid genomen van Rocco.
Ik heb Rocco in mijn hand gehouden.
Kon het gewoon niet geloven..
Het lekk wel een droom........

Nog steeds kan ik het niet vateen dat dit ons is overkomen.
Rocco is ons tweede zoontje.
Nu leef ik zowat in twee werelden.
De een waar mijn man en oudste zoon en de rest in leven en de ander waar ik mijn verdriet heb om Rocco.
Ik moet verder, maar het liefst wil ik dat de tijd even stil staat.
Het gaat mij te snel.
Vooral het leven nu gewoon doorgaat.
Soms wil ik dat gewoon even niet en stil staan bij wat er gebeurd.
Soms wil ik niet dat de dagen zo weer om zijn.
Want hoe sneller de dagen, hoe verderweg die ene dag dat Rocco nog in mijn buik zat.
Ik mis hem en kan het nog steeds niet geloven......
 
lieve ons sterretje

Ik voel heel erg met je mee ik weet precies hoe het is.
Wij zijn op 18-05-07 ook met 20 weken zwangerschap onze
zoon Jayden verloren.
En ook ik zit met precies dezelfde gevoelens als jij en kan er ook
nog helemaal niet mee omgaan.
En net wat jij zegt de dagen gaan zo snel en al wil je dat niet het is gewoon zo
onwerkelijk allemaal.
Nou ik hoop dat je hier een beetje steun vind ik zit er dagelijks achter en
merk dat het wel helpt door te praten met anderen die hetzelfde hebben
meegemaakt.

Heel veel sterkte en als je wil praten kun je hier altijd je verhaal kwijt

Groetjes ilona (mama van Jayden*) 18-05-07
 
lieve demijoy,

Dank je voor je bericht!
Soms voelt het ook zo alsof je de enige bent op de wereld met dit verlies.....

Het is zo moeilijk als je hoort dat er vrouwen in je buurt zwanger zijn.
Waarom lukt het hun wel en bij mij niet.
Waarom loopt hun zwangerschap helemaal goed en bij mij niet niet.
Er spelen zoveel vragen dor mijn hoofd heen.

Hoe komt het dat je je zoontje hebt verloren?
Ik weet het nog niet.
Krijg pas op 21 juni a.s. te horen.
Ze hebben ook gezegd dat er ook kans is dat er geen uitslag is.
Dat het gewoon zo is geberud.
Het is zo raar, want een maand daarvoor hebben we nog een echo gemaakt en hij bewoog goed, zag er goed uit.... Alles was gewoon goed.
Wel had ik elke maand bloedverlies, maar dat was een bloedprop zeiden de artsen.
Snap er echt niks van!!!

 
Lieve OnsSterretje,

Heel herkenbaar jouw gevoelens en vragen. Ook ik dacht dat ik de enige was bij wie dit gebeurde en ook al  kent in ene iedereen iemand die dit ook heeft meegemaakt, dat maakt het verdriet niet minder.
Op dit forum kwam ik erachter dat het juist de herkenning is, die mij een beetje helpt. Vrouwen die ondanks hun eigen unieke verhaal helaas echt weten wat je voelt.
Eerst kon ik echt geen zwangere vrouw zien op straat, ik kon er gewoon niet naar kijken. Na een uur wachten bij de gyn was ik daar wel doorheen. Nu ben ik bijna gefascineerd: zou ik ook zo dik  geweest zijn nu?  Wat zou ik nu doen als ik nog wel zwanger geweest was? Ik tel de weken mee tot aan  mijn uitgerekende datum  en ik hoop dat er dan weer een moment komt van loslaten. Want de gedachten en het  verlangen  over  het leven met een kindje die blijven.
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en  zoals hiervoor gezegd: hopelijk helpt dit forum je een klein beetje bij  al die moeilijke momenten die er zijn en nog zullen komen.

Liefs Judith (mama van Imke*)  



 
Lieve ons sterretje

Wij zijn onze zoon ook heel onverwacht verloren.
Toen ik 16 weken zwanger was begon ik te vloeien maar ze konden
geen reden vinden waar dat nou vandaan kwam.
Ik moest maar wat rust houden werd er gezegt.
Toen ik 18 weken was ben ik nog een keer naar het ziekenhuis gegaan
vanwege het vloeien en weer konden ze niks vinden met de baby was
alles goed de placenta ook en de baarmoedermond
zat ook gewoon   nog netjes dicht.
Dus weer naar huis.

Toen ik 19 weken was kreeg ik er wat kramp bij en dat werd steeds maar
erger en erger. Toen zijn we weer naar het ziekenhuis gereden en heb ik gezegt
ik ga hier niet weg voordat ik weet wat er aan de hand is.
Na een uitgebreid onderzoek vertelden ze ons dat ik niks geen
vruchtwater meer in mijn buik had zitten en dus lag ons zoontje
helemaal opgekruld en "droog" in mijn mijn buik.
Toen zei de arts dat het kindje geen levensverwachting meer heeft
en dat het kindje niet meer zou groeien.

Toen hebben wij moeten besluiten de zwangerschap af te breken
en precies op de dag dat ik 20 weken was hebben ze de
bevalling bij mij opgewekt en is ons kleine mannetje geboren,
Hij heeft nog een half uurtje geleefd en is daarna rustig ingeslapen
bij mijn vriend in de armen.

Maar zo zie je maar een week ervoor was bij mij ook nog alles goed
en de kleine was nog lekker vrolijk aan het trappelen en bewegen.
En een week later kregen wij dus te horen dat het niet meer
levensvatbaar is zo snel kan het gaan.
Ik heb 4 juni mijn na controle en 25 juni krijgen wij de uitslag van de
opductie, maar ze hebben ons verteld dat de kans klein is dat ze wat vinden.

Groetjes Ilona   (mama van Jayden*) 18-05-07
 
Lieve Ilona en Judith,

Wat doet het mij veel verdriet als ik jullie verhalen zo leest.
Waarom moet het zo gaan.
Ze zeggen altijd dat de eerste drie maanden risico brengt... Nou, zo zie je maar weer, het kan negen maanden risico brengen!
Dan is 1 keer controle in de maand in  de eerste  paar maanden niet voldoende.

Kregen we laatst een kaart van mijn tante...
Met lieve woorden erin en dan sluit ze af met .... hopelijk nemen jullie in de toekomst weer een nieuwe baby...
Mmm, ik weet hoe ze is, dus ik trok me er niet aan toen ik het las, maar achteraf denk ik bij mezelf, Waar slaat dit op??
We moeten nog ons verlies verwerken en dan krijg je zo iets!
Ik wil er ook niet boos om zijn, want sommige mensen weten niet wat ze moeten en kunnen zeggen.
Maar ja, voor ons is het best vervelend.

Het gekke was dat ik vanaf het moment dat de test positief was, voelde ik me niet zo goed in mijn vel.
Het voelde alsof het niet goed zat.
Zou ik het toch geweten hebben dat het zo zou gaan?
Ik was niet happy, maar Rocco was erg welkom.

Het lijkt nog steeds een droom en er gaat van alles door mij heen.
Onbegrp....

Liefs, Tamar
 
Lieve Tamar

Ik had precies hetzelfde gevoel maar dan bij 9 weken zwangerschap.
Toen ik negen weken zwanger was voelde ik me er helemaal niet goed bij.
Mijn buik groeide heel snel en was ook al erg snel heel dik.
Bij 10 weken kreeg ik ook al de zo genoemde "harde buiken"en dat is
natuurlijk ook al veel te vroeg in de zwangerschap.
Dus ik had toen al zo voorgevoel er klopt iets niet.

Ook kon ik helemaal niet genieten van deze zwangerschap ik durfde
ook nog niks te kopen omdat ik zo'n vreemd gevoel had dat het mis zou gaan.
En dat ging het dus ook bij 16 weken.
Ik vind het ook allemaal zo onwerkelijk en de tijd gaat ook zo snel,
het is voor mij alweer 2 weken geleden maar het lijkt alsof het gister was.
En iedereen gaat alweer gewoon door met zijn leven (wat logisch is),
maar voor mij voelt dat zo raar want ik wil helemaal niet gewoon door ik
heb nog zoveel vragen die onbeandwoord zijn en die ook nooit beandwoord zullen worden denk ik.
Heb jij dat ook?

Nou ik hoop dat we er met elkaar een beetje door kunnen komen,
heel veel sterkte

Groetjes Ilona (mama van Jayden*)
 
Lieve Ilona,

Ja, dat het leven door gaat....
Het is soms zo hard, maar we kunnen niet anders.
Mensen om je heen kunnen weer gaan doen alsof er niks aan de hand is.
Sommigen hebben zoiets van, daar heb je geen herinneringen van en het was geen mensje dat al na negen maanden is geboren.
Dat moet helemaal niks uit maken vindt ik.
Verdriet is verdriet!

Het rare is dat ik echt steeds meer vrouwen om mij heen zie die net zwanger zijn of op het punt staat te bevallen.
Ineens zie je allemaal baby ´s op tv, films en ga zo maar door.
Als ik dit allmeaal zo zie, dan kan ik het niet geloven dat het mij is overkomen.

Gisteren was het alweer drie weken geleden.
Het gekke was, dat ik ongeveer op dezelfde tijdstip wakker werd en ook naar beneden ging om op de bank te slapen.
Zo ging het toen ook.

Vrijdag gingen we nog naar zn grafje toe en kon het weer niet geloven dat hij daar ligt.

Heb je je kindje ook begraven?

Ik hoorde van mijn moeder dat een tijdje geleden een vrouw ook haar kindje verloor en ze mocht er niks mee doen.
Dat is zo erg!

Toch is het apart dat je op 1 of ander manier al aanvoelt als iets niet klopt.
Nu denk ik, als ik nou goed naar me zelf had geluisterd, dan kon ik naar de verloskunige gaan.
Maar ja, er spelen nu ook heel veel vragen door mn hoofd.

Met alles wat ik nu doe, hoe het druk het ook is, het voelt soms zo ontzetend leeg.
Alsof ik alles op een afstand mee zit te kijken.
Echt heel raar....

Liefs, tamar
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan