Zoontje verloren na zwangschap van 20 weken

He meiden,

Ik lees dat jullie van het begin al het idee hadden dat er iets niet klopte. Ikzelf heb dat helemaal niet gehad. Ik voelde me hartstikke goed en had nergens last van, totdat ik gewoon op controle moest. Je wereld stort echt helemaal in, je weet niet meer waar je het moet zoeken.
Het is nog maar 2 weken geleden en het doet ook heel veel zeer dat een vriendin van me nog wel zwanger is en dat doet soms heel erg pijn. Dat komt misschien ook omdat ze nog rookt ook. Dan denk ik..... ik ben expres gestopt omdat ik kinderen wil en zij stoomt maar lekker door en daar gaat wel alles goed bij. De wereld is echt oneerlijk, maar je wenst het je ergste vijand niet toe.
Soms denk ik ook..zo moet ik niet denken maar dat gaat automatisch.

Maar mijn vriend zei ook dat ze ons gekozen hebben, omdat wij sterk genoeg zijn. Samen komen wij eruit.

Misschien een stomme opmerking, maar ik zit toch alweer aan een volgend kindje te denken. Ook omdat ik Kyra mis ( in ieder geval het mis om zwanger te zijn) maar ik wil zo graag een kindje. Ik zeg dit niet om het gemis van Kyra op te vullen of om haar te vervangen. Dat is absoluut niet het geval. Kyra zal altijd een speciaal plekje hebben in mijn hart, maar ik wil mijn volgende kinderen wel over haar vertellen. Heeft iemand van jullie hetzelfde gevoel?? Of ben ik echt de enige???

Groetjes Simone (moeder van Kyra* 29 juni 2007)
 
Hoi Wonderwoman,

Dat is helemaal niet gek hoor. Ik denk dat (bijna) iedereen dat wel heeft, de 1 misschien wat sneller dan de ander. Ikzelf had het na 2 maanden na het verlies van ons zoontje ook weer over een volgende zwangerschap. Niet om hem te vergeten, of te vervangen. Maar gewoon omdat ik zo graag een kindje wil. Het verlangen wordt zo groot, omdat je al een dood kindje in je handen hebt gehad. Mn man moest er absoluut nog niets van weten, hij had na 5 maanden  zoiets van: We proberen het weer.  Ik ben nog niet zwanger, maar  hoop wel dat dit snel zal zijn.  Voor jou: Heel veel sterkte!!! Het gemis blijft, maar het verdriet zal op den duur te verdragen zijn.

Liefs, Kitty (mama van Danny*, overleden bij 23 weken  zwangerschap op 7 dec. 2006)  
 
Het doet mij goed om deze verhalen te lezen, het geeft mij erg veel steun. Wij zijn ons zoontje na 17 weken zwangerschap verloren, de oorzaak weten we niet. Wij hebben er bewust voor gekozen om hem niet te laten onderzoeken. Het is nu een half jaar geleden en het lijkt wel of mijn verdriet er nu pas uitkomt. Wij hebben ons zoontje begraven in de tuin en hebben er een boompje gepland. Ik merk dat ik het er  moeilijker mee heb dan ik aanvankelijk dacht. Het is een groot vedriet en ik merk dat het goed voor mij is om er over te praten en te schrijven. Bijna niemand vraagt er nog naar, alles gaat gewoon door. Ikzelf heb dat in het begin ook gedaan maar zo werkt het niet, ik had meer de tijd moeten nemen en me niet zo sterk op hoeven stellen.

Ik was in het begin ontzettend bezig met opnieuw zwanger worden, ik vond het zo erg dat mijn buik leeg was. Het is wel een beetje een obsessie geweest en dus ook niet goed. We hebben besloten om nu even een rustpauze in te lassen, niet de spanning van wel/niet zwanger zijn. Alleen twijfelt mijn man nu helemaal of hij nog wel wil??? We hebben 3 kinderen en hij vindt het ook wel goed zo.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan