Zwanger na overleden kindje

Lieve Mirretje,

Het enige wat ik kan doen is je heel, heel veel sterkte wensen, voor jou en natuurlijk ook voor je man!!
Het is vreselijk om zoiets mee te moeten maken en daar zijn ook geen woorden voor. Ik hoop dat jullie het een plekje kunnen geven.
Heel veel geluk en liefde voor de toekomst.

Liefs, Marjan
 
Lieve Mirretje,

Ik heb je verhaal direct gelezen maar ik kan me er nu pas tot toe zetten om te reageren. Elke keer als ik iets zou typen dan liepen de tranen weer over mjin wangen. Zo oneerlijk, ik kan helaas niets voor je doen, alleen je heel veel sterkte toewensen in de komende tijd.
Ook ik ond het vreselijk de vele echo's. Ik zat altijd eerst te kijken naar het schilderij wat naast me hing en dan heel voorzichtig naar het beeldscherm draaien. Zo bang was ik dat het weer mis zou zijn. Ik denk dat voor jullie alles pas een beetje rooskleuriger zal zijn als jullie een bevestiging krijgen dat alles oke is met het hartje van frummel. Maar ook dan zullen er nog wel angstige momenten zijn. Ik hoop ook voor jullie dat jullie een goede kraamhulp krijgen die wat ouder is en meer ervaring heeft. Want er kunnen veel tranen komen en vragen.
Ik had na de geboorte van mijn zoon Luca dat ik veel over het overlijden van mijn dochter wilde praten. En ik wilde er zeker van zijn dat het met hem goed ging. En ik denk niet dat een jonge vrouw die angsten voor een gedeelte bij mij weg zou kunnen halen.
Ik hoop voor je dat je soms een beetje kunt genieten van je zwangerschap want hij blijft een wonder een kindje in je buik.

Veel liefs Sigrid
 
En even up, omdat ik niet wil dat deze post misschien verdwijnt.
En omdat ik vandaag extra stil sta bij de geboorte van Ilse. Exact 1 jaar geleden....
Nu in afwachting van mijn 2e kindje dat in ieder geval binnen 4 1/2e week geboren zal worden, maar dat kan het verdriet helaas niet wegnemen.

She'll always be here....
 
Ik wens je heel veel sterkte de komende periode. Ik hoop één van intens geluk, maar ik weet ook één met intens verdriet. Helaas zal dat voor jou altijd naast elkaar blijven staan.

Ik wens je de kracht toe dat je kan genieten van het kindje dat je nu in je buik draagt, dat jullie straks trotste ouders zijn van twee, dat mensen de juiste woorden vinden zodat jullie geluk en verdriet niet teniet wordt gedaan. Ik wens je veel begrip, begrip van anderen voor jullie, en begrip van jullie voor anderen, zodat je niet onnodig verdriet wordt gedaan door mensen die niet beter weten, die zich niet in kunnen leven, mensen die onnadenkend zijn, maar mensen die het waarschijnlijk wel ontzettend goed met jullie bedoelen.

Liefs
Miep
 
Wat herken ik je reactie inzake mensen die in je omgeving reageren op je nieuwe zwangerschap. Leuk die extra echo ´s? Fijn die extra controles? Nou, ik zal blij zijn als het allemaal achter de rug is want ik kan geen ziekenhuis meer zien. En dan zeggen ze je weet toch waarvoor je het doet? Nou ja en nee want we hebben nog steeds geen kindje in onze armen dus eigenlijk weten we niet waar we het voor doen, want het kan ook mis gaan en dan ... Ik ben nu zelf 27 wkn zwanger van de 2e na de 1e met 33,5 te hebben verloren 2 uur na de geboorte. En nu die termijn dichter bij komt wordt het gevoel alleen maar heftiger. Ik wens de andere 'nieuwe' zwangeren dan ook heel veel sterkte en kracht toe, want alleen als je het zelf hebt meegemaakt weer je wat je door moet maken.

gr Patricia
 
Ja dat klopt inderdaad. Ik ben gewoon jaloers op de mensen die het mogen doen met de "normale" zwangerschapsonzekerheden.

Inmiddels ben ik nu 38 weken en 4 dagen zwanger en het wordt er niet beter op moet ik zeggen. Mijn man is ook op van de zenuwen. We hebben al 2 keer 's avonds naar de VK gebeld omdat we twijfels hadden over de gezondheid van de kleine, waardoor we afgelopen weekend aan de CTG hebben gehangen in het ziekenhuis en weer een extra echo.
De gyn. had door dat het ons nog steeds niet gerust stelde en toen kwamen we tot de conclusie dat ze ook niets kon doen om ons gerust te stellen. Gelukkig vinden VK, artsen, gyneacologen e.d. het absoluut niet raar dat wij zo denken en ons zorgen maken en geven ze alle medewerking.

Het kindje moet gewoon geboren worden. Z.s.m. en dan nagekeken worden door een arts en die moet dat voor ons gevoel na een week nogmaals doen en daarna denk ik dat er misschien wat rust zal komen.

Best wel lullig. Bijna hebben we een schuldgevoel naar het kindje toe. Ze zeggen dat het kindje de gevoelens van de ouders echt wel voelt en ik denk niet dat dit zo'n onbezorgde kraamweek zal worden.

Klinkt in ieder geval op een of andere manier nog geruststellend ook dat andere die zwanger zijn na het verlies van een kindje op dezelfde manier naar al die "geweldige" onderzoeken kijken als wij.

Zijn we toch nog een beetje normaal :)
Ook ik wens iedereen een fijne zwangerschap toe voor zover dat kan.

Groetjes, Mir
 
lieve meid,

Ademloos heb ik je verhaal zitten lezen. Woorden schieten te kort en ondanks dat ik een kindje bij 23 weken zwangerschap heb verloren kan ik me niet eens voorstellen wat jullie hebben doorgemaakt!

Nog even en je bent uitgerekend van je tweede kindje. De data liggen erg kort op elkaar (van Ilse's overlijden en de uitgerekende datum.

Misschien wil Ilse* je hier iets mee zeggen. Ze zal als een engeltje over jullie waken, dat weet ik zeker.

Ik wens je veel kracht, want de aankomende weken (en vandaag) zullen zeer zwaar voor jullie zijn. Maar ook momenten van geluk zullen er zijn. Wij weten als geen ander dat verdriet en geluk erg kort bij elkaar liggen

Liefs
talke
 
Hoi Talke,

Dank je voor je lieve reactie.
Gisteren was gelukkig niet zo vreselijk zwaar voor ons. Gisteren was er eentje waarbij de tweede kleine in mijn buik zich behoorlijk liet voelen en even leek het er op dat de weeën gingen doorzetten. Vandaar behoorlijk wat afleiding.
Jawel, gisteren was het exact 1 jaar geleden dat Ilse stierf, maar de rest van de dagen van afgelopen week waren misschien nog wel zwaarder. De dagen dat we een jaar geleden in spanning zaten in het ziekenhuis en dat je wist dat ze aan het overlijden kon of was.

Het blijft een rare periode. Het blijft een stukje van ons dat we denk ik nooit meer kwijtraken en misschien maar goed ook, want het zet ons en een heleboel mensen in onze omgeving tot nadenken over  hoe beperkt, maar ook hoe  waardevol het leven is en dat je de mensen om je heen moet koesteren.

Mir
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan