Zoontje verloren na zwangschap van 20 weken

lieve ons sterretje,

het is al meer dan een week geleden dat ik deze site nog geopend heb.   vandaag, na mijn werk had ik nood aan deze site.

Ik vind het onmenselijk wat jou is overkomen;   heb mijn baby ook verloren op 24 weken; het is van 25 september geleden en nog steeds voel ik bij momenten   (meer wel als niet)   een enorme leegte;   een verschrikkelijk gemis.   Het gemis zal er altijd zijn, ook het verdriet om een kind dat er niet mocht wezen.   doch je leert er na een tijd mee leven;   je moet wel want er is geen andere optie.  

Het is pas als je het zelf meegemaakt hebt, dat je weet hoe gevoelig het ligt hoe andere mensen (die dit nooit hebben moeten ervaren; wat ik mijn ergste vijand niet wens) reageren en hoe bepaalde woorden gevoelig liggen.   Nochtans denk ik dat het deugd doet om een reaktie te horen;   gelijk hoe die overkomt.   Ik denk dat een reaktie beter is dan doen alsof er niks aan de hand is.

Ik voel enorm met je mee!   Ik wens je veel sterkte in het rouwproces en wil je jouw hart luchten,   doe het dan , daarvoor zijn we hier!!!!     Laat je door niks tegenhouden en vooral:   denk niet: zal ik het verkeerd verwoorden of zullen ze het anders interpreteren,   volg je gevoel!!!!!!!!

Heb gelezen dat je jouw baby begraven hebt.   Wel wij mochten ons kind niet begraven omdat het een aantal dagen tekort had op 6 maanden.   de optie lag erin ofwel anoniem begraven ofwel cremeren en de as meenemen naar huis. We hebben voor het laatste gekozen!

Ik wens je veel sterkte en veel moed!!     en als het even te moeilijk wordt,   aarzel dan niet om je gevoelens neer te schrijven!

mien,  
 
hallo tamar en ilona,

Sinds gisteren ben ik deze onderwerpen op dit forum aan het lezen en ik had niet verwacht dat er zoveel mensen waren die hetzelfde verlies als ik hebben meegemaakt.
en mijn man

Toen ons dochtertje 11 maanden was zijn wij weer eens gaan proberen voor een tweede kindje. Dit was in oktober 2006
1-1-2007 kwamen we erachter dat ik zwanger was. Het stomme is dat ik meteen heb geroepen dat er iets niet goed zat. Dit vertelde ik ook tegen de verloskundige en we kregen met 9 weken een echo. Toch bleef ik erbij dat het niet goed zat. Met 12 weken weer een echo. Ja zat toch echt nog steeds een kindje en het hartje klopte. Dan  heb je die eerste 13 weken gehad en bedenk je dat je je aanstelt want de risicovolle maanden zijn toch voorbij. Maar toch knaagde dit gevoel nog aan me

20 april gingen we vol goede moed samen met ons dochterje naar het ziekenhuis voor de 20 weken echo. We kregen een zoontje. Ik riep nog heel emotioneel: EEN ZOON...wat fijn, hebben we van alles wat..
En alles zag er goed uit.
Om de een of andere reden kijken ze pas het laatst naar het hartje
Hier werd het stil.
We zagen het duidelijk kloppen dus even geen aandacht aan besteed

Toen het nog stiller werd, heb ik toch maar even paniekerig gevraagd of alles goed was.
Nou het kan, zeiden de echoscopistes, maar we zien iets niet, ga beneden maar even wat drinken en kom over een kwartiertje terug want dan is jullie zoon misschien gedraaid en zien we het beter.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik heb nog tegen een wildvreemde vrouw de echo laten zien en geroepen: mevrouw, ik krijg een ZOON

Een kwartier later bleek dat ons mannetje niet gedraaid was en ze nog niks konden zien. Het probleem was dat ze in zijn hartje niet konden zien hoe de bloedvaten liepen en er werd geaviseerd om de maandag erop terug te komen. Het was nu vrijdag dus een heel weekend in angst gezeten.
Die maandag keek er niet 1 arts naar maar 2, dan gaat er al een belletje rinkelen. Zeker als ons wordt meegedeeld dat het zeker een hartafwijking is maar dat we voor verder onderzoek naar het erasmus moesten.
De volgende dag gingen we naar het erasmus en heb ik zeker 2 uur een echo gehad. erg uitgebreid dus. Er werd ons verteld dat het er ernstig uitzag, maar dat we vrijdag moesten terugkomen voor een 3d hartecho en een gesprek met de kindercardioloog.

Je gaat dan ssamen toch brainstormen van :wat als...

Die vrijdag bleek tijdens een gesprek met de kindercardioloog dat het om 2 ernstige hartafwijkingen ging. Toen ons verteld werd hoe de levenskansen waren en hoeveel operaties zo`n pasgeboren baby moet ondergaan, was voor ons duidelijk dat we ons zoontje moesten afstaan, de zwangerschap onderbreken. De kindercardioloog probeerde blijkbaar een gesprek te openen door tegen me te zeggen: ik heb het gevoel dat u denkt, het zit niet goed, dus ik wil het kindje niet.
Het is dat mijn man me vasthad en dat er een tafel tussen deze vrouw en mij instond, anders had ze nu nog erg moeilijk gelopen. Nee hoor, aangevallen zou ik haar niet hebben, maar het was een erg botte opmerking. Ik had niets liever gewild als mijn tweede kindje vasthouden en deze beslissing was de moeilijkste die ik ooit heb gemaakt.

Later heeft ze zich hier ook min of meer voor verontschuldigd door te zeggen dat dit een heel verstandige beslissing is.   Later bleek dat ze tegen de gynaecoloog in breda ook heeft gezegd dat dit een goede beslissing is.

Die dinsdag erop moesten we weer naar het ziekenhuis in breda om onze beslissing kenbaar te maken. Vanaf die tijd ging het snel. Al die donderdag erop   (3 mei jl.) zouden ze dmv vaginale tabletten de bevalling gaan opwekken.
Om 8.30 moesten we in het ziekenhuis zijn en om 9.00begonnen ze met de eerste dosis
Vlak na de eerste dosis vaginale tabletten kreeg ik buikkrampen. Ik heb nog tegen mijn buik gefluisterd : Jantje blijf zitten, blijf zitten
Na 3 uur was het tijd voor de volgende dosis. Ik heb geroepen dat ik dit niet meer wilde maar ja dat is ook maar uitstel
Om 16.00 de volgende dosis en werd ik misselijk van de weeen. Mijn man heb ik bijna ondergekotst terwijl de verpleegster een nieuw kotsbakje ging pakken   (hij had nog een vol bakje vast die ik nog verder vol kotste)
Tegen de pijn kreeg ik een injectie in mijn bil, dit zou de pijn wegnemen en ik zou er slaperig van worden. Slaperig werd ik wel, maar de pijn bleef ondraaglijk.
Ik kreeg een ruggeprik. Na 20 minutenmocht ik weer terug naar "mijn" kamer. Hier vroeg mijn man of hij even buiten een sigaret kon gaan roken. Ja, ik had geen pijn meer dus ja dan mocht hij wel en dan zou ik mijn moeder gaan bellen. Tijdens het telefoongesprek voelde ik een drukgevoel, maar ik dacht : ik hou het wel even op, dan ga ik zometeen wel naar de wc.
Mijn man kwam terug en we keken even tv. Ik voelde het verder zakken en wist toen dat onze Jan eraan kwam. Op een gegeven moment zei ik tegen mijn man dat hij de verpleegster maar moest roepen omdat Jan* al met zijn hoofdje in mijn onderbroek zat. Dit was ook zo en de de verpleegster   (engelse en ze heette jan, afkorting van Janet)zei dat ik even moest persen.
Jan* zat nog in het vlies en was prachtig. De vliezen werden gebroken en het vruchtwater stroomde eruit.
Jantje* was prachtig, alles helemaal perfect, perfect van de buitenkant maar voor mij en mijn man echt helemaal perfect. Hij was al overleden

Hij heeft de hele avond bij ons gelegen en we hebben hem ook uren gekruffeld. De opas en omas zijn gekomen om kennis te maken met ons Jantje* en tegerlijkertijd ook om afscheid te nemen. Ook ons dochtertje kwam maar zij heeft Jan niet gezien. Anderhalf jaar, daar is ze echt nog te jong voor
Tegen 23.45 is Jan* verder onderzocht en is hij naar het mortuarium gebracht.
Midden in de nacht leek het alsof ik hem hoorde huilen en ik verloor melk uit mijn borsten.

Nu is het dus een maand en 2 dagen later en mis ik hem vreselijk. 9 mei is Jan* gecremeerd


Jullie verdriet komt mij zo bekend voor. Tamar voor jou is het ook nog maar zo kort geleden
Ilona, mag ik je vragen welke hartafwijking Jayden had?
 
Voor jullie allebei is het nog maar kort geleden zie ik.

We hebben de uitslag dat Jan geen chromosomenafwijking heeft en dat het niet erfelijk is, dan blijft speling van de natuur over. K.U.T natuur.
 
lieve denisevr

Jayden had geen hartafwijking hij was eigenlijk kerngezond,
dat is bij ons juist zo frustrerend.
Bij mij waren de vliezen spontaan gebroken en zo kwam Jayden*
"droog" te liggen kon daardoor niet meer verder groeien.
De nieren van hem moesten weer opnieuw vruchtwater aanmaken en dat deed
hij ook maar doordat mijn vliezen al gebroken waren liep het
vruchtwater weer weg en zodoende moesten wij besluiten de zwangerschap
af te breken omdat Jayden* niet verder zou groeien  na  20 weken.
Daarom heb ikzelf zo enorm schuldgevoel juist omdat er met hem niks aan de hand was. Ik ben mijn vertrouwen in mijn lichaam daarom ook helemaal kwijt.

liefs ilona (mama van Jayden*)
 
quote: denisevr reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('05-06-2007 15:45:00'));

jeetje mien, zou deze pijn ooit minder worden denk je? Tijd heelt alle wonden zeggen ze, maar ja is dat ook zo?



hey denise,

de pijn zal verminderen,   het zal niet volledig overgaan, absoluut niet,   dat kan ook niet ; want er is een verlies; gelijk hoe je het draait of keert! ik weet soms ook niet hoe ik het moet verwoorden, maar ik probeer er mee te leven;  ik heb eigenlijk wel veel   steun van mijn collega's! doch het onderwerp wordt niet meer aangesneden want het leven moet verder.   nochtans ze dijnzen er niet van terug om te vragen hoe het is.

Ik heb geleerd nu, dat ik gewoon mijn gevoel moet uiten,   geen valse sterkte , enkel je gevoel laten blijken en gaat het minder ; dan is dat zo!!

laat je gevoel spreken,   en denk je ooit dat je het niet aankan; huil dan en huil alsof je leven ervan afhangt; maar laat het niet verkankeren!!!!

veel liefs en een dikke knuffel,
mien,
 
Ik heb jullie verhalen allemaal gelezen en leef erg met jullie mee.
Ik heb het zelf meegemaakt dat ik met 20 weken mijn zoontje Yuri ben verloren.
De hele zwangerschap heb ik het gevoel gehad dat er "iets" niet in orde was.
Je bent dan echter de 3 maanden voorbij en je denkt dan dat alles goed gaat.

Dit alles speelde in 2005. Ik was op 23 november uitgerekend en ging voor de routine echo op 6 juli naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen was ik al erg nerveus omdat ik het idee had dat het niet goed zat.
Toen de echoscopiste het apparaat op mijn buik zette zag ik het gelijk.
Mijn lieverd was overleden.
Het eerste wat ik ook zei was : zie je wel, ik wist het.
De schok die je dan krijgt ongelooflijk.

We zijn gelijk doorverwezen naar de gynacoloog.
Zij heeft ons ontzettend goed opgevangen. Wat een lieve vrouw.
Ik vond het een eng idee dat mijn zoontje al een aantal dagen overleden was en wilde ook graag bevallen.
Ik ben toen op vrijdag 8 juli 's ochtends opgenomen en hebben ze me ingeleid.
Ik ben 's middags om 16.10 bevallen van Yuri zonder verpleging erbij en mijn man over me heen hangend om de verpleging te bellen.
Het ging allemaal zo snel.
We hebben uitgebreid afscheid kunnen nemen (gelukkig).   Er werd ons gevraagd of we hem wilde begraven of laten cremeren. We hebben er toen voor gekozen om hem door het ziekenhuis te laten cremeren maar wel na een autopsie.
We wilde heel graag weten wat er aan de hand was.

Uit de autopsie is toen gebleken dat hijzelf 100% in orde was. Alleen de navelstreng was te kort. De vaten die in de navelstreng zaten waren ook niet gedraaid.
Yuri heeft dus gewoon niet genoeg voeding gehad en is daar aan overleden.

Ik heb zelf naderhand heel veel gelezen op internet en heb veel gehad aan de site lieve-engeltjes.nl. Daar staan heel veel verhalen.
Het is nu dus bijna 2 jaar geleden.
De pijn is inderdaad wat gesleten maar het verdriet is er nog steeds. Het wordt minder maar zo af en toe kijk ik nog op sites als deze.
Je denkt inderdaad dat je de enige bent als het je overkomt maar het gebeurd zo vaak.
Ik denk nog steeds elke dag wel een keertje  aan Yuri.

Ik ben kort na de geboorte van Yuri weer zwanger geraakt. (ongeveer 3 maanden daarna)
Op 21 juni 2006 is ons zoontje Djim geboren, 2 weken voor de uitgerekende datum en met een inleiding na de nodige spanningen.
Al de onderzoeken die je krijgt, werken niet echt mee aan je gemoedstoestand.
Ik had constant het idee, als het nu maar goed gaat.
Gelukkig is dat allemaal goed gegaan.

Wat nu echter wel blijft is dat ik bij alles wat Djim nu leert toch denk hoe zou Yuri nu geweest zijn.
Helaas zal ik dat nooit weten.
Maar mijn engeltje zal altijd bij me blijven.

Jullie alllemaal heel veel sterkte met de verwerking!!!
 
Lieve lieve meiden...

Met pijn in mijn hart en een traan  heb ik jullie verhalen gelezen
Het is zo erg dat dit allemaal moet gebeuren!
Ook nooit gedacht dat het allemaal herkenbaar is...
Ik merk nu ook dat je hier pas over kan praten als je het zelf hebt meegemaakt.

Vandaag is het alweer een maand geleden dat Rocco ons heeft verlaten.
Er is zo veel gebeurd de afgelopen maand dat ik bijna zei dat het alweer een jaar geleden is.
De afgelopen dagen voel ik me verdrietiger, kwader en machteloos.
Mijn lichaam voelt zo anders.
Ook omdat ik nog steeds wat zwangerschapskillootjes draag.
Dat maakt het helemaal moeilijk.

Ik ga gewoon door met het leven,maar vind het zo moeilijk dat alles gewoon doorgaat.
Bijna geen betletje meer of een kaartje.
Hoeft ook niet, maar het is nog maar zo kort!!!
Achteraf hoor je wel dat mensen erover praten, maar het is ook fijn dat ze naar mij komen om met mij te praten!!!
Gelukkig heb ik veel steun van mijn man, maar soms is het ook fijn als familie ...
Ach, ik laat het maar zo.
Misschien durven ze niet te bellen.
Dat kan natuurlijk ook.

Lieve meiden, ondanks wat we hebben meegemaakt, en jammer dat het zo moet, maar ik ben jullie heel erg dankbaar voor jullie woorden.
En dat wij elkaar op deze manier kunnen steunen!!!
.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan