Zwanger na doodgeboren kindje

Hoi allemaal,



Jeetje wat is het hier veranderd zeg!



Ik zal mij even voorstellen.



Ik ben Bianca en ben nu 15 weken zwanger.



Ik ben in oktober 2004 mijn zoontje verloren na 30 weken zwangerschap.



Nu ik weer zwanger ben sta ik onder strenge controle maar ben toch af en toe bang.

Wie heeft dit ook meegemaakt en wil hier over praten.

Misschien kunnen we elkaars angsten wegnemen.

 

Hallo Bianca,

Wat herken ik je gevoel goed. Zelf ben ik in 2002 mijn zoontje verloren. Hij is   5 weken na de bevalling overleden.
Momenteel ben ik 23 weken zwanger en mijn gevoelens van angst beginnen nu toch wel te komen. En dan met name om te bevallen. Ik heb het geovel dat als het maar in mijn buik zit dat het veilig is. Dit omdat ik mijn kind dus NA de bevalling ben verloren. Mijn gyn wilt me gewoon laten bevallen en geen keizersnede doen.
Mocht je kontakt willen dan hoor ik dat wel.

Gr.
 
Hoi mamafenna,



Jeetje zeg hoe is dat gekomen?

Was het je eerste?

Het is wel fijn dat je je angsten kunt delen.

Dus kunnen we hier wel blijven schrijven.



Liefs Bianca

 
Hoi bianca,

Ik had een normale zwangerschap. Wel de normale kwaaltjes en daarbij wel een flinke bekkeninstabiliteit maar verder o.k. Ik had ook veel echo's gehad dit omdat ik ook helaas zwangerschapssuiker had, maar iedere keer zag het er goed uit. En toch had ik iedere keer het gevoel van...er klopt iets niet. De hele zwangerschap had ik het gevoel van...dit kindje gaat dood. Waarom weet ik nu nog niet. Mijn vriend die ik dat zei had echt zoiets van....heb je weer een zwangere met zo'n angst, wat nergens op slaat.
Maar de bevalling kwam en ik moest al in het ziekenhuis bevallen ivm met een medische indicatie die ik had....gelukkig maar achteraf. En de bevalling ging supersnel. Ik heb een ware weeën storm gehad, en ik kon die helaas niet meer wegpuffen waardoor ik na lang gezeurd te hebben een spuit kreeg tegen de pijn. Maar die begon pas te werken toen ik ging persen. Maar mijn zoon hing vast tussen mijn bekken, het lukte dus niet op eigen kracht. Hij is dan ook geboren met de vacuümpomp en een knip. Maar hij huilde niet en is dus met spoed weg gebracht ook omdat hij zo slap erbij hing. Ze dachten aan vocht op de longen ivm de spuit die ik had gehad, maar dat was het niet.....helaas.
Een dag later bleek dat mijn zoon(thijs) een zeer ernstige hartafwijking had. Zijn linkerkamer was onderontwikkeld en ook de aorta was te klein.
Hij is hiervoor naar Nijmegen gegaan en heeft daar ook zijn eerste operatie gekregen.
- Ik heb nu wel een stuk over geslagen, adners wordt het verhaal zo lang-
Deze operatie duurde 13 uur!!!! Hij is deze operatie goed doorgekomen, hij kreeg echter zulke erge complicaties waardoor wij na 5 weken hebben moeten zeggen dat we thijs zijn rust gunden. En in onze armen is hij overleden.

Wat is jouw verhaal?
Thijs is geboren op 14-10-2202 en overleden op18-11-2002

Groetjes mama fenna
 
Meid, wat een verhaal. Triest hoor.

Ik denk dat dit nog moeilijker is omdat hij nog geleefd heeft.

Eigenlijk was mijn zwangerschap ook perfect.

Had echt nergens last van.

Achteraf gezien was dat misschien wel een teken.

Ook ik had af en toe rare ideeen van het gaat niet goed.

Elke vier weken kregen we een echo omdat een niertje niet goed was. Dat
wilden de artsen volgen. Daar kan iemand gewoon mee leven hoor.

Dinsdag's hadden we de laatste echo gehad en die was prima.

Zaterdag erna, ik was aan het werk. kreeg ik buikpijn. Ik dacht in
eerste instantie dat het bandenpijn was. Je weet toch niet wat je moet
voelen?

Rond een uur of 11 's avonds had ik al een idee dat het wel eens weeen konden zijn.

Op een gegeven moment moest ik naar het toilet en toen zat er bloed
bij. Ik heb mijn man wakker gemaakt en gezegt dat het niet goed was.

We hebben de verloskundige gebelt die kwam langs en hij kon het hartje
al niet meer horen en ik had al een centimeter ontsluiting.

We moesten naar het ziekenhuis en ook daar was het hartje niet meer te horen en na een echo was het over duidelijk.

In eerste instantie moesten we naar huis en een paar dagen later moest
ik terug komen om te bevallen. Dat zag ik helemaal niet zitten en
gelukkig de baby ook niet.

Niet lang daarna is Jos geboren.

Het bleek een loslatende placenta te zijn.

Jos is 17 oktober geboren.



Ik heb het verhaal qua gevoelens e.d. ook wat beknopt gehouden anders
wordt het veel te langdradig. Zo kunnen we het beter bijbenen.



Ik denk dat we beetje bij beetje elkaar het verhaal kunnen vertellen.

Ik heb hier veel steun aan en zeker nu, jij ook?



Liefs Bianca

 
Hoi bianca,

En gaat het allemaal een beetje.
Ik ben nu al langzaam begonnen met het wassen van de babykleertjes. Vind het wel moeilijk. Komen een hoop emoties en gevoelens bij kijken en los. Ik hoop dat deze keer de kleertjes versleten in de doos terrecht komen en niet ongebruikt.......
Zit nu in de fase waarin ik vind dat de weken maar langzaam voorbij gaan. Anderen vinden het zo snel gaan....nou ik niet.

Groetjes fenna
 
Hoi Fenna,



Vond je het in het begin niet vreselijk om weer in die kamer te komen?

Ga je hem trouwens nog veranderen? ik niet.



Ik ben nu 15 weken.

Omdat ik snel weer zwanger was ( na een maand) groei ik ontzettend. Daardoor heb ik ook veel meer kwaaltjes.

Nu heb ik bv. steken in mijn linker lies, sinds gisteravond. Volgens
mij komt dat door het vele zitten op het werk. Je weet het alleen niet
zeker.

De angst begint nu toe te slaan.

In het begin dacht ik alleen maar Joepie ik ben weer zwanger.

De gynacoloog heeft mij hiervoor gewaarschuwd maar ik dacht: zal wel!

Maar ik ben echt bang af en toe.

Jij ook?



Liefs Bianca

 
Hoi Bianca,

Zwanger worden is bij ons niet makkelijk. Het heeft dan nu ook dikke twee jaar geduurd voordat het weer zover was. En vorig jaar mei zijn we verhuisd. Een van de redenen was dat ik niet meer happy was in ons oude huis. Het voelde niet meer als thuis aan. Dus de babykamer is dus nu ook anders. De meubels zijn wel hetzelfde maar qua kleur e.d. een totaal andere babykamer. ik heb dat bewust gedaan. Een ander kind een andere kamer. Of ik het ook had gedaan als ik nog in mijn oude huis was blijven wonen weet ik niet.

Die gevoelens van angst ken ik heel goed. Ik was in het begin heel erg misselijk, zo ziek dat ik niks meer binnen hield van eten en drinken. Hierdoor helemaal uitgedroogd en er volgde een spoedopname. Het blijkt dat mensen die zo ziek zijn ook vaker psychisch iets van bagage mee dragen waar ze niks aan kunnen doen. Niet altijd natuurlijk. Maar bij mij speelde dat wel een rol. Ik heb toen met de psycholoog van het zkh gesproken. En toen kwamen er nog veel onverwerkte gevoelens naar boven en schuldgevoel. Het was een sessie van een uur waarvan ik 45 min gejankt heb!!! Maar het luchte wel op.
Die misselijkheid heeft gelukkig maar tot ong 10 weken geduurd. Bij thijs was ik 16 weken lang ziek. Wel niet zo erg als nu.

Gelukkig zijn er ook weken dat de angst minder is. Maar momenteel zit ik er wel weer in. Maar dan in de zin van.....als het nu nog maar niet geboren word.
ZO valt het wel mee, want de kleine beweegt goed en veel. Maar maandag en dinsdag was het vrij rustig en ja dan zit ik weer in de stress.

Ik heb wel dat ik voor mijn gevoel al dikke 30 weken zou moeten zijn ipv 23,5 week.

Vind je het niet moeilijk om in de babykamer te komen? Krijg je nog genoeg steun?
Ben je bewust zo snel zwanger geraakt?

Groetjes F.
 
Terug
Bovenaan